Μέσα από την προσευχή οι νέοι θα καταλάβουν κάτι το οποίο δεν γνωρίζουν – Γέροντος Παρθενίου

…Δὲ μποροῦμε νὰ ἀπαντήσουμε σὲ ὅλα τὰ ἐρωτήματα βέβαια, ἀλλὰ θὰ σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα, πνευματικὸ παράδειγμα. Ἦρθε στὸ μοναστήρι, στὸν Ἅγιο Παῦλο, ἕνας νέος, ἦταν 28 ἐτῶν, ὁ ὁποῖος ἦταν τελειόφοιτος θεολογίας καὶ μοῦ λέει: «Γέροντα, μπορῶ νὰ ἐξομολογηθῶ;»
Λέω, εὐλογημένο, νὰ ἐξομολογηθεῖς.
Μοῦ εἶπε τοὺς λογισμοὺς του, μοῦ εἶπε ὅ,τι εἶχε καὶ δὲν εἶχε ὁ ἄνθρωπος.
Τὰ εἴπαμε τέλος πάντων εἰρηνικά, ὄμορφα. Ἀλλὰ προσέχω νὰ μάθουν τὰ παιδιὰ νὰ ἀρχίσουν νὰ προσεύχονται, νὰ κάνουν προσευχή.
Διότι ἀπὸ ἐκεῖ θὰ καταλάβουν κάτι τὰ παιδιά, ὅτι ὑπάρχει κάτι τὸ ὁποῖο δὲν τὸ γνωρίζουν, ἀπὸ τὴν προσευχή.
Ἄκουσε, τοῦ λέω, πολὺ ὡραῖα, καὶ ξέρεις καὶ γράμματα, ἀλλὰ νὰ προσπαθήσεις νὰ κάνεις λίγο προσευχή.
-Νὰ κάνω, μοῦ λέει, Γέροντα.
Βγάζω τὸ κομποσχοινάκι νὰ τοῦ δείξω πῶς νὰ κάνει προσευχή.
Τοῦ λέω λοιπὸν, ἔτσι θὰ κάνεις προσευχή, ἀγόρι μου.
Αὐτὸ εἶναι κατοστάρι κομποσχοινάκι.
Μ΄ αὐτὸ προσευχόμαστε.
Κρατᾶμε ἕναν κόμπο καὶ λέμε τὴν εὐχὴ
«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με…».
Μοῦ λέει, Γέροντα σ΄ εὐχαριστῶ, θὰ κάνω προσευχή.
Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν δοκιμάσω, τοῦ λέω, πάρε τὸ κομποσχοινάκι καὶ κάνε αὐτὸ ποὺ ἔκανα ἐγώ.
Παίρνει λοιπὸν τὸ κομποσχοινάκι, ἀλλὰ δὲν ἤξερε πῶς νὰ κάνει τὸν σταυρό του.
Κάνει μία ἔτσι, δὲν ἤξερε ποὺ νὰ βάλει τὸ χέρι του.
Τοῦ λέω, παιδί μου, πρῶτα κάνουμε τὸν σταυρό μας, τὸν τύπο αὐτόν, τὰ τρία δάκτυλα ποὺ τυπώνουμε στὸ χέρι μας εἶναι τὸ σύμβολο τῆς Ἁγίας Τριάδος, Πατὴρ, Υἱὸς καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιος καὶ ἀχώριστος.
Καὶ τὰ δύο δάκτυλα ποὺ κλείνουμε εἶναι οἱ δύο φύσεις τοῦ Θεοῦ, Θεὸς καὶ ἄνθρωπος.
Καὶ φέρνουμε τὸ χέρι μας στὸν σταυρὸ ἐδῶ, στὸ μέτωπο, στὸν ἀφαλό, δεξιὰ καὶ ἀριστερά.
Καὶ μία σύντομη ἐξήγηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, σύντομη γιατί εἶναι πολλὲς οἱ ἐξηγήσεις.
Ἦτο ὁ Κύριος στοὺς οὐρανοὺς (τὰ δάκτυλα στὸ μέτωπο) , ἐκατέβηκε στὴ γῆ (τὰ δάκτυλα στὸν ἀφαλό), καὶ ἀνέβηκε πάνω στὸν σταυρὸ (τὰ δάκτυλα δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ) καὶ σήκωσε ὅλες τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου.
Πολεμάει νὰ κάνει τὸν σταυρό του καὶ δὲν μποροῦσε.
Τοῦ ἔπιασα τὸ χέρι. Πρῶτα στὸ μέτωπο, τοῦ λέω, παιδί μου, μετὰ στὸν ἀφαλό, μετὰ δεξιά, μετὰ ἀριστερά, δὲν μποροῦσε.
Τοῦ λέω, μὲ συνέχει μία ἀπορία μεγάλη.
Ἔχω μαρτυρία ἀπὸ θεολόγους καὶ ἀνθρώπους μορφωμένους, ὅπου ἔρχονται καὶ μοῦ λένε στὸ μοναστήρι: «Ἐφύγαμε ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας, ὅπου ἤμασταν καλὰ παιδιὰ καὶ σωστὰ, καὶ ὅταν βγάλαμε τὸ πανεπιστήμιο ἤμασταν τέλειοι ἄθεοι, δὲν πιστεύαμε σὲ τίποτα».
Οἱ γονεῖς σου, παιδί μου, δὲ σοῦ ἔμαθαν νὰ κάνεις τὸν σταυρό σου;
Ἐπέρασες τὸ δημοτικὸ σχολεῖο, ἐπῆγες στὸ Γυμνάσιο, τότε δὲν ὑπῆρχε Λύκειο, ἔβγαλες τὸ Πανεπιστήμιο, ἔγινες θεολόγος, δὲν ξέρεις νὰ κάνεις τὸν σταυρό σου, τί θὰ διδάξεις σ΄ αὐτὰ τὰ παιδιὰ, τί θὰ τὰ διδάξεις;
Ἡ ἀπάντηση ποιὰ ἦταν πού μοῦ ΄δωσε; Μοῦ λέει, Γέροντα, ντρέπομαι ποὺ σὲ βλέπω μπροστά μου, διότι, ἀπὸ ὅταν γεννήθηκα μέχρι ποὺ ἔβγαλα τὸ σχολεῖο, ἡ μάνα μου καὶ ὁ πατέρας μου δὲ μοῦ εἶπαν ποτὲ νὰ κάνω ἕναν σταυρὸ.
Γὶ΄ αὐτὸ λένε πὼς πίσω ἀπὸ κάτι καλὰ παιδιὰ κρύβονται κάποιοι καλοὶ γονεῖς.
Ἐὰν λοιπὸν ἔχουμε καλοὺς γονεῖς, ἐὰν ἔχουμε καλοὺς πνευματικοὺς καὶ ἐὰν ἔχουμε καὶ καλοὺς δασκάλους, τότε θὰ βγεῖ μία γενιὰ ἀγγελική.
Μπορεῖ νὰ ἔχουμε πολλὰ πανεπιστήμια καὶ πολλὰ σχολεῖα.
Ἀλλὰ ὅλα τὰ σχολεῖα αὐτὰ διδάσκουν τὴν ἔξω σοφία, ὄχι τὴν ἔσω, τὴ θεϊκὴ σοφία.
Ρωτάω ἐσᾶς νὰ μοῦ πεῖτε, ἐσᾶς ποὺ εἶστε δημοσιογράφοι, ποιὸ σχολεῖο διδάσκει τοὺς ἀνθρώπους νὰ προσεύχονται;
Ἐνῷ ὑπάρχουν πολὺ καλοὶ πνευματικοὶ ποὺ μποροῦν νὰ διδάξουν, καὶ διδάσκουν, ἀλλὰ γι’ αὐτοὺς τὰ σχολεῖα εἶναι κλειστά.
Μὴν τὸ παρεξηγήσετε αὐτὸ, ὅτι ἐγὼ κατηγορῶ ὅλα τὰ σχολεῖα τοῦ κόσμου, μιλάω γιὰ τὴν Ἑλλάδα.
Διότι στὴν Ἑλλάδα σήμερα ἀπὸ τὰ σχολεῖα ἔβγαλαν τοὺς πνευματικοὺς καὶ ἀντὶ νὰ διδάσκουν θρησκεία, διδάσκουν θρησκειολογία, δηλαδὴ μύθους, παραμύθους.
Ἀπομαγνητοφωνημένη συνέντευξη σὲ Ρώσους δημοσιογράφους τοῦ Γέροντος Παρθενίου
Ετεροαναφορά: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἀσάλευτοι εἰς ὃσα παρελάβομεν

                Πάντα ὃσα μᾶς παρέδωσαν οἱ πάνσοφοι  Ἃγιοι  Ἀπόστολοι  καί  Θεόσοφοι Πατέρες τῆς ἁγίας ἡμῶν  Ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας πολλοί  τῶν σημερινῶν διαδόχων των βούλονται νά τά καταργήσουν καί νά ἐκθεμελιώσουν τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλά δέν θά δυνηθοῦν , διότι ὁ Κύριος θά τούς συντρίψη ὡς σκεύη κεραμέως… Ἂς βιάσωμεν ἑαυτούς εἰς τό νά μένωμεν πιστοί καί ἀσάλευτοι εἰς ὃσα παρελάβομεν παρά τῶν θείων Ἀποστόλων, τῶν  Ἁγίων  Πατέρων καί Διδασκάλων τῆς  Ἐκκλησίας μας…
                Ἡ  Ὀρθόδοξος  Ἐκκλησία  τούς  καινοτομοῦντας  καί  μεταρρυθμιστάς  τῶν Ἀποστολικῶν καί Πατερικῶν παραδόσεων ὑποβάλλει εἰς ἀναθέματα καί ἀφορισμούς…
                Ἡ  Ἀνατολική  Ὀρθόδοξος  Ἐκκλησία  δέν ἒχει συνήθειαν νά ποιῆ καινοτομίας, ἀλλά ἓπεται εἰς τά διδάγματα τῶν  Ἀποστόλων, τῶν Διδασκάλων, τῶν Ἁγίων  Πατέρων καί τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν  ἁγίων  Συνόδων, τῶν  ὁποίων  διδαγμάτων  ὀφείλουν  νά ἀκολουθοῦν καί οἱ τῶν Λατίνων καί Διαμαρτυρομένων σοφοί…, διά νά λυτρωθοῦν ἐκ τῶν ἐπιτιμίων, τοῦ ἀναθέματος καί τοῦ ἀφορισμοῦ  τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί  Ἁγίων Πατέρων…
                Δυστυχῶς, οἱ μέν Δυτικοί  ηὒξησαν τήν παράδοσιν, κατά τό δοκοῦν καί τό ἀτομικόν συμφέρον  τῶν Παπῶν, διά νέων δογμάτων, νέων κανόνων καί διατάξεων. Αἱ καταχρήσεις τῶν ὀργάνων τῆς Δυτικῆς  Ἐκκλησίας, ἐχόντων βλέψεις κοσμικάς καί ὑλικάς μᾶλλον ἣ πνευματικάς,  προεκάλεσαν παρά τοῖς Διαμαρτυρομένοις  τήν είς τό ἓτερον ἂκρον, ὃπερ ἐξ ἲσου ἐπιβλαβές καί ἐπικίνδυνον,  ἀφικνουμένην σκέψιν καί ἀπόφασιν, νά ἀπορρίψωσιν πᾶσαν τήν ἀρχαῖαν παράδοσιν, ἣν ἀνόθευτον καί  ἱεράν διετήρησεν ἡ Ἀνατολική  Ἐκκλησία μηδέν προσθεῖσα, μηδ’ ἀφεροῦσα  τί τῶν ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων θεσπισθέντων…
                Καθώς μία οἰκοδομή δέν εἶναι ἐκτισμένη μόνον μέ μεγάλους λίθους ἀλλά καί μέ μικρά  λιθάρια καί μέ ἂμμον καί ἂσβεστον , οὓτω καί ἐπί τῆς οἰκοδομῆς  τῆς  Ἐκκλησίας. Μεγάλοι λίθοι εἶναι τό Εὐαγγέλιον καί ἐν γένει ἡ Ἁγία Γραφή, αἱ ἐντολαί, τά μυστήρια, οἱ ἱεροί κανόνες, μικρότεροι  λίθοι εἶναι αἱ Ἱεραί Παραδόσεις, αἱ ἱεραί τελεταί, αἱ διατάξεις τῆς Ἐκκλησίας, αἱ προσευχαί, αἱ ἀκολουθίαι, αἱ νηστεῖαι κ.λ.π.
                                                                               Ἀρχιμ.  Φιλόθεος  Ζερβάκος

