Συνομιλία με τον Όσιο Συμεών των σπηλαίων του Πσκωβ: «Μαρτυρίες πέραν του τάφου»

ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΥΜΕΩΝ του Σέργιου Μπολσακώφ Έφτασα στό Πέτσορι τόν Ιούνιο τού 1926. Ήταν ένα θαυμάσιο απόγευμα. Αφού...

ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΥΜΕΩΝ του Σέργιου Μπολσακώφ
Έφτασα στό Πέτσορι τόν Ιούνιο τού 1926. Ήταν ένα θαυμάσιο απόγευμα. Αφού έζησα αρκετά χρόνια σε προτεσταντικές χώρες της Δύσης, ένιωθα πολύ χαρούμενος πού ανάσαινα ξανά τόν αέρα της Άγιας Ρωσίας.
Τό πρώτο πρωινό μου στο μοναστήρι, μετά την ακολουθία, πήγα γιά λίγο να προσευχηθώ στον τάφο τού αγίου Κορνηλίου. Στη μικρή, αρχαία έκκλησία τού π. Βασσιανού, (Αυτό ήταν τό όνομα τού π. Συμεών προτού λάβει τό Μεγάλο Σχήμα.) ό εξομολόγος του κοινοβίου είχε φορέσει ένα περίτεχνο βελούδινο φαιλόνιο, χρώματος χρυσάφι, κεντημένο μέ βαθυκόκκινα τριαντάφυλλα, γιά να λειτουργήσει.

Από τ’ ανοιχτά παράθυρα έμπαινε ό φρέσκος αναζωογονητικός αέρας, γεμάτος αρώματα κι ευωδιές από τά λουλούδια του κήπου τού μοναστηριού. Στη λειτουργία πήραν μέρος μόνο ό επίσκοπος, τρεις ψάλτες κι ένας αναγνώστης. Ή εκκλησία γέμισε από ένα σύννεφο λιβανιού. Ή θεία λειτουργία προχωρούσε χωρίς βιασύνη, ευλαβικά. Ό π. Βασσιανός άρχισε να διαβάζει από τό βιβλίο μνημονεύματος τού μοναστηριού, πού φαινόταν ατέλειωτο… Αργότερα, στη Μεγάλη Είσοδο, ό π. Βασσιανός στάθηκε μέσα από την Ωραία Πύλη. Μετά άκολούθησε τό Σύμβολο της Πίστεως καί ή Αναφορά. «Ήταν πολλοί αυτοί πού κοινώνησαν. Ή λειτουργία τέλειωσε περίπου στις οκτώ ή ώρα…
Πλησίαζε ή μέρα γιά να φύγω. Ένα βράδυ καθόμουν στον κήπο τού μοναστηριού μέ τόν δόκτορα Ροσώφ, τόν π. Βασσιανό, τόν π. Ήσαΐα καί τόν π. Ποιμένα, τό νεωκόρο. Συζητούσαμε γιά τό βιβλίο τού Σολοβιέφ.