ΠΕΡΙ ΠΟΝΗΡΙΑΣ ΣΥΜΕΩΝ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ

          Πονηρία, ἢγουν πρᾶξις πονηρά, πανουργία-δολιότης-κρυψίνοια.  Ἡ πονηρία εἶναι μία διάθεσις τῆς καρδίας, καθ’ ἣν ὁ ἂνθρωπος προαιρεῖται καί πράττει πάντοτε τό κακόν ἐναντίον τοῦ θείου νόμου. Ἡ πονηρία πηγάζει ἀπό τήν ἀκάθαρτον καρδίαν, ἡ πονηρά προαίρεσις ἐστίν ἡ ρίζα πάντων τῶν κακῶν. Ἡ πονηρία εἶναι ἒμπνευσις τοῦ πονηροῦ, εἶναι πλάνη σατανική καί ζωή δαιμονική, εἶναι σκότος, ἐργάζεται ἐσαεί τό πονηρόν, ἐν τῶ κόσμω, καί πολεμεῖ τό ἀγαθόν, καθότι μισεῖ τό καλόν καί ἀγαπᾶ τό κακόν, καί επιζητεῖ ἐπί τῆς γῆς τήν ἐπικράτιση τῆς βασιλείας τοῦ πονηροῦ. << Ὃλος ὁ κόσμος εὑρίσκεται ἐν τῶ πονηρῶ, καί οἱ πονηρευόμενοι ἐξολοθρευθίσονται >> ( Ψαλμ. λς’ 9 ).  Ἡ πονηρία εἶναι εἷς φθορεύς καί ἀφανιστής τῆς εὐθύτητος καί τῆς δικαιοσύνης. Προσπαθεῖ πάση δυνάμει διά τοῦ ψεύδους καί τῆς ἀπάτης καί πλάνης νά πλανᾶ τόν κόσμον, μεταβάλλουσα τό δίκαιον εἰς ἂδικον καί τό φῶς εἰς σκότος. Οἱ πονηροί στοχασμοί εἰς τήν ἀκάθαρτον καρδίαν γίνονται ἀπό τήν παρακίνησιν τοῦ διαβόλου, καθότι ἡ άκάθαρτος καρδία εἶναι ὁ θρόνος τῶν δαιμόνων.                                                                   Ὁ  μέγας Βασίλειος λέγει: << Ὁ μή διανοούμενος τό πονηρόν, εὑρίσκεται εἰς τόν Θεόν >>. Ὃπου ἀγαθή προαίρεσις, ἐκεῖ καί θεία χάρις. Μέγιστον κακόν καί ἀθεράπευτον καί ἀνουθέτητον ἐστίν ἡ πονηρία. Αὐτή καταθλίβει τόν πονηρόν, κόπος δέ καί πόνος ὑπό τήν γλῶσσαν αὐτοῦ. Πολλοί πονηροί,  πανοῦργοι καί ἀπαταιῶνες ἐν τῶ κόσμω. Τόσον πολλοί ὃσον  τό καταπατούμενον χόρτον. Ὁ πονηρός, εἶναι διπρόσωπος καί πανοῦργος, ἐνδυόμενος ὁτέ μέν τήν λεοντῆν, ὁτέ δέ τήν ἀλωπεκῆν, ὑποκρίνεται τόν εὐσεβῆ καί τήν ψευδῆ εὐλάβειαν πρός ἐξαπάτησιν τῶν ἀγαθῶν ἀνθρώπων. << Πονηρόν ἂνδρα, μηδέποτε ποιοῦ  φίλον. - Ἀνήρ πονηρός, δυστυχεῖ κἂν εὐτυχῆ. - Ἀνδρός πονηροῦ, φεῦγε συνοδείαν ἀεί. – Τόν πονηρόν ἂνδρα φεῦγε παρ’ ὃλον τόν βίον >>.  Ὁ σκοπός καί τό ἒργον τοῦ πονηροῦ εἶναι ἡ  ἁρπαγή, ἡ κλεψιά καί ἡ ἀδικία. Ὁ πονηρός εἶναι ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί ὂργανον τοῦ διαβόλου, εἶναι καταδικασμένος εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός, καί πρό τῆς γεέννης κολάζεται ὑπό τοῦ συνειδότος κεντούμενος. << Ὁ θυμός τοῦ πιθήκου καί ὁ φοβερισμός τοῦ πονηροῦ εἶν’ ἓν καί τό αὐτό >>. ( Ἐπίκτητος) Ἀπό πονηρόν ἂνθρωπον, μή δέχου συμβουλήν.

                                               

Ὃπως μή τόν πλησίον φθονῶμεν

<<Οἱ  τά  ἒργα  τοῦ  φθόνου  πράττοντες ,  βασιλείαν  Θεοῦ  οὐ  κληρονομήσουσιν.>>
<<Εἰ  ἀλλήλους  δάκνετε  καί  κατεσθίετε , βλέπετε  μή  ὑπ’ ἀλλήλων ἀναλωθῆτε.>>
        Ταῦτα  διά  τοῦ  Ἀποστόλου  σου  Παύλου  παρήγγειλας  ἡμῖν , Κύριε  , ὃπως  τάς  φθονεράς διαθέσεις  ἐκ  τῆς  καρδίας  ἡμῶν  ἐξαλείψωμεν , καί  διά  τῆς  ἀγάπης  τήν  εἰρήνην  καί  τήν  εὐδαιμωνίαν  ἡμῶν  στηρίξωμεν.
        Ναί !  πανάγαθε  Σῶτερ , ἡ  ἀληθής  ἀγάπη  οὐδέποτε  ἐχθρόν  ἐμίσησεν , οὐδέποτε  τά  ἀγαθά  τοῦ  πλησίον  αὐτῆς  ἐφθόνησεν , οὐδέποτε  ὀφθαλμόν  πονηρόν  ἒσχεν.
        Ἀλλ’  ἡμεῖς  ὑπό  τοῦ  αἰσχροῦ  πάθους  τοῦ  φθόνου  κατατηκόμενοι , ὡς  ἂλλοι  φθισιῶντες , καί  ἡμᾶς  αὐτούς φθείρομεν  καί  δυστυχεῖς  καθιστῶμεν,  καί  τόν  πλησίον  ἡμῶν  καταστρέφομεν , καί  τήν Πατρίδα  ἀδικοῦμεν  καί  βλάπτομεν ,  καί  τόν Πανάγαθον  δικαίως  καθ’  ἡμῶν  παροργίζομεν.
        Ναί !  Κύριε , ἀντίπους  τῆς  ἀγάπης  τό  βδελυρόν  πάθος  τοῦ  φθόνου.  Τέκνα  σου  ἀληθῆ  οἱ  ἀγαπῶντες.  Γεννήματα  ἐχιδνῶν  οἱ  φθονοῦντες.  Τήν  βδελυρίαν  δέ  τοῦ  πάθους  των  οἱ  φθονεροί  συναισθανόμενοι , οὐδέποτε  τολμῶσιν  ἐνώπιον  τῶν  ἀνθρώπων  νά  ὁμολογήσωσιν  αὐτό.  Ἀλλ’ ἐν  τῶ  κρυπτῶ  ὑπ’ αὐτοῦ  κατατρυχόμενοι  καί  καταναλισκόμενοι , τόν  πλησίον  ὡς  ὂφεις  δάκνουσιν , ὃπως  κορέσωσι  τόν  φθόνον  αὐτῶν.
        Διαφώτισον  λοιπόν , Θεέ , τούς  ὀφθαλμούς  τῆς  ψυχῆς  ἡμῶν , ὃπως  τό  οὐράνιον  κάλλος  τῆς  ἀγάπης  ἲδωμεν , καί  τάς  φθονεράς  διαθέσεις  ἐκ  τῆς  καρδίας  ἡμῶν  ἐκριζώσωμεν , καί  ἐκ  τῶν  δεινῶν  τοῦ  φθόνου  ἀπαλλαγῶμεν , πάντας  δέ  τούς  καλλιτέρους  ἡμῶν  ὡς  τέκνα  σου  ἀγαπητά  καί  ἀδελφούς  ἡμῶν  ἀγαπῶμεν , καί  ἐπ’  αὐτοῖς  χαίρωμεν,καί  αὐτούς  μιμώμεθα , ἳνα  βελτίονες  δι’ αὐτῶν  γενώμεθα , καί  τήν  εὐλογίαν  σου  ἐφ’  ἡμᾶς  ἐφελκύωμεν.  Ἀμήν .
        Ἀγάπη!  Σύ  εἶσαι  ἡ  εὐτυχία.
        Λοιπόν  θ’ ἀγαπήσω  ἐνόσω  ζῶ.
        Ὁ  φθόνος  δέ  εἶναι  φθίσις , κακία.
        Οὐδέποτε  θέλω  φθονήσει  ἐγώ.
        Θεέ  τῆς  ἀγάπης , ἐνίσχυσόν  με
        Ἀγάπης  πλήρη  νά  ἒχω ψυχήν,
        Ἂν  ὃμως  φθονήσω , κατάστρεψόν  με
        Ὡς  ἂλλον  Κάϊν , Θεέ  μου .  Ἀμήν .
      

ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΟΥ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ...

                                                                                                                            

            << Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ, ΔΕΝ  ΔΙΑΚΟΠΤΕΙ  ΤΟ  ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ, (ΔΙΑ ΝΑ ΜΗ ΕΞΕΛΘΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ), ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΜΕ ΟΣΑ ΔΙΑΠΡΑΤΟΝΤΑΙ, ΜΕΤΑΞΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΔΙΕΠΡΑΧΘΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ‘’ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟ’’ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ>>.
            ΕΠΟΝΤΑΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ…..ΑΝΑΜΕΝΩΜΕΝ!
            ΣΕΒΑΣΤΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ. ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΟΣΑ ΔΙΑΠΡΑΤΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ.
            ΕΜΕΙΣ ΥΠΟΓΡΑΨΑΜΕΝ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΑΣ ΥΠΟΓΡΑΦΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΜΕ <<ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ>>.
            ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ – ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ΜΑΣ.
            ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΟΥΜΕ ΟΥΔΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ.
            ΕΜΕΙΣ ΜΕΝΩΜΕΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΩΜΕΝ ΣΤΑΘΕΡΟΙ  ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΜΑΣ, ΕΙΣ ΤΟ ΕΝΑ ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ , ΕΩΣ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΟΝ.
            ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΩΜΕΝ ΟΥΔΕΝΑ, ΑΛΛΟΙ ΕΝΟΧΛΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΝΟΧΛΟΥΝ, ΚΑΘ’ ΟΤΙ :  << ΑΝΤΙΛΟΓΙΑΣ ΕΓΕΙΡΕΙ ΠΑΣ ΚΑΚΟΣ, Ο ΔΕ ΚΥΡΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΝ ΑΝΕΛΕΗΜΟΝΑ ΕΚΠΕΜΨΕΙ ΑΥΤΩ>>  ΕΝΩ…. ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΤΟΥΣ, ΦΑΥΛΟΥΣ ΚΑΛΟΥΣΙΝ.  (  ΠΑΡΟΙΜΙΩΝ  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ  ΙΣΤ!  17 ΚΑΙ  ΙΖ ! 17 )
            ΠΡΕΠΕΙ ΑΠΑΝΤΕΣ , ΚΛΗΡΙΚΟΙ, ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΑΣ, ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΙΗΣΟΥ.  ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΜΑΣ, ΤΑ ΛΑΘΗ, ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ  ΜΑΣ, ΝΑ ΤΕΘΟΥΝ  ΥΠΟ  ΕΛΕΓΧΟΝ, ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΟΥΝ.  
            ΤΟ  ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΝ  ΕΡΓΟΝ , ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ  ΘΕΜΑ ΜΟΝΟΝ  ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ,  ΑΛΛΑ  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ.  ΔΙΑ  ΤΟΥΤΟ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ  ΣΥΝΕΣΙΣ,  ΑΓΑΠΗ  ΚΑΤΑ  ΘΕΟΝ,  ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΠΡΟΣΟΧΗ  ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ , ΜΑΚΡΑΝ  ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΝ ΚΑΙ ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΑΝ, ΚΥΡΙΩΣ  ΔΕ  ΝΑ ΜΗΝ ΕΥΡΕΘΩΜΕΝ  ΕΞΩΘΕΝ ΤΗΣ  ΑΓΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ, ΟΠΩΣ  Ο  ΙΕΡΟΣ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΜΑΣ  ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ:  ‘’ ΚΑΛΙΟΝ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΛΑΝΟΜΕΝΟΣ,  Η  ΕΞΩΘΕΝ  ΑΥΤΗΣ  ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΩΝ’’.
          ΟΙ ΑΝΤΙΟΙΚΟΙΜΕΝΙΣΤΑΙ, ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΣΧΗΣΜΑ  ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΩΣΤΑ  ΚΑΙ  ΟΡΘΟΔΟΞΑ,  ΕΙΣ  ΑΥΤΗΝ.

ΚΑΙ  ΠΡΩΤΟΝ:

            ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ  ΤΗΝ  ΑΓΙΑΝ ΓΡΑΦΗΝ,  ΠΑΛΑΙΑΝ  ΚΑΙ ΚΑΙΝΗΝ,  ΧΩΡΙΣ  ΚΑΜΙΑΝ  ΑΜΦΙΒΟΛΙΑΝ,  ΓΙΑ  ΟΣΑ  ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ  ΚΑΙ  ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ  ΕΝ  ΑΥΤΑΙΣ,  ΚΑΙ  ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ,  ΤΟ  ΚΟΡΑΝΙΟΝ  ( ΜΗ  ΓΕΝΟΙΤΟ  ΚΥΡΙΕ ).

ΔΕΥΤΕΡΟΝ:

            ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ  ΕΙΣ  ΤΗΝ  ΙΕΡΑΝ  ΠΑΡΑΔΟΣΙΝ  ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ  ΜΑΣ:
ΩΣ  ΟΙ  ΠΡΟΦΗΤΑΙ  ΕΙΔΟΝ,  ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ  ΩΣ  ΕΔΙΔΑΞΑΝ, Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΩΣ  ΠΑΡΕΛΑΒΕΝ,  ΟΙ  ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ  ΩΣ ΕΔΟΓΜΑΤΙΣΑΝ,  Η  ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ  ΩΣ  ΣΥΜΠΕΦΡΟΝΗΚΕΝ…..ΤΟΝ ΜΕΝ  ΩΣ  ΘΕΟΝ  ΚΑΙ  ΔΕΣΠΟΤΗΝ  ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝΤΕΣ,  ΚΑΙ ΣΕΒΟΝΤΕΣ,  ΤΟΥΣ  ΔΕ ( ΑΓΙΟΥΣ ) ΔΙΑ  ΤΟΝ  ΚΟΙΝΟΝ ΔΕΣΠΟΤΗΝ,  ΩΣ  ΑΥΤΟΥ  ΓΝΗΣΙΟΥΣ  ΘΕΡΑΠΟΝΤΑΣ  ΤΙΜΩΝΤΕΣ, ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΚΑΤΑ  ΣΧΕΣΙΝ  ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΙΝ  ΑΠΟΝΕΜΟΝΤΕΣ.                                                                                                                                                                                           ΑΥΤΗ  Η  ΠΙΣΤΙΣ  ΤΩΝ  ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ,                                                                                                   ΑΥΤΗ  Η  ΠΙΣΤΙΣ  ΤΩΝ  ΠΑΤΕΡΩΝ,                                                                                                           ΑΥΤΗ  Η  ΠΙΣΤΙΣ  ΤΩΝ  ΟΡΘΔΟΞΩΝ,                                                                                                       ΑΥΤΗ  Η  ΠΙΣΤΙΣ  ΤΗΝ  ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΝ  ΕΣΤΗΡΙΞΕΝ.

ΤΡΙΤΟΝ:

            ΟΙ  ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ  ΔΕΝ  ΔΕΧΟΝΤΑΙ  ΤΗΝ ‘’ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗΝ’’ ΘΕΟΛΟΓΙΑΝ,  ΤΩΝ  ΝΕΟΤΕΡΙΣΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ,  ΤΟΥ  ΝΕΟΥ  ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ,  ΟΥΤΕ  ΤΗΝ ‘’ΜΕΤΑΦΟΡΑ’’  ΤΗΣ  ΩΡΑΙΩΤΑΤΗΣ  ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ, ΕΙΣ ΤΗΝ  ΔΗΜΟΤΙΚΗΝ  ΓΛΩΣΣΑΝ,  ΜΗ  ΓΕΝΟΙΤΟ.

ΤΕΤΑΡΤΟΝ:

            ΑΠΑΝΤΕΣ,  ΩΣ  ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ  ΠΑΤΕΡΕΣ,  ΦΕΡΩΜΕΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑΝ  ΕΥΘΥΝΗΝ,  ΕΜΠΡΟΣΘΕΝ ‘’ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ’’ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ,  ΑΛΛΑ  ΚΑΙ ΕΜΠΡΟΣΘΕΝ  ΤΟΥ  ΚΥΡΙΟΥ  ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΚΑΘΩΣ  ΚΑΙ  ΤΗΣ  ΜΗΤΡΟΣ  ΑΥΤΟΥ,  ΟΣΤΙΣ  ΕΙΝΑΙ(Ο ΧΡΙΣΤΟΣ) :                                                                                                                                                                         ‘’ΔΙΚΑΙΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ  ΚΑΙ  ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΑΣ  ΗΓΑΠΗΣΕΝ’’ (ΨΑΛΜ.ΔΑΥΪΔ) . ΟΛΟΙ  ΜΑΣ  ΑΡΑΓΕ, ΟΠΟΙΑΣ  ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑΣ  ΘΑ ΤΥΧΩΜΕΝ, ΟΤΑΝ  Η  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ  ΤΟΥ  ΑΓΙΟΥ  ΟΡΟΥΣ  ΜΑΣ  ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΣΕΙ;
            ΔΕΝ  ΕΙΜΕΘΑ  ΜΟΝΟΝ ‘’ΦΥΛΑΚΕΣ  ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ’’ ΕΔΩ  ΣΤΟ ‘’ΠΕΡΙΒΟΛΙ’’  ΤΗΣ  ΚΥΡΙΑΣ  ΘΕΟΤΟΚΟΥ -  ΤΗΣ  ΠΑΝΑΓΙΑΣ  ΜΑΣ, ΑΛΛΑ  ΚΑΙ ΤΗΣ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ  ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ  ΑΥΤΟΥ.
                                                                Ο ΘΕΟΣ  ΝΑ  ΜΑΣ  ΛΥΠΗΘΕΙ.
                                                                 ΑΜΗΝ.     ΓΕΝΟΙΤΟ.
                                                            ΓΕΡΩΝ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ
                                                                   ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ
                                                                       ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
                                                               ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
                                                        27^η / 9^η – ΠΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΝΕΟΥ
                                                                     ΜΑΡΤΙΟΥ   2017

Πῶς ἀποκτᾶται ἡ πίστις (Γέρων Κύριλλος Μοναχός Κατουνάκια)

          Ποιό εἶναι τό καλλίτερο πνευματικό μέσο μέ τό ὁποῖο μπορεῖ  νά  πιστεύση κάποιος  στόν  Θεό;  Ἡ κατήχησις, ἡ ἀνάγνωσις τῆς  Ἁγίας  Γραφῆς,  ἡ θερμή προσευχή, ἡ ἐλεημοσύνη, τό κήρυγμα ἢ τό προσωπικό παράδειγμα;
          Τό πρῶτο μέσο εἶναι τό κήρυγμα, δεδομένου ὃτι ἡ πίστις ἒρχεται διά τῆς ἀκοῆς καί ἡ ἀκοή μέ τήν διήγησι τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ (Ρωμ. ι΄ 17).  Διότι πῶς  θά πιστεύση ἐάν δέν ἀκούση;
          Τό δεύτερο μέσον  εἶναι ἡ ἀνάγνωσις τῶν  Ἁγίων  Γραφῶν, κατά τήν μαρτυρία:  Ταῦτα δέ γέγραπται ἳνα  πιστεύσητε ὃτι  Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστός ὁ  Υἱός τοῦ Θεοῦ, καί  ἳνα πιστεύοντες ζωήν ἒχητε ἐν τῶ ὀνόματι αὐτοῦ (Ἰωάν. κ’ 30-31).
          Τό τρίτο μέσον εἶναι τά θαύματα τοῦ Θεοῦ. Εἶπον οὖν αὐτῶ, τί οὖν ποιεῖς σύ σημεῖον ἳνα ἲδωμεν καί πιστεύσωμέν σοι;( Ἰωάν. στ΄ 30 ).
          Τό τέταρτο μέσον εἶναι ἡ θεωρία τῶν κτισμάτων τοῦ Θεοῦ. Στήν κτίσι σάν σέ καθρέπτη, βλέπουμε τόν Κτίστη καί τόν δοξάζουμε καί τόν πιστεύουμε ὃτι εἶναι Θεός.
          Τό πέμπτο μέσο μέ τό ὁποῖο πείθεται κάποιος νά πιστεύση στόν Θεό εἶναι τό κήρυγμα τῆς ὑποδειγματικῆς ζωῆς, τό προσωπικό παράδειγμα, δηλ. ἡ κατά  Χριστόν ζωή καί ἡ ἀπόδειξις μέ τά ἒργα αὐτῶν τά ὁποῖα διδάσκουμε.

Γέρων  Κλεόπας  Ἠλίε                          (Γέρων Κύριλλος Μοναχός                                                                                                                                      Κατουνάκια)

Τό κατά Θεόν πένθος

          Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὃτι αὐτοί παρακληθήσονται (Ματθ. ε΄ 4).  Σέ  ποιούς  ἀκριβῶς  ἀναφέρεται ὁ μακαρισμός αὐτός τοῦ κυρίου;  Στό ἐρώτημα πιστεύουμε πώς δίνουν ἐπαρκῆ ἐξήγησι τά  πατερικά  κείμενα. Ἐκεῖνο πού ἐμεῖς  θά θέλαμε ἐδῶ νά τονίσουμε εἶναι ὃτι τό κατά Θεόν πένθος δέν εἶναι μόνο γιά τούς μοναχούς. Τό πνευματικό πένθος εἶναι ἂρρηκτα συνδεδεμένο μέ τήν γνήσια καί εἰλικρινῆ μετάνοια, ἡ ὁποία χωρίς αὐτό ἀτονεῖ καί ξεθωριάζει, ἀφήνοντάς μας ἒκθετους στήν ὑποτροπή τῆς ἁμαρτίας.  Ὃπως λέει ὁ Ἃγιος  Ἐφραίμ ὁ Σῦρος, τό κατά Θεόν πένθος ἐργάζεται καί φυλάσσει (πρβλ. Γεν. β΄ 15), κάνει δηλ. τήν ψυχή νά προοδεύη, χωρίς νά χάνη τά ὃσα μέχρι τώρα κέρδισε μέ τήν μετάνοια.  Κατά τούς ἀσκητικούς Πατέρες, πρόκειται γιά περιεκτική ἀρετή , στήν ὁποία ἡ κατάνυξις καί τά δάκρυα παίζουν μεγάλο ρόλο, δέν ἀποτελοῦν ὃμως πάντοτε καί ἀπαραίτητο στοιχεῖο της.