– Ή διήγηση πού μέ έντυπωσίασε περισσότερο, π. Βασσιανέ, ήταν έκείνη πού είχε τίτλο «Μαρτυρίες πέραν τού τάφου», είπα.
– Τί λέει στο κεφάλαιο αυτό; ρώτησε ό π. Βασσιανός, χαϊδεύοντας τή γενειάδα του μέ περισυλλογή.
– Ή διήγηση είναι αρκετά απλή, απάντησα. Επί βασιλείας του Νικολάου του Α”, όταν ό επίσκοπος Παρθένιος Τσέρτκωφ, πού είχε ανατραφεί στη μεγάλη αριστοκρατική οικογένεια των Ναρουΐσκιν, τοποθετήθηκε στήν επισκοπή του Βλαδιμήρου (1821-1849), ένας ιερέας πού τον έλεγαν Άββακούμ τοποθετήθηκε στη φτωχότερη ενορία της επισκοπής. Γιός νεκροθάφτη, πού νυμφεύτηκε μιά φτωχή κοπέλα καί ζούσαν μέ μεγάλη φτώχεια, ό π. Άββακούμ ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος προσευχής. Ιδιαίτερα του άρεσε να προσεύχεται γιά τούς νεκρούς. Είχε ένα ιδιαίτερο σημειωματάριο όπου έγραφε τά ονόματα όλων των νεκρών γιά τούς όποιους είχε ακούσει. Όλους αυτούς δεν τούς μνημόνευε μόνο στήν προσκομιδή, αλλά καί στις ιδιαίτερες προσευχές του, τό πρωί καί τό βράδυ. ’Έτσι ή προσευχή του κρατούσε ώρες ολόκληρες.
» Τό γεγονός αυτό στενοχωρούσε τή σύζυγό του πού συνήθιζε να του λέει:
– Πρέπει να σταματήσεις αυτές τίς μακρές βοηθητικές προσευχές πού κάνεις, αντί να μέ βοηθάς στον κήπο καί σε άλλες δουλειές. Είμαι πολύ κουρασμένη. Ούτε μοναχός είσαι ούτε έγκλειστος. ’Άν θέλεις να προσεύχεσαι τόσο πολύ, πήγαινε στον επίσκοπο καί ζήτησέ του να σου δώσει καλλίτερη ενορία, όπου θα μπορούμε να έχουμε υπηρέτες. Τότε θα μπορείς να προσεύχεσαι όσο θέλεις.
»Ό π. Αβακούμ συνήθιζε ν’ άπαντά λέγοντας πώς ή προσευχή είναι τό πρώτο καθήκον τού ιερέα καί δεν πρέπει να τό παραμελεί. Σχετικά μέ καλλίτερη ενορία, ό π. Αβακούμ σκέφτηκε πώς ήταν ανοίκειο να τή ζητήσει από τόν επίσκοπο.
’Έπρεπε να κάνουν υπομονή, ωσότου τού προσφερθεί ή θέση αυτή. Ή σύζυγός του συμφώνησε απρόθυμα.
»Στο μεταξύ άδειασε ή καλλίτερη ενορία της επισκοπής, πού βρισκόταν σε μια μεγάλη καί βιομηχανική πόλη. Ό επίσκοπος δέχτηκε διακόσιες αιτήσεις γιά την ενορία αυτή. Ανάμεσα στούς αίτούντες ήταν καθηγητές σεμιναρίου, αγροτικοί κοσμήτορες, διδάκτορες θεολογίας καί μιτροφόροι πρωτοπρεσβύτεροι. Σχεδόν όλες οι αιτήσεις συνοδεύονταν από συστατικές επιστολές διακεκριμένων κληρικών καί λαϊκών, ακόμα καί τού ίδιου τού κυβερνήτη της επαρχίας τού Βλαδιμήρου. Όταν ό επίσκοπος είδε όλες τίς αιτήσεις δεν μπόρεσε ν’ αποφασίσει καί πήγε γιά ύπνο.
»Δεν είχε κλείσει καλά καλά τά μάτια του όταν μπροστά του είδε ένα τεράστιο πλήθος άνθρώπων καί των δύο φύλων, κάθε ηλικίας καί έμφάνισης, πού ζήτησαν όλοι τους μέ σεβασμό από τόν επίσκοπο να διορίσει τόν π. Αβακούμ στήν κενή ενορία. Ό επίσκοπος αγνοούσε ακόμα καί την ύπαρξη τού π. Αβακούμ. Αμέσως ξύπνησε, έκανε τό σταυρό του καί προσπάθησε να ξανακοιμηθεί. Μπροστά του όμως εμφανίστηκε τό ίδιο πλήθος, προβάλλοντας τό ίδιο αίτημα.
-Ποιοι είστε σεις, ρώτησε ό επίσκοπος, καί γιατί θέλετε τόν π. Αβακούμ τόσο πολύ;
– Είμαστε νεκροί, πού μάς συχώρεσε ό Θεός καί μπήκαμε στη βασιλεία των ουρανών χάρη στις προσευχές τού π. Αβακούμ, απάντησε τό πλήθος κι εξαφανίστηκε.
»Τό επόμενο πρωί ό επίσκοπος κάλεσε στη γραμματεία τό εκκλησιαστικό συμβούλιο καί ζήτησε να βρουν σε ποιά ενορία διακονεί κάποιος ιερέας πού τόν λένε Αβακούμ καί να τόν καλέσουν στο Βλαντιμίρ. Άποδείχτηκε πώς σ’ όλη την επισκοπή υπήρχε μόνο ένας Αβακούμ. Μια μέρα τόν επισκέφτηκε ό αγροτικός κοσμήτορας καί τού μετέφερε την εντολή να παρουσιαστεί στον επίσκοπο τό συντομότερο δυνατό.
»Μήπως έκανες κάποιο σφάλμα ή αδίκημα, πάτερ; Τόν ρώτησε ανήσυχος ό κοσμήτορας.
-Όχι, όχι, δε θυμάμαι κάτι τέτοιο, απάντησε ό π. Αβακούμ. Πηγαίνω μέ καθαρή συνείδηση, μόνο πού δεν έχω χρήματα γιά τό ταξίδι.
Ό κοσμήτορας του δάνεισε τά χρήματα που του χρειάζονταν.
»Μετά από λίγες μέρες ό π. Αβακούμ παρουσιάστηκε στον επίσκοπο, που τόν αναγνώρισε αμέσως από τό όνειρο πού είχε δει.
– Λοιπόν, π. Αβακούμ, είπε ό επίσκοπος, είναι κενή ή καλλίτερη ενορία της επισκοπής μου καί γι’ αυτήν έχω λάβει διακόσιες πενήντα αιτήσεις. Πολλοί εξέχοντες άνθρωποι μου συνιστούν διάφορους ιερείς, όμως οι συνήγοροί σου από τόν άλλο κόσμο ήταν οι πιο ισχυροί απ’ όλους. Σε διορίζω λοιπόν εφημέριο αυτής της ενορίας κι όταν άκολουθήσω κι εγώ την πορεία όλων των ανθρώπων, σου ζητώ να εύχεσαι καί γιά μένα.
Κι έπειτα ό επίσκοπος διηγήθηκε στον π. Αβακούμ τό όνειρό του».
– Πολύ εποικοδομητική διήγηση, Σεργκέι Νικολάεβιτς, είπε ό π. Ποιμήν. Πάτερ Συμεών, συνέχισε στρεφόμενος προς τόν εξομολόγο του μοναστηριού, εσύ θα έχεις ακόμα περισσότερους συνηγόρους από τόν άλλο κόσμο άπ’ όσους είχε ό π. Αβακούμ. Λειτουργείς κάθε μέρα καί σε κάθε λειτουργία διαβάζεις γιά πολλά χρόνια τώρα τό βιβλίο μέ τά ονόματα των νεκρών. Μνημονεύεις ονόματα ανθρώπων πού έζησαν από την εποχή τού Ιβάν του Γ” ως σήμερα. Είμαι σίγουρος πώς οι συνήγοροι αυτοί θ’ αποκτήσουν τή χάρη γιά σένα, ώστε να πεθάνεις εδώ σε προχωρημένη ηλικία, ενώ άλλοι ίσως πεθάνουν αλλού, εξόριστοι από τό μοναστήρι. Ζούμε στα άκρα. Άνθρωποι από άλλους τόπους έρχονται εδώ καί θεσπίζουν πολλές αλλαγές, αλλά οι συνήγοροί σου θα πετύχουν έλεος γιά σένα.
– Μόνο ό Θεός γνωρίζει τό μέλλον μας, είπε ό π. Συμεών, αλλά πρέπει να προσευχόμαστε γιά τούς νεκρούς. Είναι πραγματικά συνήγοροί μας. Ζητάμε από τούς ανακηρυγμένους άγιους να επικαλεστούν τό έλεος του Θεού γιά μάς. Υπάρχουν όμως καί πολλοί άγνωστοι άγιοι πού μπορούν να μάς βοηθήσουν. Είναι καλό καί ωφέλιμο τό να προσευχόμαστε γιά τούς νεκρούς…
Την ημέρα πού θα έφευγα, παρακολούθησα την πρωινή θεία λειτουργία, πού έκανε γιά τελευταία φορά στο καθολικό της μονής ό π. Βασσιανός. Όλα ήταν όπως καί την ημέρα πού είχα έρθει. Ό π. Βασσιανός τέλεσε τή λειτουργία αργά καί ευλαβικά όπως καί τότε. ’Έψαλε ό ίδιος χορός κι ήταν παρόντες προσκυνητές. Ό καπνός του θυμιάματος ήταν σκορπισμένος στον αέρα κι ό πρωινός ήλιος λαμποκοπούσε στις πολύτιμες πέτρες και τό χρυσό στις παλιές εικόνες. Ήταν όμως φθινοπωρινός ήλιος.
Ό δροσερός καί αναζωογονητικός αέρας τού φθινοπώρου περνούσε από τά ανοιχτά παράθυρα.
Μετά τή λειτουργία προχώρησα γιά να πάρω αντίδωρο από τόν π. Βασσιανό. Μέ ρώτησε για την αναχώρηση μου..
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ.
ΟΣΙΟΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΥΜΕΩΝ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΠΣΚΩΒ
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/10/blog-post_927.html

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/

Συνομιλία με τον Όσιο Συμεών των σπηλαίων του Πσκωβ: «Μαρτυρίες πέραν του τάφου»

ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΥΜΕΩΝ του Σέργιου Μπολσακώφ Έφτασα στό Πέτσορι τόν Ιούνιο τού 1926. Ήταν ένα θαυμάσιο απόγευμα. Αφού...

ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΥΜΕΩΝ του Σέργιου Μπολσακώφ
Έφτασα στό Πέτσορι τόν Ιούνιο τού 1926. Ήταν ένα θαυμάσιο απόγευμα. Αφού έζησα αρκετά χρόνια σε προτεσταντικές χώρες της Δύσης, ένιωθα πολύ χαρούμενος πού ανάσαινα ξανά τόν αέρα της Άγιας Ρωσίας.
Τό πρώτο πρωινό μου στο μοναστήρι, μετά την ακολουθία, πήγα γιά λίγο να προσευχηθώ στον τάφο τού αγίου Κορνηλίου. Στη μικρή, αρχαία έκκλησία τού π. Βασσιανού, (Αυτό ήταν τό όνομα τού π. Συμεών προτού λάβει τό Μεγάλο Σχήμα.) ό εξομολόγος του κοινοβίου είχε φορέσει ένα περίτεχνο βελούδινο φαιλόνιο, χρώματος χρυσάφι, κεντημένο μέ βαθυκόκκινα τριαντάφυλλα, γιά να λειτουργήσει.

Από τ’ ανοιχτά παράθυρα έμπαινε ό φρέσκος αναζωογονητικός αέρας, γεμάτος αρώματα κι ευωδιές από τά λουλούδια του κήπου τού μοναστηριού. Στη λειτουργία πήραν μέρος μόνο ό επίσκοπος, τρεις ψάλτες κι ένας αναγνώστης. Ή εκκλησία γέμισε από ένα σύννεφο λιβανιού. Ή θεία λειτουργία προχωρούσε χωρίς βιασύνη, ευλαβικά. Ό π. Βασσιανός άρχισε να διαβάζει από τό βιβλίο μνημονεύματος τού μοναστηριού, πού φαινόταν ατέλειωτο… Αργότερα, στη Μεγάλη Είσοδο, ό π. Βασσιανός στάθηκε μέσα από την Ωραία Πύλη. Μετά άκολούθησε τό Σύμβολο της Πίστεως καί ή Αναφορά. «Ήταν πολλοί αυτοί πού κοινώνησαν. Ή λειτουργία τέλειωσε περίπου στις οκτώ ή ώρα…
Πλησίαζε ή μέρα γιά να φύγω. Ένα βράδυ καθόμουν στον κήπο τού μοναστηριού μέ τόν δόκτορα Ροσώφ, τόν π. Βασσιανό, τόν π. Ήσαΐα καί τόν π. Ποιμένα, τό νεωκόρο. Συζητούσαμε γιά τό βιβλίο τού Σολοβιέφ.