          Εἶναι δυνατόν σήμερα νά φυλάξη κανείς τό πνευματικό πένθος μέσα στό κόσμο; Τήν ἀπορία αὐτή εἶχαν καί γιά τούς ἑαυτούς τους κάποιοι παλαιοί  κοινοβιάτες μοναχοί. Ἐκεῖνο πού πρέπει ἰδιαίτερα  νά ὑπογραμμισθῆ γιά τίς μέρες μας εἶναι ὃτι τό μακάριο πένθος ἀφανίζεται ὁλοκληρωτικά ἀπό τήν ἐμπαθῆ περιέργεια καί τήν ἐνασχόλησι μέ τά ἀλλότρια πταίσματα.  Ἂς μή περιμένουμε συντριβή, κατάνυξι καί δάκρυα γιά τίς ἁμαρτίες μας, ὃταν δυσκολευώμαστε νά κλείσουμε τά αὐτιά μας στό κάθε ἀδέσποτο κουτσομπολιό κι ὃταν δέν μποροῦμε  νά ἀπαρνηθοῦμε τίς <<ὑπηρεσίες>> τῶν λεγομένων μαζικῶν μέσων ἐνημερώσεως, πού δεν κάνουν τίποτε  ἂλλο ἀπό τό νά διαφημίζουν πληθωρικά τήν ποικιλώνυμη ἁμαρτία, νά ὑποδαυλίζουν τά πάθη, νά συσκοτίζουν  τό  πραγματικό νόημα τῶν γεγονότων καί νά ἀποπροσανατολίζουν τυραννικά τήν ἀθάνατη ψυχή μας.

          Εἲθε οἱ ψυχές ὃλων μας νά στερεωθοῦν πραγματικά στή μετάνοια καί στήν στενή καί τεθλιμμένη ὁδό τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς ζωῆς.

                                               Γέρων  Κύριλλος  Μοναχός

                                                            Κατουνάκια.     

Γνωριμία με το Τριώδιο – Τι είναι το Τριώδιο; ΔΙΑΦΟΡ4Α ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΟΝΑΧΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ - ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΑ

     

Τό Τριώδιο εἶναι:                                       
1. Ἕνα Ἐκκλησιαστικό Βιβλίο:
Λειτουργικό βιβλίο τῆς Ἐκκλησίας μας (ὕμνοι, τροπάρια, ἱερά Ἀναγνώσματα) πού καλύπτει τήν πιό κατανυκτική καί σπουδαῖα λειτουργική περίοδο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.
Ἀρχή: Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου
Τέλος: Μέγα Σάββατο
Χωρίζεται σέ 3 περιόδους:
α’ 1) Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου
2) Κυριακή Ἀσώτου
3) Κυριακή Ἀπόκρεω
4) Κυριακή Τυροφάγου
β’ Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή
(Καθαρά Δευτέρα ἕως Σάββατο Λαζάρου -> 6 ἑβδομάδες -> 5 Κυριακές)
γ’ Μεγάλη Ἑβδομάδα Παθῶν καί Ἀναστάσεως
2. Μιά λειτουργική Περίοδος Κατανυκτική καί Πένθιμη:
Τριώδιο εἶναι ἡ Ἐκκλησιαστική περίοδος πού καλύπτεται ἀπ’ τό βιβλίο του Τριωδίου. Εἶναι ἀντίστοιχη μέ ἑορταστική περίοδο ἀρχαίας εἰδωλολατρείας. Φεβρουάριο μέ Μάρτιο οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες γιόρταζαν μέ ὀργιαστικό τρόπο τά Βάκχια (Βάκχος = Θεός τῆς μέθης), τά Διονύσια (Διόνυσος = Θεός τῆς ἀκολασίας), τά Ἀνθεστήρια (γιορτές ἀνοίξεως πού συμβόλιζαν τή γονιμοποίηση καί ἀναγέννηση τῆς φύσεως).
Οἱ ἄνθρωποι θεοποίησαν τά κατώτερα πάθη γιά νά τά ἱκανοποιοῦν ἐλεύθερα. Αὐτό πού ἔκαναν οἱ εἰδωλολάτρες ὅμως δέν ταιριάζει σέ βαπτισμένους Χριστιανούς. Εἶναι ἀσέβεια πού μπορεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει σέ λάθη σοβαρά.
Τό Τριώδιο δέ σημαίνει ἁμαρτωλή μέθη, μάσκες, καρναβάλι, προσωπίδες ὥστε κάτω ἀπ’ αὐτές κρυμμένοι βαπτισμένοι ἄνθρωποι νά κάνουν ὄ,τι δέν τολμοῦν νά πράττουν μέ φανερό τό πρόσωπο: «οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καί τραπέζης δαιμονίων» (Α’ Κορ. ι’ 21).

3. Ἕνας τρόπος ζωῆς πού μᾶς φέρνει πιό κοντά στόν Θεό:
Γιά τόν ἄνθρωπο πού πιστεύει στόν Θεό, Τριώδιο σημαίνει:
Ἀγώνας μέ χαρά γιά νά γίνω καλύτερος.
Ἀγώνας μέ συγκεκριμένο στόχο, γιά νά ξεπεράσω ἕνα ἐλάττωμά μου φέτος.
Ἀγώνας μέ πίστη στήν Πατρική Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος θά μοῦ δώσει δύναμη νά ξεπεράσω τίς προσκλήσεις τοῦ κόσμου γιά νά μείνει καθαρή ἡ ψυχή.
Τώρα στό Τριώδιο ζῶ περισσότερο ὅπως θέλει ὁ Θεός (προσεύχομαι, ἐκκλησιάζομαι, δείχνω ἀγάπη, εἶμαι ἀληθινός).
Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί κατ’ ἐπέκταση τό Τριώδιο,στό ὁποῖο ἀνήκει, ὀνομάζεται «Στάδιο τῶν ἀρετῶν»! Σάν ἄλλοι ἀθλητές μπαίνουμε στό στίβο γιά νά κερδίσουμε ἔπαθλα στόν ἀγώνα τῆς ἀρετῆς! Καλό Στάδιο!
Γνωριμία με το Τριώδιο
Καλύπτει μία μεγάλη, πένθιμη και κατανυκτική περίοδο της εκκλησιαστικής μας ζωής. Αρχίζει από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου (Α’ Κυριακή του Τριωδίου) και τελειώνει το Μέγα Σάββατο. Το καθαυτό Τριώδιο περιλαμβάνει 4 Κυριακές: του Τελώνου και Φαρισαίου, του Ασώτου, της Απόκρεω και της Τυρινής. Αυτή η πρώτη περίοδος μας προετοιμάζει για την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ
Η ταπείνωση του Τελώνη, σε αντίθεση με την υπεροψία του Φαρισαίου, γίνεται αρχή του Τριωδίου. Υψώνει, δικαιώνει και χαριτώνει τον άνθρωπο. Τον καθιστά ευλογημένο και αγαπητό στον Θεό και στους ανθρώπους.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
Η συγκινητικότατη αυτή παραβολή μας καλεί όλους σε μετάνοια κι επιστροφή. Ας αποφύγουμε την ανταρσία του ασώτου και την αλαζονεία του μεγαλυτέρου αδελφού. Ας μιμηθούμε τη μετάνοια του πρώτου, γιατί μόνο αυτή θα μας σώσει.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ
Αυτή η Κυριακή θα έπρεπε να ονομάζεται της Κρίσεως, από το Ευαγγέλιο που έχει ως θέμα τη Β’ Παρουσία του Χριστού και τη μέλλουσα κρίση. Όλα θα φανερωθούν και θα κριθούν την ημέρα εκείνη. Ο αμερόληπτος Κριτής θ’ αποφασίσει δίκαια κι αντικειμενικά. Απ’ τη μια οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, που θα καταδικαστούν αιώνια κι απ’ την άλλη οι δίκαιοι, που θ’ απολαμβάνουν  για πάντα την επουράνια Βασιλεία.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ
Το θέμα αυτής της Κυριακής είναι η έξωση του Αδάμ απ’ τον Παράδεισο. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα της νηστείας και γι’ αυτό θυμόμαστε την πρώτη παράβαση των πρωτοπλάστων, που κατέλυσαν τη νηστεία. Έτσι, η τήρηση αυτής της εντολή του Θεού είναι μέσο βοηθητικό για εντατικότερο πνευματικό αγώνα.
ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
Περίοδος νηστείας, συντριβής και πνευματικής περισυλλογής. Αρχίζει από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι το Μέγα Σάββατο. Περιλαμβάνει 6 Κυριακές: της Ορθοδοξίας, του Αγ. Γρηγορίου Παλαμά, της Σταυροπροσκυνήσεως, του Αγ. Ιωάννη της Κλίμακος, της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας και των Βαΐων.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Μετά το τέλος της Καθαράς Εβδομάδας, που επιδιώκουμε την ολοκληρωτική κάθαρση των ψυχών και των σωμάτων μας, είναι η Α’ Κυριακή των Νηστειών, όπου εορτάζουμε τη νίκη της Ορθοδοξίας μας.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ
Μετά την εορτή της Ορθοδοξίας, η αγία μας Εκκλησία όρισε να τιμάται ένας μεγάλος αγωνιστής, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, που υπήρξε Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και κατατρόπωσε τους αιρετικούς.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ
Στο μέσο της Αγίας Τεσσαρακοστής προβάλλεται ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός του Κυρίου για προσκύνηση, διδαχή και ενίσχυση των πιστών. Το Τίμιο Ξύλο γίνεται πηγή ζωής και αφθαρσίας, χάριτος και ευλογίας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ
Αυτή η Κυριακή είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη, τον συγγραφέα της «Κλίμακος», ένα βιβλίο, με το οποίο ζητεί ν’ ανεβάσει τον Χριστιανό από τις μικρότερες και απλούστερες στις μεγαλύτερες και τελειότερες αρετές, σαν ν’ ανεβαίνει κανείς μία σκάλα από τη γη στον ουρανό.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΣ. ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ
Στο τέλος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, καθώς πλησιάζουμε περισσότερο προς τη Μεγάλη Εβδομάδα, εορτάζουμε την Οσία Μαρία την Αιγυπτία, επειδή υπήρξε υπόδειγμα αληθινής και έμπρακτης μετάνοιας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
Πανηγυρική και χαρμόσυνη μέρα, ἀφού εορτάζεται η ταπεινή, ἀλλά και θριαμβευτική είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Ακολούθως, εισερχόμαστε στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου, που καταλήγει στην ένδοξη Ανάσταση την Κυριακή του Πάσχα.
πηγή: https://antexoume.wordpress.com