– Ή διήγηση πού μέ έντυπωσίασε περισσότερο, π. Βασσιανέ, ήταν έκείνη πού είχε τίτλο «Μαρτυρίες πέραν τού τάφου», είπα.
– Τί λέει στο κεφάλαιο αυτό; ρώτησε ό π. Βασσιανός, χαϊδεύοντας τή γενειάδα του μέ περισυλλογή.
– Ή διήγηση είναι αρκετά απλή, απάντησα. Επί βασιλείας του Νικολάου του Α”, όταν ό επίσκοπος Παρθένιος Τσέρτκωφ, πού είχε ανατραφεί στη μεγάλη αριστοκρατική οικογένεια των Ναρουΐσκιν, τοποθετήθηκε στήν επισκοπή του Βλαδιμήρου (1821-1849), ένας ιερέας πού τον έλεγαν Άββακούμ τοποθετήθηκε στη φτωχότερη ενορία της επισκοπής. Γιός νεκροθάφτη, πού νυμφεύτηκε μιά φτωχή κοπέλα καί ζούσαν μέ μεγάλη φτώχεια, ό π. Άββακούμ ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος προσευχής. Ιδιαίτερα του άρεσε να προσεύχεται γιά τούς νεκρούς. Είχε ένα ιδιαίτερο σημειωματάριο όπου έγραφε τά ονόματα όλων των νεκρών γιά τούς όποιους είχε ακούσει. Όλους αυτούς δεν τούς μνημόνευε μόνο στήν προσκομιδή, αλλά καί στις ιδιαίτερες προσευχές του, τό πρωί καί τό βράδυ. ’Έτσι ή προσευχή του κρατούσε ώρες ολόκληρες.
» Τό γεγονός αυτό στενοχωρούσε τή σύζυγό του πού συνήθιζε να του λέει:
– Πρέπει να σταματήσεις αυτές τίς μακρές βοηθητικές προσευχές πού κάνεις, αντί να μέ βοηθάς στον κήπο καί σε άλλες δουλειές. Είμαι πολύ κουρασμένη. Ούτε μοναχός είσαι ούτε έγκλειστος. ’Άν θέλεις να προσεύχεσαι τόσο πολύ, πήγαινε στον επίσκοπο καί ζήτησέ του να σου δώσει καλλίτερη ενορία, όπου θα μπορούμε να έχουμε υπηρέτες. Τότε θα μπορείς να προσεύχεσαι όσο θέλεις.
»Ό π. Αβακούμ συνήθιζε ν’ άπαντά λέγοντας πώς ή προσευχή είναι τό πρώτο καθήκον τού ιερέα καί δεν πρέπει να τό παραμελεί. Σχετικά μέ καλλίτερη ενορία, ό π. Αβακούμ σκέφτηκε πώς ήταν ανοίκειο να τή ζητήσει από τόν επίσκοπο.
’Έπρεπε να κάνουν υπομονή, ωσότου τού προσφερθεί ή θέση αυτή. Ή σύζυγός του συμφώνησε απρόθυμα.
»Στο μεταξύ άδειασε ή καλλίτερη ενορία της επισκοπής, πού βρισκόταν σε μια μεγάλη καί βιομηχανική πόλη. Ό επίσκοπος δέχτηκε διακόσιες αιτήσεις γιά την ενορία αυτή. Ανάμεσα στούς αίτούντες ήταν καθηγητές σεμιναρίου, αγροτικοί κοσμήτορες, διδάκτορες θεολογίας καί μιτροφόροι πρωτοπρεσβύτεροι. Σχεδόν όλες οι αιτήσεις συνοδεύονταν από συστατικές επιστολές διακεκριμένων κληρικών καί λαϊκών, ακόμα καί τού ίδιου τού κυβερνήτη της επαρχίας τού Βλαδιμήρου. Όταν ό επίσκοπος είδε όλες τίς αιτήσεις δεν μπόρεσε ν’ αποφασίσει καί πήγε γιά ύπνο.
»Δεν είχε κλείσει καλά καλά τά μάτια του όταν μπροστά του είδε ένα τεράστιο πλήθος άνθρώπων καί των δύο φύλων, κάθε ηλικίας καί έμφάνισης, πού ζήτησαν όλοι τους μέ σεβασμό από τόν επίσκοπο να διορίσει τόν π. Αβακούμ στήν κενή ενορία. Ό επίσκοπος αγνοούσε ακόμα καί την ύπαρξη τού π. Αβακούμ. Αμέσως ξύπνησε, έκανε τό σταυρό του καί προσπάθησε να ξανακοιμηθεί. Μπροστά του όμως εμφανίστηκε τό ίδιο πλήθος, προβάλλοντας τό ίδιο αίτημα.
-Ποιοι είστε σεις, ρώτησε ό επίσκοπος, καί γιατί θέλετε τόν π. Αβακούμ τόσο πολύ;
– Είμαστε νεκροί, πού μάς συχώρεσε ό Θεός καί μπήκαμε στη βασιλεία των ουρανών χάρη στις προσευχές τού π. Αβακούμ, απάντησε τό πλήθος κι εξαφανίστηκε.
»Τό επόμενο πρωί ό επίσκοπος κάλεσε στη γραμματεία τό εκκλησιαστικό συμβούλιο καί ζήτησε να βρουν σε ποιά ενορία διακονεί κάποιος ιερέας πού τόν λένε Αβακούμ καί να τόν καλέσουν στο Βλαντιμίρ. Άποδείχτηκε πώς σ’ όλη την επισκοπή υπήρχε μόνο ένας Αβακούμ. Μια μέρα τόν επισκέφτηκε ό αγροτικός κοσμήτορας καί τού μετέφερε την εντολή να παρουσιαστεί στον επίσκοπο τό συντομότερο δυνατό.
»Μήπως έκανες κάποιο σφάλμα ή αδίκημα, πάτερ; Τόν ρώτησε ανήσυχος ό κοσμήτορας.
-Όχι, όχι, δε θυμάμαι κάτι τέτοιο, απάντησε ό π. Αβακούμ. Πηγαίνω μέ καθαρή συνείδηση, μόνο πού δεν έχω χρήματα γιά τό ταξίδι.
Ό κοσμήτορας του δάνεισε τά χρήματα που του χρειάζονταν.
»Μετά από λίγες μέρες ό π. Αβακούμ παρουσιάστηκε στον επίσκοπο, που τόν αναγνώρισε αμέσως από τό όνειρο πού είχε δει.
– Λοιπόν, π. Αβακούμ, είπε ό επίσκοπος, είναι κενή ή καλλίτερη ενορία της επισκοπής μου καί γι’ αυτήν έχω λάβει διακόσιες πενήντα αιτήσεις. Πολλοί εξέχοντες άνθρωποι μου συνιστούν διάφορους ιερείς, όμως οι συνήγοροί σου από τόν άλλο κόσμο ήταν οι πιο ισχυροί απ’ όλους. Σε διορίζω λοιπόν εφημέριο αυτής της ενορίας κι όταν άκολουθήσω κι εγώ την πορεία όλων των ανθρώπων, σου ζητώ να εύχεσαι καί γιά μένα.
Κι έπειτα ό επίσκοπος διηγήθηκε στον π. Αβακούμ τό όνειρό του».
– Πολύ εποικοδομητική διήγηση, Σεργκέι Νικολάεβιτς, είπε ό π. Ποιμήν. Πάτερ Συμεών, συνέχισε στρεφόμενος προς τόν εξομολόγο του μοναστηριού, εσύ θα έχεις ακόμα περισσότερους συνηγόρους από τόν άλλο κόσμο άπ’ όσους είχε ό π. Αβακούμ. Λειτουργείς κάθε μέρα καί σε κάθε λειτουργία διαβάζεις γιά πολλά χρόνια τώρα τό βιβλίο μέ τά ονόματα των νεκρών. Μνημονεύεις ονόματα ανθρώπων πού έζησαν από την εποχή τού Ιβάν του Γ” ως σήμερα. Είμαι σίγουρος πώς οι συνήγοροι αυτοί θ’ αποκτήσουν τή χάρη γιά σένα, ώστε να πεθάνεις εδώ σε προχωρημένη ηλικία, ενώ άλλοι ίσως πεθάνουν αλλού, εξόριστοι από τό μοναστήρι. Ζούμε στα άκρα. Άνθρωποι από άλλους τόπους έρχονται εδώ καί θεσπίζουν πολλές αλλαγές, αλλά οι συνήγοροί σου θα πετύχουν έλεος γιά σένα.
– Μόνο ό Θεός γνωρίζει τό μέλλον μας, είπε ό π. Συμεών, αλλά πρέπει να προσευχόμαστε γιά τούς νεκρούς. Είναι πραγματικά συνήγοροί μας. Ζητάμε από τούς ανακηρυγμένους άγιους να επικαλεστούν τό έλεος του Θεού γιά μάς. Υπάρχουν όμως καί πολλοί άγνωστοι άγιοι πού μπορούν να μάς βοηθήσουν. Είναι καλό καί ωφέλιμο τό να προσευχόμαστε γιά τούς νεκρούς…
Την ημέρα πού θα έφευγα, παρακολούθησα την πρωινή θεία λειτουργία, πού έκανε γιά τελευταία φορά στο καθολικό της μονής ό π. Βασσιανός. Όλα ήταν όπως καί την ημέρα πού είχα έρθει. Ό π. Βασσιανός τέλεσε τή λειτουργία αργά καί ευλαβικά όπως καί τότε. ’Έψαλε ό ίδιος χορός κι ήταν παρόντες προσκυνητές. Ό καπνός του θυμιάματος ήταν σκορπισμένος στον αέρα κι ό πρωινός ήλιος λαμποκοπούσε στις πολύτιμες πέτρες και τό χρυσό στις παλιές εικόνες. Ήταν όμως φθινοπωρινός ήλιος.
Ό δροσερός καί αναζωογονητικός αέρας τού φθινοπώρου περνούσε από τά ανοιχτά παράθυρα.
Μετά τή λειτουργία προχώρησα γιά να πάρω αντίδωρο από τόν π. Βασσιανό. Μέ ρώτησε για την αναχώρηση μου..
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ.
ΟΣΙΟΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΥΜΕΩΝ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΠΣΚΩΒ
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/10/blog-post_927.html

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΔΟΜΕΤΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ.

Για την προσευχή

Τί μπορούμε να ειπούμε για την έρημο σαν τόπο προσευχής;

Πράγματι, ή αναχώρησης στην ησυχία είναι ένας τόπος κατάλληλος για προσευχή. Ό Σωτήρ αγάπησε τούς ησυχαστικούς τόπους, μακριά από τον θόρυβο τού κόσμου καί εκεί έκαμε τά κηρύγματά Του. ’Έτσι έχουμε την επί τού όρους ομιλία Του καί την ομιλία Του στον πολλαπλασιασμό των άρτων. Ένώ για την προσωπική Του προσευχή ανέβαινε λίγο υψηλότερα σ’ ένα άναχωρητικό τόπο καί εκεί προσευχόταν, ενίοτε όλη την νύκτα. Οι άγιοι Απόστολοι άκολουθώντας Τον, έζήτησαν να τούς διδάξη πώς να προσεύχωνται. Τότε ό Ιησούς τούς παρέδωσε την λεγομένη Κυριακή Προσευχή: «Πάτερ ημών...» (ματ. 6, 9-17), ή οποία είναι τό τελειότερο είδος προσευχής, την όποια πρέπει να κάνουμε. Αυτή ή προσευχή είναι εύκολη στα νοήματα της καί πλήρης στο περιεχόμενό της, διότι περιέχει όλα τά αιτήματα, πού χρειάζονται για την ψυχική καί την σωματική μας υγεία. Αυτή αποτελείται από τρία μέρη: Από την κλήσι, τίς αιτήσεις καί την κατακλείδα.

Ή κλήσις αρχίζει μέ τά λόγια: «Πάτερ ημών ό εν τοις ουρανούς...». Μετά από την κλήσι αυτή άκολουθοΰν τά επτά αιτήματα, μετά από τά όποια τελειώνει ή προσευχή μέ την δοξολογία τού Θεού: «Ότι σου εστίν ή βασιλεία καί ή δύναμις καί ή δόξα...».

Εκτός από την ιδιωτική προσευχή, την όποια μπορεί ό καθένας να κάνη ενώπιον του Θεού, ή Εκκλησία μας έχει καί την κοινοτική προσευχή, αυτή στην όποια λαμβάνουν μέρος όλοι οι Χριστιανοί. Αυτή ή προσευχή έχει την αρχή της στούς πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Ακόμη καί από την Ανάληψη του Κυρίου στον ουρανό, οι άγιοι Απόστολοι καί ή Κυρία Θεοτόκος συγκεντρώνοντα όλοι στην κοινή προσευχή, σ’ ένα συγκεκριμένο τόπο. Αργότερα, γι’ αυτό τον σκοπό, κτίσθηκαν εκκλησίες επάνω στούς τάφους των αγίων Μαρτύρων.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ . Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΔΟΜΕΤΙΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.

ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕΓΑ ΘΕΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Ο ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ . ΡΩΤΑ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟ ΤΟ ΟΡΟ ΓΙΑ ΤΑ (ΠΛΟΥΤΗ) 1

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟ

Τά υπάρχοντα τού άνθρωπου είναι τριών ειδών.

Ό ορος «πλούτη» έχει μέσα στην Αγία Γραφή, τρεις διαφορετικές σημασίες. Υπάρχει ό «καλός πλούτος», ό «κακός πλούτος», καί αυτός πού δεν είναι ούτε τό ένα ούτε τό άλλο.

Τά κακά πλούτη είναι αυτά για τά όποια έχει ειπωθεί: «Πλούσιοι σε φτώχεια ξέπεσαν καί πείνασαν» (Ψαλμό. 33, 11)• καί «αλίμονο σ’ εσάς τούς πλούσιους, γιατί την αμοιβή σας την έχετε πάρει ήδη σ’ αυτόν τον κόσμο» (Λουκ. 6, 24). Τό να απαρνηθεί κανείς αυτά τά πλούτη είναι ένδειξη πνευματικής τελείωσης. Απόδειξη της αλήθειας αυτού πού λέω είναι τό ότι οι αληθινοί φτωχοί είναι αυτοί τούς οποίους ό Κύριος μακαρίζει στο Ευαγγέλιο, λέγοντας: «Μακάριοι όσοι νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στον Θεό, γιατί δική τους είναι ή βασιλεία τών ουρανών» (Ματθ. 5, 3). Τά ίδια λέει καί ό Ψαλμωδός: «Φώναξε ό φτωχός καί ό Κύριος τον άκουσε» (Ψαλμό. 33, 7). Καί ακόμα λέει: «Ό φτωχός καί ό ακτήμονας θα υμνήσουν τό όνομά Σου» (Ψαλμό. 73, 21).