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

                Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός συνδέεται στενότατα μέ τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων καί ὑπενθυμίζει ἔντονα τό Βάπτισμα τοῦ Κυρίου.
                Ψάλλεται ἀμέσως μετά τήν ὀπισθάμβωνο εὐχή τῆς θείας Λειτουργίας καί σχεδόν ἀποτελεῖ μία ἑνιαία ἀκολουθία μέ τή θεία Λειτουργία, ἐφόσον ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ δέν ἀρχίζει μέ τό «Εὐλογητός», ἀλλά συνάπτεται μέ τή θ. Λειτουργία καί τελειώνουν μαζί μόνο μέ κοινή ἀπόλυση.
                Ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ τῶν Θεοφανείων τελεῖται σύμφωνα μέ τήν ὑπάρχουσα τυπική διάταξη δύο φορές τό χρόνο:
α) Τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς, μετά τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας τοῦ Μ. Βασιλείου.
β) Τήν ἡμέρα τῶν Θεοφανείων, μετά τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. 
                Σύμφωνα μέ τήν ἀρχαία τάξη τῆς Ἐκκλησίας μας τό ἀπόγευμα τῆς παραμονῆς τῶν Θεοφανείων ψάλλονταν μία ἀκολουθία, σάν εἶδος ἀγρυπνίας, πού λεγόταν «Παννυχίδα». Ἀμέσως μετά ψαλλόταν ἡ ἀκολουθία τοῦ ῎Ορθρου καί κατόπιν ἐτελεῖτο ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός, σέ ἀνάμνηση τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Κυρίου. Στή συνέχεια βαπτίζονταν οἱ Κατηχούμενοι. Ἀκολουθοῦσε ἡ θεία Λειτουργία, στήν ὁποία παρευρίσκονταν καί οἱ νεοφώτιστοι, γιʼ αὐτό καί μέχρι σήμερα ψάλλεται ἀντί τοῦ «῞Αγιος ὁ Θεός...» τό «῞Οσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε...».
                Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός, λοιπόν, μέχρι τόν Ε΄ αἰώνα γινόταν σέ ἀνάμνηση τοῦ βαπτίσματος τοῦ Κυρίου, μόνο μία φορά στήν «Παννυχίδα» τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων σάν εἶδος ἀγρυπνίας, ἀμέσως μετά τήν ἀκολουθία τοῦ ῎Ορθρου. Ἀντλοῦσαν οἱ πιστοί ὕδωρ, ἔπιναν καί ραντίζονταν. Στή συνέχεια βαπτίζονταν καί οἱ Κατηχούμενοι.
Γιά δεύτερη φορά, ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός, γινόταν μόνο στά Ἱεροσόλυμα τό πρωί τῆς κυριώνυμης ἡμέρας, τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, στόν Ἰορδάνη ποταμό μέ τήν παρουσία τοῦ Πατριάρχη καί σέ ἀνάμνηση τοῦ γεγονότος τῆς Βαπτίσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ πατριάρχης Ἀντιοχείας Πέτρος ὁ Γναφεύς (465-475) πρῶτος σκέφθηκε καί καθιέρωσε, γιά νά διευκολύνει τούς χριστιανούς, νά τελεῖται ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός ἐκτός ἀπό τήν «Παννυχίδα» τῆς ἑορτῆς καί τό ἑσπέρας τῆς παραμονῆς.
                Ἡ διπλή τέλεση τῆς ἀκολουθίας προέκυψε ἀπό λόγους καθαρά πρακτικούς, δηλαδή, γιά τήν ἐξυπηρέτηση τῶν πιστῶν. Τό πόσο ἦταν ἀναγκαία καί ἐπιβεβλημένη αὐτή ἡ προσθήκη, φάνηκε ἀπό τό γεγονός ὅτι ἐπικράτησε πολύ γρήγορα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Στήν ἀρχή ὑπῆρχαν μερικές διαφορές ὡς πρός τή μορφή τῶν δύο αὐτῶν ἀκολουθιῶν, στή συνέχεια ὅμως ἡ μία ἐπηρέασε τήν ἄλλη καί τελικά ταυτίσθηκαν. Συνέβηκε μέ τόν Μεγάλο Ἁγιασμό ὅ,τι ἀκριβῶς γίνεται στήν ἐποχή μας μέ τίς δύο Λειτουργίες, πού τελοῦνται στούς Ναούς τῶν μεγάλων Ἐνοριῶν τήν δͅια μέρα, γιά τήν ἐξυπηρέτηση τῶν ἀναγκῶν τῶν πιστῶν.
Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας πάντοτε περιέβαλε τόν Μεγάλο Ἁγιασμό μέ ἰδιαίτερη εὐλάβεια, λόγω τῆς ἰδιαίτερης ἱερότητας πού παρουσιάζει ἡ τέλεσή του, ἀλλά καί γιατί τελεῖται σέ ἀνάμνηση τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου μας.
Γεγονός εἶναι ὅτι δέν τόν κατατάσσει μεταξύ τῶν ἑπτά μυστηρίων, ἀλλά ἡ σχέση του μέ τήν εὐλογία τοῦ ὕδατος τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος τόν καθιστᾶ ἰσότιμο πρός αὐτό, γιʼ αὐτό καί ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός θεωρεῖται «δεύτερον τῆς ἁγίας Κοινωνίας». (Κώδικας Σινᾶ 978) Ὁ χαρακτηρισμός αὐτός προέκυψε ἀπό τή συνήθεια νά παίρνουν Μεγάλο Ἁγιασμό ὅσοι ἀπό τούς πιστούς ἔχουν κάποιο κώλυμα γιά τή θεία Κοινωνία, ὥστε νά μήν στεροῦνται τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας. Ἐδῶ ὅμως φαίνεται καί ἡ διαφορά πού ὑπάρχει μεταξύ θείας Κοινωνίας καί Μεγάλου Ἁγιασμοῦ. Χρειάζεται προσοχή, γιατί ὑπάρχει ἡ περίπτωση ἀπό λανθασμένες ἀντιλήψεις οἱ χριστιανοί νά προτιμοῦν τόν Μεγάλο Ἁγιασμό καί νά μή φροντίζουν νά γίνουν ἄξιοι τῆς θείας Κοινωνίας.
                Δυστυχῶς ὅμως ὁ ὑπερβολικός αὐτός τονισμός τῆς ἱερότητας τῆς ἀκολουθίας τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ ὁδήγησε, ἀπό εὐλάβεια βέβαια, σέ ὁρισμένες ὑπερβολές, μερικές ἀπό τίς ὁποῖες ἀναφέρονται καί στίς ἐρωτήσεις πού ἀκολουθοῦν:
1.Ὑπάρχει διαφορά μεταξύ τῶν δύο Ἁγιασμῶν,δηλ. τῆς παραμονῆς καί τῆς ἡμέρας τῶν Φώτων;
                ῞Οπως ἀναφέραμε καί παραπάνω ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ τῶν Θεοφανείων, σύμφωνα μέ τή σημερινή τυπική διάταξη, τελεῖται δύο φορές, τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς μετά τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καί τήν ἡμέρα τῶν Θεοφανείων μετά τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου.
                Καί στίς δύο περιπτώσεις τελεῖται ἡ δͅια ἀκριβῶς ἀκολουθία, μέ μοναδική διαφορά ὅτι ὁ «Πρόλογος» τῆς μεγάλης καθαγιαστικῆς εὐχῆς, δηλαδή ἀπό τό «Τριάς ὑπερούσιε...» μέχρι τό «συνεχόμενος φόβÿω ἐν κατανύξει βοῶ σοι», ἀναγινώσκεται κατά τήν ἡμέρα τῶν Θεοφανείων, ἐνῶ κατά τήν παραμονή ἡ εὐχή ἀρχίζει ἀπό τό «Μέγας εἶ, Κύριε...».
Ὁ «Πρόλογος» αὐτός δέν εἶναι κἄν εὐχή, ἀλλά πανηγυρικό ἐγκώμιο τῆς ἑορτῆς, πού πῆρε τή σημερινή μορφή μετά ἀπό πολλές τροποποιήσεις καί προσθαφαιρέσεις καί ὁ ὁποῖος ἀρχικά λεγόταν μόνο κατά τήν παραμονή, τελικά δέ, πολύ σωστά, ἐπικράτησε νά λέγεται μόνο κατά τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς. Ἡ προσθήκη τοῦ ἐγκωμίου αὐτοῦ κάνει μέν πανηγυρικότερη τήν ἀκολουθία, ἀλλά δέν ἀλλοιώνει τήν οὐσία της.