Υπάρχουν επίσης καί τά καλά πλούτη. Ή απόκτηση αυτών είναι σημάδι μεγάλης αρετής καί σπάνιας αξίας. Ό Προφήτης Δαυίδ εγκωμιάζει τον δίκαιο πού κατέχει αυτά τά πλούτη καί λέει: «Ισχυροί καί ακατάβλητοι θα είναι στη γη οι απόγονοι του, ως γενεά δικαίων καί ειλικρινών ανθρώπων θα άπολαύσει τις ευλογίες τού Κυρίου. Δόξα καί πλούτη θα πλεονάζουν στο σπιτικό του, ή αρετή του θα εγκωμιάζεται από τούς επιζώντες στούς αιώνες» (Ψαλμό. 111, 2-3). Ή Αγία Γραφή επίσης λέει: «Ό πλούσιος με τά πλούτη του μπορεί να γλιτώσει τη ζωή του» (Παροιμ. 13, 8). Γι’ αυτά τά πλούτη τά καλά γίνεται λόγος καί στην Αποκάλυψη, ή όποια επικρίνει τον φτωχό πού στερείται αυτού τού είδους τά αγαθά καί τον επίτιμα για την ανέχεια του καί για τη γυμνότητά του καί τού λέει: «Θα σε αποβάλλω σαν εμετό από τό στόμα μου». Διότι λες: "Είμαι πλούσιος, έχω αποκτήσει μεγάλη περιουσία, δεν έχω ανάγκη από τίποτα". Ξεχνάς, φαίνεται, πώς στην πραγματικότητα είσαι ταλαίπωρος καί αξιοθρήνητος, φτωχός, τυφλός καί γυμνός. Γι αυτό σε συμβουλεύω ν’ αγοράσεις από μένα χρυσάφι καθαρισμένο στη φωτιά, για ν’ αποκτήσεις πλούτη. Λευκά ρούχα για να ντυθείς καί να μη ντρέπεσαι πού φαίνεται ή γύμνια σου»(Άποκ. 3, 16-18).

Υπάρχουν επίσης καί πλούτη πού μπορούν να είναι καλά ή κακά.

  

Τό αν θα είναι καλά η κακά, εξαρτάται από την προαίρεση του κατόχου τους καί από τον τρόπο της αξιοποίησής τους. Ό Απόστολος Παύλος γράφει γι’ αυτά τά πλούτη: «Στους πλούσιους αυτού έδώ τού κόσμου να παραγγείλεις να μην υπερηφανεύονται ούτε να στηρίζουν τις ελπίδες τους σε κάτι Αβέβαιο όπως είναι ό πλούτος, άλλα, στον Θεό τον αληθινό, πού μάς τά δίνει όλα πλουσιοπάροχα, για να τά απολαμβάνουμε. Να τούς παραγγείλεις να κάνουν τό καλό, να γίνονται πλούσιοι σε καλά έργα, να είναι πρόθυμοι, να δίνουν καί να μοιράζονται με τούς άλλους ότι έχουν. 

Έτσι θα αποταμιεύσουν τό θησαυρό τους καί θα βάλουν ένα καλό θεμέλιο για τό μέλλον, για να αποκτήσουν την αιώνια ζωή» (Α' Τιμ. 6, 17-19). Αυτά ήταν επίσης τά πλούτη πού εκείνος ό πλούσιος του Ευαγγελίου φύλαγε ζηλότυπα για τον εαυτό του, τη στιγμή πού ό φτωχός Λάζαρος, ξαπλωμένος μπροστά στην πόρτα του, επιθυμούσε να χορτάσει από τά ψίχουλα πού έπεφταν από τό πλούσιο τραπέζι του. Αυτή ή σκληροκαρδία του όμως τον έριξε στο άσβεστο πυρ καί στην αιώνια φωτιά.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ. ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ. ΤΟΜΟΣ Α ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ.

Ο ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ . ΡΩΤΑ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΟΛΙΓΟΛΟΓΗΣ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗΛΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ.

 

 Για την αξία της ολιγόλογης καί σιωπηλής προσευχής.

ΑΒΒΑΣ ΙΣΑΑΚ.

Οι προσευχές μας πρέπει επίσης να είναι συχνές, αλλά καί σύντομες. Γιατί υπάρχει ό κίνδυνος, αν αυτές παραταθούν, να καταφέρει ό Εχθρός πού παραμονεύει, να μάς διασπάσει. Γιατί ή πραγματική θυσία βρίσκεται ακριβώς σ αυτό πού ό Ίδιος μάς επεσήμανε, όταν μέ τό στόμα τού προφήτη Δαυίδ μάς είπε: «Θυσία για τον Θεό είναι τό συντετριμμένο πνεύμα»(Ψαλμ. 50, 19). Έδώ βρίσκεται,ή αγνή προσφορά, ή «θυσία δικαιοσύνης» (Ψαλμ. 50, 21) καί ή «θυσία αίνέσεως» (Ψαλμ. 49, 23). Αυτά είναι «τά παχιά σφάγια» καί τά «ολοκαυτώματα σιτευτών ζώων»(Ψαλμ. 65, 15). Αυτή είναι ή προσφορά μιας καρδιάς «συντετριμμένης» καί «ταπεινωμένης». Αν προσφέρουμε τις προσευχές στον Θεό μέ τη μέθοδο καί τη θέρμη πού περιγράψαμε, τότε θα μπορούμε να ψάλλουμε, μέ τη βεβαιότητα ότι αυτές είσακούσθηκαν: «Άς είναι ή προσευχή μου ένώπιόν σου σάν θυμίαμα καί τά ύψωμένα χέρια μου σάν τη θυσία την έσπερινή» (Ψαλμ. 140, 2).

Όμως ή ώρα είναι πλέον προχωρημένη καί ή νύχτα πλησιάζει καί μάς καλεί να εκτελέσουμε τώρα, αυτό ακριβώς τό καθήκον της προσευχής. Ή ομιλία μας πήρε πολύ χρόνο καί, ανάλογα μέ τό πνευματικό επίπεδο μας, φαίνεται να είπαμε πολλά. Νομίζω όμως ότι αυτά είναι πολύ λίγα για ένα θέμα τόσο υψηλό καί δύσκολο.

ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ: Οι λόγοι τού σεβάσμιου άββά Ισαάκ μάς κατέπληξαν, αλλά δεν μάς χόρτασαν. Αφού τελέσαμε τη βραδινή Ακολουθία, ξεκουραστήκαμε λίγο. Καί όταν πια άρχισε να φέγγει ή ημέρα, πήραμε τό δρόμο για τά κελιά μας. Πριν φύγουμε όμως από τό κελί τού άββά Ισαάκ, αποσπάσαμε την υπόσχεσή του να ασχοληθούμε πιο διεξοδικά μέ τό θέμα της προσευχής, σε μια δεύτερη συνάντησή μας. Αυτή ή προσδοκία αύξησε τη χαρά πού νιώθαμε για όσα είχαμε ήδη ακούσει σ’ αυτή τη συνάντηση. Είμαστε βέβαιοι ότι δεν μάς είχε ακόμα αποκαλυφθεί, πάνω στο μεγαλείο της προσευχής, παρά κάτι τό ελάχιστο. Τόσο ό τρόπος της προσευχής, όσο καί ή ιδιαίτερη αρετή πού θα συντελούσε ώστε να γίνει αυτή αδιάλειπτη, νιώθαμε πώς παρέμεναν για μάς ακόμα άγνωστα. Ήταν μυστικά, τά όποια αυτή ή πρώτη συνάντησή μας μέ τον άββά Ισαάκ, δεν μάς τά είχε πλήρως αποκαλύψει.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ. ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ. ΤΟΜΟΣ Α ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ.

Ο ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ . ΡΩΤΑ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΔΑΝΙΗΛ "Για την αιτία της ξαφνικής αλλαγής των συναισθημάτων μας. Πώς γίνεται καί, ενώ νιώθουμε πολλή χαρά, ξαφνικά μάς καταλαμβάνει τέλεια αποθάρρυνση καί θλίψη; 3

 Σχετικά μέ τό βίο τού αββά Δανιήλ.

ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ: Ανάμεσα σ’ όλους αυτούς τούς ήρωες της «κατά Θεόν» φιλοσοφίας, συναντήσαμε καί τον άββά Δανιήλ. Ό άββάς Δανιήλ, όχι μόνο ήταν ισάξιος σ' όλες τις αρετές μέ αυτούς πού έμεναν στην έρημο της Σκήτης, αλλά είχε ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του τό χάρισμα της ταπεινοφροσύνης. Ή μεγάλη καθαρότητα καί ή πραότητα του άββά Δανιήλ έκαναν τον άββά Παφνούτιο, ό όποιος ήταν ό ιερέας αυτής της ερήμου, να τον επιλέξει ανάμεσα από πολλούς άλλους πιο ηλικιωμένους για να γίνει διάκονος.