Ἱστορικά καί λειτουργικά οἱ δύο αὐτές ἀκολουθίες εἶναι μία καί ἡ αὐτή, καί ἐπινοήθηκε ἤδη ἀπό τόν Ε΄ αἰῶνα γιά νά ἐπαναλαμβάνεται καί κατά τήν παραμονή, προκειμένου νά ἐξυπηρετοῦνται οἱ πιστοί.
Ἡ διάκριση πού κάνουν μερικοί ἀνάμεσα στούς δύο ἁγιασμούς εἶναι ἀποτυχημένη καί ἀδικαιολόγητη.
2. Ἐπιτρέπεται οἱ χριστιανοί νά πίνουν τόν Μεγάλο Ἁγιασμό κατά τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων ἤ μόνο νά ἁγιάζουν τά σπίτια καί  τά κτήματά τους;
                Ἐφόσον ἀφʼ ἑνός μέν ἱστορικά καί λειτουργικά ἐπικράτησε ἀπό τόν Ε΄ αἰώνα νά ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ καί κατά τήν παραμονή πρός ἐξυπηρέτηση τῶν πιστῶν, ἀφʼ ἑτέρου δέ, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει καμμία διαφορά μεταξύ τῶν δύο Ἁγιασμῶν - εἶναι ἀκριβῶς οἱ ἴδιοι - ὁπωσδήποτε μποροῦν οἱ πιστοί νά πίνουν καί ἀπό τόν Ἁγιασμό τῆς παραμονῆς.
Αὐτό ἀποδεικνύεται καί ἀπό τίς δύο χαρακτηριστικές αἰτήσεις πού ὑπάρχουν στά εἰδικά «Εἰρηνικά» τῆς ἀκολουθίας τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ.
α) «Ὑπέρ τοῦ γενέσθαι αὐτό (τό ὕδωρ) καθάρσιον ψυχῶν καί σωμάτων πᾶσι τοῖς χριομένοις ἐξ αὐτοῦ καί μεταλαμβάνουσιν...».
β) «Ὑπέρ τοῦ καταξιωθῆναι ἡμᾶς ἐμπλησθῆναι ἁγιασμοῦ διά τῆς τῶν ὑδάτων τούτων μεταλήψεως τῇ ἀοράτῳ ἐπιφανείᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος...».
                Ἐπίσης στήν καθαγιαστική εὐχή «Μέγας εἶ, Κύριε...» διαβάζουμε: «῞Ινα πάντες οἱ ἀρυόμενοι καί μεταλαμβάνοντες ἔχοιεν αὐτό πρός καθαρισμόν ψυχῶν καί σωμάτων...». καί παρακάτω· «Δός πᾶσι τοῖς τε ἁπτομένοις, τοῖς τε χριομένοις, τοῖς τε μεταλαμβάνουσι τόν ἁγιασμόν, τήν εὐλογίαν, τήν κάθαρσιν, τήν ὑγείαν...».
Στήν εὐχή τῆς κεφαλοκλισίας «Κλῖνον, Κύριε, τό οὖς σου...» ὑπάρχει μία παρόμοια φράση: «... καί καταξίωσον ἡμᾶς ἐμπλησθῆναι τοῦ ἁγιασμοῦ σου διά τῆς τοῦ ὕδατος τούτου μεταλήψεώς τε καί ῥαντισμοῦ...».
                 Ισως ὅμως κάποιος θά μποροῦσε νά προβάλλει τήν ἀντίρρηση, ὅτι οἱ εὐχές δέν μιλοῦν γιά τή μετάληψη τοῦ Ἁγιασμοῦ τῆς παραμονῆς τῶν Θεοφανείων, ἀλλά γιά τόν Ἁγιασμό τῆς ἡμέρας τῶν Θεοφανείων, ἐφόσον ἄλλωστε προηγεῖται καί ἡ νηστεία.
Τό ἐρώτημα, λοιπόν, εἶναι: Πρέπει νά νηστεύουμε πρό τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ;
                Ἡ νηστεία τῆς παραμονῆς τῶν Θεοφανείων δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τόν Μεγάλο Ἁγιασμό, δηλαδή δέν νηστεύουμε γιά νά πιοῦμε Μεγάλο Ἁγιασμό, ἀλλά ἡ νηστεία μᾶς προετοιμάζει γιά τή Θεία Κοινωνία καί τή μεγάλη ἑορτή πού περιμένουμε, τά Θεοφάνεια.
                Τά Χριστούγεννα καί τά Θεοφάνεια μέχρι τόν Δ΄ αἰῶνα στήν Ἀνατολή, συνεορτάζονταν ὡς μία ἑορτή μέ τό ὄνομα «Ἐπιφάνεια» στίς 6 Ἰανουαρίου. Γιά πρώτη φορά γύρω στό 330 γιορτάστηκε στή Ρώμη ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων χωριστά ἀπό τήν ἑορτή τῶν Ἐπιφανείων. Μέσα σέ λίγα χρόνια καθιερώθηκε πλέον τά μέν Χριστούγεννα νά γιορτάζονται στίς 25 Δεκεμβρίου τά δέ Θεοφάνεια στίς 6 Ἰανουαρίου.
Ἐνῶ δηλαδή χώρισε ὁ κοινός τους ἑορτασμός, παρέμεινε κοινή μόνο ἡ νηστεία. Ἐπειδή ὅμως γιά δώδεκα ἡμέρες μετά τά Χριστούγεννα ἔχουμε κατάλυση σέ ὅλα, ὡς ἡμέρα νηστείας παρέμεινε μόνο ἡ παραμονή τῶν Θεοφανείων.
Ἀκόμα δέ, τό ὅτι νηστεύουμε γιά τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων καί ὄχι γιά νά πιοῦμε τό Μεγάλο Ἁγιασμό, φαίνεται καί ἀπό τό γεγονός, ὅτι ἄν ἡ παραμονή τῶν Θεοφανείων συμπέσει ἡμέρα Σάββατο ἤ Κυριακή, καταλύουμε λάδι.
                Σάν συμπέρασμα μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι ἐπιτρέπεται νά πιοῦμε Μεγάλο Ἁγιασμό καί τήν παραμονή καί τήν ἡμέρα τῶν Θεοφανείων, μέ τήν προϋπόθεση ὅτι προηγεῖται ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός καί ἀκολουθεῖ τό Ἀντίδωρο.
                Γιά τήν προτεραιότητα τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ ἔναντι τοῦ ἀντιδώρου ἔχουμε, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί ἀπόκριση τοῦ Πατριάρχου Γενναδίου τοῦ Σχολαρίου πρός τόν δεσπότη Σερβίας Γεώργιο ὅτι «τό Ἁγίασμα τῶν ἁγίων Θεοφανείων λαμβάνεται πρό τοῦ Ἀντιδώρου».
Θά ἀναφέρουμε καί ἕνα ἀκόμα στοιχεῖο ἀπό τή σύγχρονη πράξη τῶν μονῶν τοῦ Ἁγίου ῎Ορους. Οἱ μοναχοί στό ῞Αγιο ῎Ορος πίνουν Μεγάλο Ἁγιασμό ὄχι μόνο τήν ἡμέρα τῶν Θεοφανείων, ἀλλά καί ὅλο τό ὀκταήμερο μέχρι τῆς ἀποδόσεως τῆς ἑορτῆς.
3. Κατά τήν ἡμέρα τῶν Φώτων οἱ χριστιανοί μποροῦν νά πίνουν, νηστικοί βέβαια, τόν Μεγάλο Ἁγιασμό τῆς παραμονῆς καί κατόπιν νά πηγαίνουν στήν Ἐκκλησία;
                Σύμφωνα μέ τή λειτουργική τάξη τῆς Ἐκκλησίας μας θά πρέπει οἱ χριστιανοί κατά τήν ἡμέρα τῶν Θεοφανείων νά ἑτοιμάζονται γιά νά κοινωνήσουν κατά τή θεία Λειτουργία καί μετά νά πίνουν τόν Μεγάλο Ἁγιασμό, πού ψάλλεται τήν ἡμέρα ἐκείνη.
Ὅσοι δέν ἔχουν λόγους ὑγείας, καλόν εἶναι νά περιμένουν νά τελειώσει ἡ θεία Λειτουργία καί στό τέλος νά πιοῦν νηστικοί, πρό τοῦ Ἀντιδώρου, τόν Μεγάλο Ἁγιασμό.
Ἐκεῖνοι πού ἔχουν λόγους ὑγείας καί δέν ἔχουν τήν δυνατότητα νά περιμένουν μέχρι νά τελειώσει ἡ θεία Λειτουργία, θά μποροῦσαν νά πιοῦν Μεγάλο Ἁγιασμό, νηστικοί, πρό τῆς θείας Λειτουργίας, ἀπό τόν Μεγάλο Ἁγιασμό τῆς παραμονῆς.
4. Πολλοί χριστιανοί φυλάγουν τόν Μεγάλο Ἁγιασμό στά σπίτια τους ἤ μετά ἀπό ἀρκετό καιρό τόν ἐπιστρέφουν στήν Ἐκκλησία. Εἶναι σωστό αὐτό;
                Δέν εἶναι ἁμαρτία νά φυλάγεται ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός στά σπίτια τῶν χριστιανῶν. Εἶναι μία συνήθεια ἀρχαιότατη. Ἐφόσον ὅμως ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀναλάβει τήν ὑποχρέωση νά διατηρεῖ καθʼ ὅλο τό ἔτος Μεγάλο Ἁγιασμό, εὔκολα κάθε χριστιανός μπορεῖ νά τόν προμηθευτεῖ, ἀποφεύγοντας νά τόν διατηρεῖ στό σπίτι του.
Προκειμένου νά κρατήσουμε τή σημερινή εὐλαβή συνήθεια καλόν θά εἶναι οἱ χριστιανοί κατά τήν ἡμέραν τῶν Θεοφανείων νά πίνουν ἤ νά ραντίζουν τό σπίτι τους ἤ τά κτήματά τους χωρίς νά κρατοῦν τό ὑπόλοιπο. ῎Αλλωστε αὐτό τονίζει καί ὁ Σιναϊτικός κώδικας 978, ὅτι τίς ὑπόλοιπες ἡμέρες «οὐ ῥίπτεται τό σύνολον».
      

   

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΗΜΕΡΑ

Συντάχθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2017. Εμφανίσεις: 129

                                           

             Ὅταν ο σύγχρονος χριστιανός μιλάει για τόν Θεό, ἐννοεῖ, λίγο πολύ, κάτι πού βρίσκεται πέρα μακριά στόν οὐρανό, ἄγνωστο, ἀκατανόητο, φοβερό, ἀπλησίαστο, πού ἁπλά τό ἀποδέχεται, χρήσιμο γιά ὥρα ἀνάγκης, μερικές φορές τοῦ ἀποδίδει μαγικές ἰδιότητες καί συχνά ἐπαναλαμβάνει τό ἀνορθόδοξο «πίστευε καί μή ἐρεύνα».
Κατά τ’ ἄλλα, αὐτή ἡ πίστη στόν Θεό δέν ἐπιφέρει οὐσιαστική ἀλλαγή στήν ζωή τοῦ χριστιανοῦ. Μπορεῖ νά ἐκκλησιάζεται μερικές Κυριακές, νά ἔχῃ στήν βιβλιοθήκη του σύγχρονα πνευματικά βιβλία, παλιές εἰκόνες στο σαλόνι, κάποιο κομποσχοίνι στό χέρι, νά δίνῃ καί λίγη ἐλεημοσύνη.
Ὅμως, παραμένει ἀνυπόμονος στό ὅτι οἱ ἄλλοι δέν εἶναι ὅπως τούς θέλει, μίζερος γιά τά χρήματα, βυθισμένος στόν ἀτομισμό, στήν καλοπέραση, στό ἄγχος, στόν ἀνταγωνισμό.
Αὐτό, ὅμως, δέν εἶναι ζωή ἐν Χριστῷ· μυρίζει θάνατο. Σέ τί διαφέρει ὁ χριστιανός σήμερα ἀπό τόν ὑπόλοιπο κόσμο; Ὅταν δέν ἔχει μακροθυμία, πραότητα, χαρά, ἁπλότητα καί κυρίως ταπείνωση, σημαίνει ὅτι δέν ἔχει νοιώσει τίποτε ἀπό τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Ζωή πού ἀνακαινίζει, μεταμορφώνει καί ὡραιοποιεῖ τόν ἄνθρωπο καί μέσα ἀπό τίς καθημερινές δυσκολίες.
Ὁ χριστιανός, πρῶτα πρῶτα, καλεῖται νά σκύψῃ καί νά ἀκούσῃ τήν φωνή τοῦ Εὐαγγελίου, πού τόν καλεῖ σέ μία συνεχῆ διακινδύνευση τῆς αὐτάρκειας πού τόν διακατέχει, τοῦ πονηροῦ λογισμοῦ ἐκείνου πού τόν κινεῖ νά λέῃ: «Ἐμεῖς, δόξα τῷ Θεῷ, δέν κάνουμε τά φοβερά καί αἰσχρά πού βλέπουμε καθημερινά στήν τηλεόραση. Ἡ σκέψη αὐτή εἶναι μᾶλλον δαιμονοκίνητη καί ὁ ἐφησυχασμός πού δίνει ἀσφαλῶς δέν εἶναι καθόλου ἀγαθός.
Δέν θά δώσουμε λόγο στόν Θεό μόνο γιατί δέν πράξαμε τό κακό, ἀλλά καί γιατί δέν πράξαμε τό καλό, δέν ἀγαπήσαμε τρυφερά τήν ἀρετή.
Ἔχουμε μιά μαγική ἀντίληψη περί Ἐκκλησίας ἐμεῖς οἱ χριστιανοί σήμερα. Λέμε: «Ἄν ἔλθῃς στήν Ἐκκλησία, οἱ δουλειές σου θά πᾶνε καλά». Μά ὑπάρχουν χριστιανοί πιστοί πού εἶναι ἄνεργοι, νέοι ἐπιστήμονες ἀδιόριστοι, ἔμποροι πτωχεύσαντες. Λέμε: «Ἄν δέν ἔλθῃς στήν Ἐκκλησία, θά καταστραφεῖς». Μά ὁ Χριστός δέν πίεσε ἐρχόμενος καμμία συνείδηση.
Δέν ἔχουμε τό δικαίωμα νά ἀπειλοῦμε, νά φοβερίζουμε τόν κόσμο, παιανίζοντας μάλιστα ἕναν σκοπό πού μιλᾷ γιά ἕναν Θεό ἀνύπαρκτο, ἕναν Θεό, δηλαδή, τιμωρό, ἐκδικητή, τρομοκράτη, φθονερό, ἀντίδικο. Ἕναν Θεό πού μοιράζει καλές θέσεις ἐργασίας, παχυλούς μισθούς, ὑψηλές συντάξεις, ἐπιδόματα, εὐζωΐα, μακροζωΐα καί λοιπά.
Μοιάζουμε μέ διαφημιστές νέων προϊόντων ὀμορφιᾶς ἤ συνηγόρους τοῦ ἀδικημένου Θεοῦ. Δέν ἔχουμε νοιώσει ἀκόμη ἐμεῖς οἱ χριστιανοί τοῦ δύστροπου εἰκοστοῦ αἰῶνος ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χριστός πού σώζει καί δέν σώζεται ἀπό κανέναν μας.
Ὁ Χριστός εἶπε, ἄν θέλουμε ἀπό τήν καρδιά μας τήν τελειότητα, ἄς τόν ἀκολουθήσουμε. Οἱ σημερινοί χριστιανοί γίνονται εἰσαγγελεῖς, βασιλικότεροι τοῦ βασιλέως, μέ ζῆλο ἀνεπίγνωστο, μέ σπουδή ἀδιάκριτη, μέ νόθο ἱεραποστολισμό.
Μά, ἀγαπητοί μου, ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἦταν ἄρρωστοι, φτωχοί οἱ πιό πολλοί, συχνά κυνηγημένοι, ἀνήμποροι, καταφρονεμένοι, δέν τούς ἔπιανε τό μάτι σου. Ὁ Χριστός ἐδοξάσθη στόν Γολγοθά. Ὁ πόνος εἶναι συνοδοιπόρος μας στήν ζωή. Τό σύμβολο τοῦ χριστιανισμοῦ εἶναι ὁ Σταυρός. Δέν ἐπιτρέπεται ἡ παραπληροφόρηση.
Στήν Ἐκκλησία μέσα συνεχίζεται, ἐνυπάρχει ὁ πόνος, ἀλλά ἔχει νόημα, ἔχει διέξοδο, ὁδηγεῖ σέ ἀνάσταση. Δέν ἔχουμε τό δικαίωμα, ὡς ὁρισμένοι ὑποψήφιοι πολιτικοί, νά ξεγελᾶμε τόν λαό, ὑποσχόμενοι ἐπιγείους παραδείσους. Ὁ Χριστός εἶπε ὅτι θά ἔχουμε στόν κόσμο αὐτόν θλίψη. Δέν μακαρίζει ὅσους χασομεροῦν στά γέλια.
Ἐπιθυμοῦμε καί δημιουργοῦμε ἕναν νεοχριστιανισμό στά μέτρα μας, στίς ἀνάγκες μας, ἄκοπο, ἄμοχθο, πρόχειρο, εὔκολο, δίχως κανένα κόστος, ἀντιασκητικό, τελικά ἀντιευαγγελικό.
Σέ αὐτή τήν προοπτική, ἡ Θεία Λειτουργία στόν ναό εἶναι μιά ἁπλή ἀκρόαση τῶν λεγομένων, μία θέαση τῶν τελουμένων πού θά μπορῇς νά τήν παρακολουθῇς πιό ἥσυχα καί ἀπό τήν πολυθρόνα σου στό σπίτι ἀπό τήν τηλεόραση ἤ τό ραδιόφωνο στό αὐτοκίνητο. Δέν εἶναι θυσία, συμμετοχή, ἐγρήγορση, ἐπί τῷ αὐτῷ πάντων τῶν ἀδελφῶν συγκοινωνούντων καί θερμά δεομένων.
Ἄν δέν γνωρίσουμε τό φῶς τῆς χάριτος, λέμε ὅτι εἴμαστε καλά καί στό ἡμίφως. Στό φῶς ἀποκαλύπτεται ἡ πραγματικότητά μας. Μέσα στό φῶς θ’ ἀποκαλυφθῇ ἡ Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι αὐτό πού φανταζόμαστε, πού νομίζουμε, πού θά θέλαμε νά εἶναι.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μιά μητρική ἀγκάλη, πού ὅλους θέλει νά σώσῃ, ἄν θελήσουν νά σωθοῦν. Δέν εἶναι θεσμός, δέν εἶναι ἰδεολογία, δέν εἶναι παράταξη, δέν εἶναι σύστημα, δέν εἶναι μέρος. Ἡ Ἐκκλησία δέν δικάζει, δέν τιμωρεῖ, δέν ψάχνει γιά ὀπαδούς, δέν μετασχηματίζεται, δέν διαιρεῖ, δέν κουράζεται, δέν ξεκουράζεται, δέν ἀνησυχεῖ νά πείσει ἀποστομωτικά, νά ὑποδουλώσει καί νά κατατροπώσει κανέναν καί ποτέ. Προσέξτε το, παρακαλῶ.
Οἱ χριστιανοί σήμερα πρέπει νά γίνουμε οἱ ἄνθρωποι τῶν καθαρῶν βιωμάτων, νά μιλᾷ πιό βροντερά ἡ ζωή μας ἀπό τά πολλά λόγια μας, νά μήν ἀπαιτοῦμε μέ προπέτεια τό θαῦμα, νά μή βιαζόμαστε στήν προσευχή, ν’ ἀκοῦμε καί τόν ἄλλο, ὅποιος κι ἄν εἶναι, νά ὑπομένουμε τήν ἀντίδραση, τήν ἀντίσταση τοῦ ἄλλου, νά συνεργασθοῦμε μέ τόν Θεό.
Ἐμεῖς θά τοῦ δώσουμε τόν ἑκούσιο κόπο μας, τήν ἄσκηση, κι Ἐκεῖνος τήν χάρη Του καί τό ἔλεός Του, ἀφοῦ πάντοτε ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι συνεργεία Θείας Χάριτος καί ἀνθρώπινης ἐνέργειας. Ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε κατ’ εἰκόνα Θεοῦ κι ὁ σκοπός τῆς δημιουργίας του εἶναι ἡ θέωση.
Ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου, τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἁγιάζουν τόν ἀγωνιζόμενο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος καθαριζόμενος φωτίζεται καί θεώνεται. Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθόδοξη θεολογία, ἡ ἀνθρωπολογία, ἡ ἐκκλησιολογία καί ἡ ἀσκητική τῆς Ἐκκλησίας μας. Μήν ψάχνουμε γιά ἄλλες ἀτραπούς, ὅταν μία εἶναι ἡ ὁδός τῆς σωτηρίας, τῆς θεώσεως, τῆς τελειότητος.                           
                              ΓΕΡΩΝ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ

ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ

Συντάχθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2017. Εμφανίσεις: 42

(π. Αυγουστίνος Καντιώτης) 
«…Στα χρόνια αυτά που ζοῦμε, αδέρφια μου, «στώμεν καλώς»! Μέσα στη γενεά μας αυτή, γενεά Σοδόμων και Γομόρρας, γενεά απίστων και διεφθαρμένων ανθρώπων, γενεά πονηρά και διεστραμμένη απ᾿ άκρου εις άκρο, «στώμεν καλώς»! Σάν στρατιώτης που κρατάει τη σημαία του Χριστού, ας σταθούμε καλώς! Κι αν ακόμα μείνεις ένας, αδελφέ μου, μην απογοητευθείς. Κι αν ακόμα όλη η πόλις ή το χωριό σου, αρνηθούν το Χριστό, συ μην τον αρνηθείς. Κι αν ακόμη πάνω στο κάθε σπίτι υψωθεί η παντιέρα του διαβόλου, στο δικό σου το σπίτι να μην υψωθεί. Ένας να μείνεις, πίστευε στο Θεό! Γιατί μπορεί να είναι ψέματα τα άστρα, ψέματα ο ήλιος, ψέματα ο κόσμος, ψέματα και οι βασιλιάδες, ψέματα τα παλάτια, όλα να είναι ψέματα· ένα δεν είναι ψέμα, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός· όν, παίδες, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας. Αμήν».

ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ,Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ

          Ἀδελφοί ἐν Χριστῶ, χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε. Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Μας Ἰησοῦ  Χριστοῦ καί τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τῆς Ἐφόρου τοῦ Ἁγίου Ὂρους νά εἶναι πάντα μαζί σας.
          Ἀπόψε τό βράδυ, θά ἢθελα νά πῶ στήν ἀγάπη σας, πρίν ἀναφερθῶ στό θέμα μας, πού ἐπιγράφεται ΄΄Σκοπός καί στόχος τῆς ζωῆς μας, εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας,,  θά ἢθελα λέγω, νά προθερμάνω τίς καρδιές σας, τήν ψυχή σας καί τόν νοῦν σας, μέ ἓνα θαυμάσιο Ὀρθόδοξο Ἀσκητικό περιστατικό, ἀπό τήν ζωήν, τῶν δύο Μεγάλων καί θεοφόρων Ἀσκητῶν τῆς Ἐρήμου, τοῦ δευτέρου (2^ου) περίπου αἰῶνος, καί κατά τό ἒτος 255 μετά Χριστόν.
          Περισσότερον ἀναφέρω αὐτό τό περιστατικό τῶν Ὁσίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, διά νά φανερωθεῖ ἡ χάρις καί ἡ δύναμις τῆς  Ὀρθοδόξου Ἀσκητικότητος, ὃτι δηλαδή, ἡ στρατευομένη Ἐκλησία ἐδῶ στήν γῆ, εἶναι περισσότερο ἀπό ὃλα Ἀσκητική.
                                                                                                                                                                 Τότε ὁ Γέρων καί Μέγας Ἀντώνιος, ὃπου ζοῦσε στήν Ἒρημο τῆς Νιτρίας καί Θηβαιδος τῆς Αἰγύπτου, ἐτῶν ἐνενήκοντα, ἐσκέπτετο καί ἒλεγε: ΄΄ Ἆραγε ὑπάρχει ἂλλος Μοναχός στήν ἐσωτέραν Ἒρημον;,,. Νύκτα δέ τινά, Ἂγγελος Κυρίου ἦλθεν καί τοῦ λέγει:   Ὓπαγε εἰς τήν ἐνδοτέραν  Ἒρημον, διά νά εὓρης τόν Ἀββᾶ Παῦλο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐναρετώτερός σου, διά νά λάβεις ὠφέλεια μεγάλη.
          Περιπατῶν  τρεῖς ἡμέρας, μόνον ἲχνη ἀλόγων ζώων εὓρισκε, θηρίων πατήματα καί δαιμόνων φαντάσματα, ὁ δέ πονηρός Σατᾶν ἐμφανίζετο ἐμπρός του, ὡς ἱπποκένταυρος, δηλαδή ὡς ἂνθρωπος καί ἳππος (ἂλογο), ἀκόμη καί ὡς Σάτυρος, μέ σχῆμα πιθήκου, ὡς πίθηκος πού εἶχε κέρατα στήν κεφαλή καί πόδια αἰγός, δηλαδή κατσίκας.
          Τήν Τρίτη ἡμέρα, πού περπατοῦσε, εἶδε ἓναν λέοντα νά ἀνεβαίνει στό βουνό, ἠκολούθησε αὐτόν μέχρι τήν εἲσοδον τοῦ σπηλαίου. Τότε τό λιοντάρι εἰσῆλθε στό σπήλαιο, ὃπου κατοικοῦσε ὁ Ὃσιος Παῦλος, ὁ δέ Ἀντώνιος ἒμεινε ἒξω ἀπό αὐτό. Τό λιοντάρι μπῆκε – εἰσῆλθε μέσα στό Σπήλαιο καί ἒμεινε μέ τόν Ὃσιο Παῦλο.
          Ὁ Μέγας Ἀντώνιος χωρίς νά φοβηθῆ εἰσέρχεται  γρήγορα μέσα στό σπήλαιον, ὃπου ὃμως ἐσκόνταψε εἰς ἓνα λίθον καί ἐκτύπησε τό πόδι του. Ἀκούσας ὁ Παῦλος, ὃτι κάποιος ἦλθε, ἀμέσως ἒκλεισε τήν θύρα – τήν πόρτα, ὃπου διέμενε.  Ὁ Ἀντώνιος ἒξωθεν παρακαλοῦσε τόν Παῦλον νά τοῦ ἀνοίξει, λέγοντας: ΄΄  Ὃσιε Πάτερ, δέομαί σου διά τόν Κύριον, ἂνοιξόν μοι νά ἲδω τό σεβάσμιόν σου πρόσωπον,,. Ὁ δέ Παῦλος θέλοντας νά τόν δοκιμάση, δέν ἂνοιγε. Τότε ὁ ἐνενηκοντούτης Γέρων Ἀντώνιος, ἀπό τόν κόπον τῆς ὀδοιπορίας – τρεῖς ἡμέρες – καί ἀπό τό κτύπημα, ὃταν σκόνταψε μέσα στό σπήλαιο, ἒπεσε γονατιστός στό ἒδαφος καί παρεκάλει ἐπί ἓξι ὧρες τόν Ὃσιο Παῦλο νά τοῦ ἀνοίξει, καί βλέποντας τόν ἣλιον νά πλησιάζει εἰς τήν δύσιν του, παρεκάλει ἀκόμη περισσότερο. Τότε ὁ Παῦλος ἐρώτησε - ἀπό μέσα – τόν Ἀντώνιο ποῖος ἦτο, ἀπό ποῦ ἦλθε, καί τί ζητοῦσε.
        Αὐτά εἶπε ὁ Παῦλος διά νά ἲδη τήν ὑπομονή τοῦ Ἀντωνίου, διότι ὃλα τά ἐγνώριζεν, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου.