Ό άββάς Παφνούτιος ήταν τόσο ενθουσιασμένος από την αρετή του άββά Δανιήλ ώστε, θεωρώντας τον ισάξιό του καί ιδιαίτερα μερισματούχο, βιαζόταν να τον κάνει επίσης καί ισόβαθμο κατά την ιερατική τάξη. Στο πρόσωπο του άββά Δανιήλ, ό άββάς Παφνούτιος έβλεπε τον άνθρωπο, ό όποιος θα μπορούσε αργότερα να τον διαδεχθεί. Γι’ αυτό τον προήγαγε σχετικά νωρίς, ένώ ζούσε ακόμη ό ίδιος, στο αξίωμα της ιεροσύνης.

Ό άββάς Δανιήλ ωστόσο δεν έπαυσε να διατηρεί, καί σ’ αυτή την ανώτερη θέση πού άνήλθε,τήν προηγούμενη συνηθισμένη του ταπείνωση. Ποτέ δεν προβλήθηκε, όταν παρευρισκόταν ό δάσκαλός του, για την ανώτερη τάξη στην οποία προκρίθηκε, αλλά επέμενε πάντα, όταν ό άββάς Παφνούτιος τελούσε τη Θεία Λειτουργία, να εκτελεί αυτός τά καθήκοντα του πρώτου αξιώματος του, σάν να ήταν μόνο διάκονος.

Ωστόσο, ό άββάς Παφνούτιος, άν καί ήταν τόσο άγιος άνθρωπος καί είχε άκόμη καί προορατικό χάρισμα, στην περίπτωση του άββά Δανιήλ, δεν είδε τά γεγονότα να επαληθεύουν τις έλπίδες του σε ότι αφορούσε τό θέμα της διαδοχής καί την εκλογή που ό ίδιος είχε κάνει. Γιατί ό υποψήφιος διάδοχός του έφυγε απ’ αυτή τη ζωή λίγο πριν φύγει για τον Ουρανό αυτός ό ίδιος.

 Ερώτηση για την αιτία της ξαφνικής αλλαγής των

συναισθημάτων μας. Πώς γίνεται καί, ενώ νιώθουμε πολλή χαρά, ξαφνικά μάς καταλαμβάνει τέλεια αποθάρρυνση καί θλίψη;

Σ’ αυτόν λοιπόν τον μακάριο άββά Δανιήλ θέσαμε μια μέρα την εξής ερώτηση: Γιατί άραγε, όταν αποσυρόμαστε στα κελιά μας για να προσευχηθούμε, μάς περιλούει ένα κύμα Θείου φωτός καί αισθανόμαστε να πλημμυρίζει από αγαλλίαση καί ανείπωτη χαρά ή καρδιά μας καί φθάνουμε σε κατάσταση, την όποια όχι μόνο δεν μπορούμε να περιγράφουμε, αλλά ούτε καν να τη συλλάβει ό νους μας; Γιατί τότε ή προσευχή βγαίνει καθαρή καί ανεμπόδιστη καί ή ψυχή γεμάτη πνευματικούς καρπούς δέχεται την εσωτερική πληροφορία ότι οι δεήσεις της, πού δεν διακόπτονται ούτε καί κατά την ώρα τού ύπνου, φθάνουν γρήγορα στον ουρανό καί γίνονται αποδεκτές από τον Θεό;

Καί γιατί μετά ξαφνικά καί χωρίς κανένα λόγο μάς καταλαμβάνει μια ανεξήγητη αγωνία; Νιώθουμε τότε να μάς πλακώνει μια θλίψη βαριά, χωρίς να υπάρχει καμιά εμφανής αιτία πού να την έχει προκαλέσει. Μετά στερεύει αυτή ή πηγή των μυστικών βιωμάτων μας καί φθάνουμε σε τέτοιο σημείο, ώστε καί τό κελί μας ακόμα να μάς γίνεται ανυπόφορο. Όταν βρισκόμαστε σ’ αυτή την κατάσταση αποστρεφόμαστε τη μελέτη, καί ό νους μας διασπάται κατά την ώρα της προσευχής καί τρέχει ακατάπαυστα έδώ καί εκεί. Αισθανόμαστε σάν να είμαστε μεθυσμένοι. Αναστενάζουμε, προσπαθούμε να επαναφέρουμε τό νου μας στην πρώτη του κατεύθυνση. Μάταια όμως! Όσο περισσότερο προσπαθούμε να τον επαναφέρουμε στη μνήμη τού Θεού, τόσο πιο πολύ αυτός γλιστράει καί ξεφεύγει σε άσκοπες περιπλανήσεις καί τελικά παραμένει άκαρπος. Ούτε ό πόθος της Βασιλείας τών Ουρανών, αλλά καί ούτε ό φόβος της Κόλασης είναι ικανά να μάς ξυπνήσουν από τό λήθαργο μας.

Πάνω σ’ αυτές τις απορίες μας ό άββάς Δανιήλ μάς έδωσε τούτη έδώ την απάντηση.

ΑΒΒΑΣ ΔΑΝΙΗΛ: Οι Πατέρες μάς έχουν πει ότι ή στειρότητα του πνεύματος, για την οποία μιλάτε, οφείλεται σε τρεις αιτίες: Ενδέχεται να είναι αποτέλεσμα της αμέλειας μας. Μπορεί να είναι δαιμονικός πειρασμός. Δεν αποκλείεται επίσης να είναι καί μια δοκιμασία, την οποία παραχωρεί ή Θεία Πρόνοια.

Πολλές φορές ή πνευματική στειρότητα προέρχεται από τη δική μας αμέλεια. Από δικό μας λάθος πέφτουμε σε πνευματική χλιαρότητα. Μειώνεται ή αγωνιστική μας διάθεση καί παραδινόμαστε στην αμέλεια καί την οκνηρία. Αυτή ή απραξία γεννά άσχημους λογισμούς, οι όποιοι στη συνέχεια πυροδοτούν τούς πειρασμούς. Τότε πλέον ή καρδιά μας γίνεται σάν χωράφι, στο όποιο δεν φυτρώνουν παρά μόνο αγκάθια καί τριβόλια. 

Αλλά, όταν μάς συμβεί κάτι τέτοιο, είναι φυσικό να επακολουθήσει ή πνευματική στειρότητα. Δεν υπάρχουν πια μέσα μας πνευματικοί καρποί ούτε επιθυμούμε μυστικές αναβάσεις τού πνεύματος.

Μπορεί επίσης αυτή ή κατάσταση πού περιγράφετε να είναι καί ένας πειρασμός. Όταν δηλαδή είμαστε ολοκληρωτικά δοσμένοι στούς ευγενείς πνευματικούς πόθους μας, τότε ό αόρατος εχθρός μας γλιστρά επιδέξια καί εισβάλλει στο νου μας,τόν όποιο αποσπά από την πιο ιερή πνευματική κατάστασή του, χωρίς εμείς να τό θέλουμε καί χωρίς πολλές φορές να τό καταλαβαίνουμε.

Δύο είναι οι λόγοι, για τούς οποίους επιτρέπει ό Θεός να αποθαρρυνόμαστε πνευματικά.