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΄΄ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ΄΄ ΜΕΤΑΞΥ ΚΑΡΟΥΛΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΝ

Ι

                 Τοῦτο  τό  Ἡσυχαστήριον  καί πρώην Σπήλαιον  Ἀσκητῶν καί ἐρημιτῶν, ἐκτίσθη κατά τό ἒτος  1830, ἐννέα  χρόνια μετά τήν  Ἑλληνικήν  Ἐπανάστασιν, ἀπό τόν πρῶτον οἰκιστήν καί ἡσυχαστήν  καί πρώην κοινοβιάτην τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Διονυσίου, Μοναχόν Νικόδημον, ἂνδρα  λογιώτατον, φίλον τῆς ἐρήμου, τῆς ἡσυχίας ἐραστήν.Ἒτι δέ φίλον τῆς μελέτης τῶν θείων ἐννοιῶν καί θεωρημάτων, ἀλλά καί τῆς ἀναγνώσεως τῶν Ἱερῶν βιβλίων τῆς Ἐκκλησίας μας ἐραστήν.Καθ΄ ὃτι ἐπεμελεῖτο μέ ἂκρα εὐλάβεια καί καλογερική ἐπιμέλεια τά πάμπολλα καί ἀμέτρητα Ἐκκλησιαστικά βιβλία πού μετέφερε ἀπό τήν Ἱερά Μονή Διονυσίου, στήν πνευματική ἀετοφωλιά τῆς καρουλιώτικης καί πάνυ ἐρημικῆς καλύβης του.
                 Ἀπό τήν καλύβη καί  Ἡσυχαστήριο αὐτό, τοῦ ΄΄Εὐαγγελισμοῦ τῆς   Θεοτόκου΄΄ , ΄΄πέρασαν΄΄καί ΄΄ἒφυγαν΄΄γιά τήν ἂλλη ζωή, πολλοί καί ἀξιόλογοι ἀσκηταί ἐρημῖται.
                 Ἀπό τούς πρώτους σχεδόν, πού ἐμόνασαν  σ΄αὐτό τό Ἀσκητήριο, ἦσαν καί τέσσερα κατά σάρκα ἀδέλφια, δύο ἐκ τῶν ὁποίων (τόν  Ἰωσήφ καί τόν Ἐφραίμ, τούς βαρελάδες) τούς πρόλαβε καί ἒζησε μαζί τους, ἐπί τέσσερα χρόνια,ὁ Γέρων  Ἰωσήφ ὁ σπηλαιώτης και ἡσυχαστής ἀπό τούς ὁποίους, ἒγινε καί Μεγαλόσχημος Μοναχός.Ὁ Γέρων Ἰωσήφ ὁ σπηλαιώτης καί ἡσυχαστής ἦταν ὁ Γέροντας τοῦ σημερινοῦ Γέροντος Ἐφραίμ τοῦ πρώην Φιλοθεϊτου, τῆς Ἀριζόνας στήν  Ἀμερική.
   Πάνω καί πίσω ἀκριβῶς ἀπό τήν καλύβη τοῦ ΄΄Ἐὐαγγελισμοῦ ΄΄ καί στόν βράχο, πού ὑψώνεται, ὑπάρχει εὐρύχωρο καί τεράστιο σπήλαιο στό ὁποῖο, πρίν κτισθεῖ  ἡ καλύβη, ἀσκήτεψαν πολλοί παλαιοί ἐρημῖται καί ἡσυχασταί, τρεφόμενοι μέ παξιμάδι καί βρόχινο νερό, ἐκτεθειμένοι στό κρύο καί στήν παγωνιά τόν χειμώνα, καθώς καί στήν ἀνυπόφορη ζέστη τοῦ καλοκαιριοῦ.
               Ἓνα βράδυ, πού οἱ ὑπόλοιποι πατέρες τοῦ ἡσυχαστηρίου ἐπισκέφθηκαν  γειτονική καλύβη, γιά νά παρευρεθοῦν στήν ἀγρυπνία, κάποιας ἑορτῆς, ὁ Γέρων  Ἰωσήφ ὁ Σπηλαιώτης, ἒμεινε μόνος του στό Σπήλαιο αὐτό γιά νά προσευχηθεῖ.       Ἀγρυπνῶντας καί προσευχόμενος νοερά  κατά τήν διάρκειαν τοῦ μεσονυκτίου, βλέπει ἒμπροσθέν του καί μέσα σέ οὐράνιο φῶς τρία μικρά παιδιά νά πηγαινοέρχονται ἐμπρός – πίσω, ψάλλοντας τό :΄΄Ὃσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε,Χριστόν ἐνεδύσασθε ἀλληλούϊα΄΄.
                Αὐτά εἶναι τά εὐλογημένα καί χιλιοποτισμένα μέ δάκρυα καί ἰδρῶτα, μέ πόνο ψυχῆς καί κόπους σωματικούς, ἀλλά καί μέ καλογερική ἀποφασιστηκότητα, Ἁγιορείτικα ΄΄βραχάκια΄΄πού μόνα τους ‘΄μιλοῦν καί παρηγοροῦν΄΄ τήν ψυχή, τήν καρδιά καί ὃλον τόν ἒσω ἂνθρωπο τοῦ Ἁγιορείτου Ἀσκητοῦ, γιά νά φθάσει στήν κορυφή τοῦ Ἂθω, ὃπου ὁ Κύριός Μας Ἰησοῦς Χριστός μαζί μέ τήν Κυρία Μας Θεοτόκον τόν ΄΄περιμένουν΄΄.
                Στήν ἐποχή τῶν προαναφερθέντων  Μοναχῶν - Ἀσκητῶν, στό Ἡσυχαστήριο αὐτό τῆς Θεοτόκου, φιλοξενήθηκε ὁ πρῶτος ἐξάδελφος τοῦ Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης, ὁ μετέπειτα γενόμενος Ἀνδρόνικος Μοναχός. Τό περιστατικό αὐτό ἀναφέρεται στό σύγγραμα καί βιβλίο: ΄΄Μέ τοῦ βοριά τά κύματα΄΄.  Μέχρι τό Ἡσυχαστήριό μου τοῦτο καί μάλιστα μέχρι τήν Ἀδελφότητα τῶν Δανιηλαίων ἒφθασε ὁ  Ἃγιος Νεκτάριος, ὃταν ζοῦσε ὁ πρῶτος ἱδρυτής τῆς Ἀδελφότητος, Γέρων Δανιήλ ὁ Σμυρναῖος, μεταξύ τῶν ὁποίων ὑπῆρξε δυνατή φιλία, ἀλλά καί πνευματική τοιαύτη.
                Τό  Ἡσυχαστήριο τοῦτο,΄΄Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου΄΄ εἶναι τό πρῶτο κτῖσμα σέ ὃλη τήν περιοχή Καρουλίων καί Κατουνακίων καί ἒχει τήν δική του πνευματική  Ἱστορία, κτισμένο μεταξύ τῆς Ἀδελφότητος τῶν Δανιηλαίων καί τοῦ παπᾶ  Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτου.
                Ὣς Μοναχός (ἐγώ), τό ἐπισκέφθηκα γιά πρώτη φορά τό 1970 περίπου καί ἡ ψυχή μου ΄΄ἒμεινε΄΄εἰς αὐτό. Ἡ Παναγία μας μοῦ τό φύλαξε καί μοῦ τό ἒδωσε τόν Μάϊο τοῦ 1986, μετά ἀπό τήν ἱαματικήν ἐπίσκεψιν τοῦ Ἁγίου μου Παντελεήμονος, ὁ ὁποῖος μέ τό λαδάκι τῆς κανδύλας του καί τήν προσευχή τοῦ Ἁγίου Γέροντός μου –Σίμωνος Ἀρβανίτη – με ἑγιάτρευσε, ὓστερα ἀπό δεκαετή (10) , δεινή ἀσθένεια γαστρορραγίας, ἓνεκα τῆς ὁποῖας ἒγινα Μοναχός. Και ἐνῶ  πρίν δέν ἐγνώριζα  τίποτε περί Μοναχισμοῦ, ἒκτοτε ἒγινα κτήτωρ τοῦ Ἡσυχαστηρίου τούτου καί τρέχω σάν ΄΄σκυλάκι΄΄πίσω ἀπό τήν Παναγία Μας καί τόν Μέγα  Ἃγιον Παντελεήμονα τόν Ἱαματικόν και Ἰατρόν μου.

                                                                   Μοναχός  Κύριλλος
                                                                         Κατουνάκια

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ –ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Ἃγιον  Ὂρος  Ἂθωνος, Κῆπε τῆς Παναγίας,

 ἐστολισμένον  πανταχοῦ  μέ πλείστας  Ἐκκλησίας.

Ἒχεις τάς εἲκοσι Μονάς καί Σκήτας καί Κελλία,

Καί  προσκαλεῖς τούς  ἃπαντας  εἰς κάθε ἡλικία.

Τό ὂνομα  ν΄ἀλλάξωσι, τάς πρώτας ΄΄πολιτείας΄΄,

στόν ὓψιστον  νά πέμπωσιν εὐχάς, δοξολογίας.

Ἐσύ εἶσαι τό μέτωπον, τό κάστρο τῆς θρησκείας,

τόν  Ἑωσφόρον  νά κτυπᾶς  ἓως  τῆς συντελείας.

Ἒρχονται  νέοι  γέροντες, σ΄ἐσέ νά κατοικήσουν,

τούς ἀδελφούς καί τούς γονεῖς ,τά πάντα νά τ΄ἀφήσουν.

Τόν Σατανᾶ μέ τάς εὐχάς νά καταπολεμήσουν,

τήν ἂνω Ἱερουσαλήμ  γιά νά κληρονομήσουν.

 Ἂς ἀπειλοῦν οἱ δαίμονες, ἂς ἀπειλεῖ  ὁ κόσμος,

τίποτε ἂλλο δέν νικᾶ, ὃπως  ὁ Θεῖος  Νόμος.

Ἂς εἶναι καί ἁμαρτωλοί, μόνον  ταπεινωμένοι,  θά

  ἀνεβοῦν  στούς  οὐρανούς, ὃσοι προορισμένοι. 

                                                                                                             Γέρων Κύριλλος Μοναχός                                                                                                    Κατουνακιώτης

Η Ορθόδοξη ανθρωπολογία ως πρίσμα των σύγχρονων μεγάλων προβλημάτων

   

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα που υπάρχει έχει δύο όψεις: είναι ο αποχριστιανισμός των δυτικών κοινωνιών και η είσοδός μας σε μία νέα ανθρωπολογία«. Αυτοί οι λόγοι του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου αποτέλεσαν την αφετηρία της ομιλίας του στο συμπόσιο προς τιμήν των συνεργατών της Πεμπτουσίας «Πάντα εν Σοφία εποίησεν». Κάνοντας μία αναδρομή στην σχέση ήθους και επιστήμης και της προβληματικής της σύγχρονης οργανωμένης αθεΐας, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας προσχωρά στην ανάδειξη της βιοηθικής προβληματικής φέρνοντάς την σε διάλογο με την ορθόδοξη ανθρωπολογία.