Αυτή τη δοκιμασία, μπορεί επίσης να την επιτρέπει ό Θεός για δύο κυρίως λόγους. Ό ένας λόγος είναι για να ταπεινωθούμε. Μάς εγκαταλείπει Εκείνος για κάποιο διάστημα καί εμείς, βλέποντας ταπεινωμένοι την αδυναμία μας, δεν νιώθουμε πλέον καμία έφεση για την καθαρότητα της καρδιάς, μέ την όποια Εκείνος μάς είχε πριν χαριτώσει. Έχοντας εξάλλου την αίσθηση ότι μέσα σ’ αυτή την εγκατάλειψη ούτε οι στεναγμοί ούτε ή προσωπική μας επιμέλεια είναι ικανά να μάς επαναφέρουν στην πρώτη χαρά καί στην καθαρότητα, συνειδητοποιούμε ότι ή αγαλλίαση πού αισθανόμασταν πριν, δεν ήταν καρπός του δικού μας ζήλου, άλλα δώρο της ευσπλαχνίας Του. Καταλαβαίνουμε πλέον από την εμπειρία μας ότι πρέπει να ικετεύσουμε τον Θεό καί να του ζητήσουμε να μάς σκεπάσει πάλι μέ τη Χάρη Του καί να μάς φωτίσει.

Ό άλλος λόγος πού ό Θεός επιτρέπει να πέσουμε σ’ αυτόν τον πειρασμό είναι ότι θέλει να δοκιμάσει μ’ αυτό τον τρόπο την επιμονή, τη σταθερότητα καί τον πόθο της ψυχής μας. Θέλει να μάς διδάξει πόσο θερμά καί επίμονα πρέπει να Του ζητούμε τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, όταν Αυτό έχει ήδη εγκαταλείψει την ψυχή μας. Μάς εκπαιδεύει επίσης, για να συνειδητοποιήσουμε, μετά από αυτή την εμπειρία, πόσο θα μάς στοιχίσει τό να ξαναβρούμε τη χαμένη πνευματική χαρά μας καί την αγαλλίαση της καθαρής καρδιάς. Μάς καθοδηγεί, ώστε να φιλοτιμηθούμε να καταβάλλουμε περισσότερο ζήλο καί να κάνουμε εντατικότερο αγώνα, για να διαφυλάττουμε τη Χάρη. Γιατί συνήθως είμαστε πιο αμελείς, όταν πρόκειται να διαφυλάξουμε κάτι, τό όποιο θεωρούμε ότι μπορούμε εύκολα καί άκοπα να τό ξαναβρούμε.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ. ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ. ΤΟΜΟΣ Α ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ.

Ο ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ . ΡΩΤΑ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΜΩΥΣΗ ΓΙΑΤΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΗ ΜΥΛΟΠΕΤΡΑ;

 ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΜΩΥΣΗ

Ή ψυχή μοιάζει μέ τη μυλόπετρα.

Αυτή την εσωτερική εργασία την καταλαβαίνουμε καλύτερα αν παρομοιάσουμε την ψυχή μέ μια μυλόπετρα, την όποια γυρίζει τό ρεύμα τού νερού συνεχώς γύρω από τον άξονά της, καί ή όποια ποτέ δεν σταματάει να γυρίζει ενόσω τό νερό τρέχει. Αλλά ό μυλωνάς έχει τη δυνατότητα να αποφασίσει αν θα αλέσει σιτάρι, βρώμη ή ζιζάνια. Ό μύλος υποχρεώνεται να αλέσει ότι τού ρίχνει ό μυλωνάς.

Τό ίδιο συμβαίνει καί στην ψυχή τού ανθρώπου. Μέσα στις δοκιμασίες της ζωής μπαίνει ή ψυχή σε κίνηση από τούς χειμάρρους τών πειρασμών πού την κατακλύζουν καί δεν μπορεί πια να ελευθερωθεί από τό ρεύμα τών λογισμών. Ή ίδια όμως ή ψυχή, μέ τον αγώνα της καί μέ την προσοχή της, φροντίζει για τό είδος τών λογισμών πού πρέπει να δέχεται ή να απορρίπτει. 

Διότι, όπως είπαμε παραπάνω, εάν διαρκώς φέρνουμε στη μνήμη μας τις Θείες Γραφές καί αν ανεβάζουμε τό νου μας ψηλά, ώστε να ασχολείται μέ πνευματικά πράγματα καί να επιθυμεί την τελειότητα καί τη μέλλουσα μακαριότητα, επόμενο είναι ότι απ’ αυτή την πνευματική ενασχόληση του νου μας, θα μάς έρχονται καί πνευματικοί λογισμοί. Καί αυτοί οι λογισμοί θα κάνουν τό νου να εντρυφά σε ότι είχε πριν μελετήσει. ’Αν όμως μάς καταλάβει ή οκνηρία καί ή απροσεξία, κι αν ξοδεύουμε τον καιρό μας σε άσκοπη φλυαρία ή αν μπλέξουμε στις μέριμνες τούτου του κόσμου καί στις μάταιες επιθυμίες, τότε θα ξεφυτρώσουν ζιζάνια, τά όποια στη συνέχεια θα απλωθούν καταστρεπτικά στην καρδιά μας. Καί τότε, όπως είπε ό Κύριος καί Σωτήρας μας, εκεί όπου είναι ό θησαυρός τών έργων μας καί τών επιδιώξεων μας, εκεί θα βρίσκεται καί ή καρδιά μας (Ματθ. 6, 21).

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ. ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ. ΤΟΜΟΣ Α ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ.

Ο ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ . ΡΩΤΑ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΜΩΥΣΗ ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΙΤΙΕΣ ΤΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ.

Τρεις είναι οι αιτίες τών λογισμών.

Πριν απ’ όλα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι λογισμοί προέρχονται από τρεις πηγές. Από τον Θεό, από τον διάβολο καί από τον εαυτό μας. Προέρχονται από τον Θεό, όταν Εκείνος συγκαταβαίνει να μάς επισκεφτεί μέ τό φωτισμό του Αγίου Πνεύματος καί να μάς ανεβάσει σε ψηλότερο πνευματικό επίπεδο. Καί παρόλο πού εμείς δεν έχουμε προκόψει όσο πρέπει στην πνευματική ζωή ή είμαστε καταβεβλημένοι από την ακηδία, ό Κύριος έρχεται. Καί άλλοτε μάς εξαγνίζει μέ τη σωτήρια συντριβή της καρδιάς. Άλλοτε μάς αποκαλύπτει ουράνια μυστήρια ή μετατρέπει τις επιδιώξεις μας καί τη θέλησή μας προς τό αγαθό, όπως έκανε καί στην περίπτωση του βασιλιά Άχαζ. Αυτός, τιμωρημένος από τον Θεό, παρακινήθηκε να ζητήσει τά βιβλία τών Χρονικών.

 Από αυτό θυμήθηκε τις υπηρεσίες πού του πρόσφερε ό Μαρδοχαΐος καί αμέσως του τις ανταπέδωσε μέ μεγάλες τιμές. Στο τέλος ανακάλεσε, την απάνθρωπη, καταδικαστική απόφαση του για τη σφαγή τών Ιουδαίων (Εσθήρ 6, 6 καί έξ.). Άλλη περίπτωση είναι αυτή του προφήτη Δαυίδ πού λέει: «Εγώ θα ακούσω τι θα λαλήσει στ αυτιά της ψυχής μου ό Κύριος καί Θεός μου» (Ψαλμ. 84, 9). Καί αυτό επίσης πού λέει ό προφήτης Ζαχαρίας: «Ό άγγελος πού μιλάει μέσα στην ψυχή μου» (Ζαχ. 1,14).

Καί ό Υιός του Θεού μάς υποσχέθηκε ότι θα έλθει με τον Πατέρα Του καί θα κατοικήσει μέσα μας (Ίωάν. 14, 23). «Γιατί» λέει, «δεν θα είσαστε εσείς πού θα μιλάτε, αλλά τό Πνεύμα του Πατέρα σας πού θα μιλάει μέσα σας» (Ματθ. 10, 20). Ό Παύλος επίσης, τό σκεύος αυτό της εκλογής, λέει προς τούς Κορινθίους: «Ζητάτε απόδειξη ότι ό Χριστός μιλάει μέ τό στόμα μου» (Β' Κορ. 13, 3).

Άλλη μια ομάδα λογισμών προέρχεται από τον διάβολο πού προσπαθεί να μάς καταστρέψει μέ την ηδονή της αμαρτίας ή μέ κρυφές επιθέσεις πού μάς κάνει, για να μάς απατήσει μέ τά δόλια τεχνάσματά του. Εννοώ, τότε πού μάς παρουσιάζει τό κακό σάν καλό ή όταν μετασχηματίζεται σε «Άγγελο φωτός». Είναι ακριβώς αυτό πού λέει ό ευαγγελιστής Ιωάννης: «Καί όταν βρίσκονταν στο δείπνο, κι ό διάβολος είχε βάλει κιόλας στην καρδιά τού Ιούδα τού Ισκαριώτη, γιού τού Σίμωνα, τη σκέψη να παραδώσει τον Ιησού» (Ίωάν. 13, 2)• καί «όταν ό Ιούδας πήρε τό ψωμί, τότε μπήκε ό Σατανάς μέσα του» (Ίωάν. 13, 27).

Καί ό Πέτρος επίσης είπε στον Άνανία: «Ανανία, γιατί άφησες τό Σατανά να κυριεύσει την καρδιά σου καί να πεις ψέματα στο 'Άγιο Πνεύμα;» (Πράξ. 5, 3).

Αυτό πού διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο τό έχει πει πολύ νωρίτερα καί ό Εκκλησιαστής: «Αν ό άρχοντας θυμώσει μαζί σου, μην παραιτηθείς από τη θέση σου» (Έκκλ. 10, 4).

Επίσης στο βιβλίο τών Βασιλειών αναφέρεται ότι τό ακάθαρτο πνεύμα είπε στον Θεό για τον Άχαάβ: «Θα πάω καί θα κάνω όλους τούς προφήτες τού βασιλιά να τού λένε ψέματα» (Γ' Βασ. 22, 22).

Τέλος, άλλοι λογισμοί προέρχονται από τον εαυτό μας, όταν ό νους μας από φυσικού του ασχολείται μέ αυτά πού κάνουμε ή μέ ότι κάναμε στο παρελθόν ή μέ αυτά πού έχουμε ακούσει. Γι’ αυτές τις σκέψεις ό Δαυίδ λέει: «Συλλογίσθηκα τις παλιές ημέρες καί ό νους μου θυμήθηκε καί απασχολήθηκε μέ τά παλιά τά χρόνια. Μέσα στη νύχτα παραδόθηκε ή ψυχή μου σε συλλογή καί τό πνεύμα μου μελετούσε έρευνητικά»(Ψαλμ. 76, 6-7). Καί αλλού λέει: «Ό Κύριος γνωρίζει τις σκέψεις τού ανθρώπου, ξέρει πόσο είναι μηδαμινές» (Ψαλμ. 93, 11). Κι αλλού ή Αγία Γραφή λέει: «Οι σκέψεις τών ενάρετων είναι δίκαιες» (Παρ. 12, 5).

Ό Κύριος επίσης είπε στους Φαρισαίους: «Γιατί κάνετε πονηρές σκέψεις;» (Ματθ. 9, 4).

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ. ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ. ΤΟΜΟΣ Α ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ.

Ο ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ .ΡΩΤΑ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΣΕΡΗΝΟ" Γιατί οι ασεβείς στη ζωή τους είναι επιτυχημένοι; Γιατί ευτυχούν όλοι εκείνοι πού παραβαίνουν συνεχώς τον νόμο σου; Τούς φύτεψες κι αυτοί έριξαν βαθιές ρίζες. "

Είναι πιο αξιολύπητοι οι αμαρτωλοί πού δεν αξιώνονται να υποβληθούν σε τέτοιες πρόσκαιρες δοκιμασίες.

Εκείνοι όμως πού είναι πραγματικά ταλαίπωροι καί αξιολύπητοι είναι αυτοί πού, ενώ είναι στιγματισμένοι από κάθε είδους αμαρτία, όχι μόνο δεν αφήνουν να φανεί κανένα σημάδι πού θα αποκάλυπτε την κατοχή τους από τον διάβολο, αλλά καί δεν υποφέρουν από καμιά δοκιμασία άξια των πράξεων τους. Αυτό συμβαίνει γιατί εκείνοι είναι ανάξιοι για να δεχθούν αυτό τό ταχύτατο καί αποτελεσματικό φάρμακο, πού προσφέρεται σ’ αυτή τη ζωή. Αυτοί, ανάλογα μέ «τη σκληρότητα καί την αμετανοησία της καρδιάς τους», οι όποιες δεν καθαρίζονται μέ τις τιμωρίες της παρούσας ζωής, «μαζεύουν κατά τού εαυτού τους θησαυρούς οργής, πού θα εξαπολυθούν εναντίον τους κατά την ημέρα εκείνη, κατά την οποία θα ξεσπάσει ή Θεία οργή καί θα αποκαλυφθεί ή δίκαιη κρίση τού Θεού» (Ρωμ. 2, 5). Ημέρα κατά την οποία, «τό σκουλήκι πού θα τούς κατατρώει δεν θα έχει τέλος καί ή φωτιά πού θα τούς κατακαίει δεν θα σβήσει ποτέ» (Ήσ. 66, 24).

Αλλά καί ό Προφήτης πού προβληματίσθηκε από τό γεγονός ότι οι Άγιοι δοκιμάζονται από συμφορές καί θλίψεις, ένώ οι αμαρτωλοί, αντίθετα, βαδίζουν μέχρι τό τέλος της ζωής τους χωρίς να δοκιμάσουν τό μαστίγιο της ταπείνωσης -καί μάλιστα πολλές φορές ζουν μέσα στην αφθονία όλων των αγαθών καί απολαμβάνουν τιμές καί δόξες- κραυγάζει μέ έντονο τρόπο, χωρίς να μπορεί πλέον να συγκρατήσει την απορία του: «Σε μένα όμως παραλίγο να σαλευθούν τά πόδια μου, παραλίγο τά βήματα της ζωής μου να φύγουν από τό δρόμο τού Κυρίου. Γιατί καταλήφθηκα από ζήλεια κατά των παρανόμων, επειδή έβλεπα την ευημερία των αμαρτωλών ανθρώπων. Γιατί έβλεπα ότι δεν υπάρχει μεγάλη αγωνία καί πολλή κακοπάθεια κατά τό θάνατό τους καί ότι δεν κρατάει πολύ ή θλίψη πού τυχόν τούς μαστίζει κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Αυτοί δεν κοπιάζουν, όπως οι άλλοι άνθρωποι, καί δεν ταλαιπωρούνται ούτε υποφέρουν όπως οι άλλοι» (Ψαλμ. 72, 2-5). Γι’ αυτό καί αυτοί οι άνθρωποι θα τιμωρηθούν στην αιωνιότητα μαζί μέ τούς δαίμονες. Γιατί αυτοί αποδείχθηκαν ανάξιοι να λάβουν από αυτή τη ζωή τό μερίδιο καί τη μεταχείριση των υιών τού Θεού, αφού δεν χτυπήθηκαν από καμιά θλίψη, όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι.

Κι ό προφήτης Ιερεμίας, επίσης, ρωτάει μέ απορία τον Θεό σχετικά μέ τό θέμα της καλοτυχίας τών άσεβών καί ταυτόχρονα ό ίδιος ομολογεί ότι δεν αμφιβάλλει καθόλου για τη δικαιοσύνη Του: «Κύριε,» λέει, «εσύ είσαι δίκαιος, πώς μπορώ να διαμαρτυρηθώ εναντίον σου;» (Ίερ. 12, 1). Δεν κρατιέται ωστόσο να μην αναζητήσει την αιτία μιας τέτοιας ανισότητας καί προσθέτει: «Όμως θα σού θέσω μερικά ερωτήματα: Γιατί οι ασεβείς στη ζωή τους είναι επιτυχημένοι; Γιατί ευτυχούν όλοι εκείνοι πού παραβαίνουν συνεχώς τον νόμο σου; Τούς φύτεψες κι αυτοί έριξαν βαθιές ρίζες. 

Γέννησαν παιδιά καί απέκτησαν απογόνους. Είσαι κοντά στο στόμα τους καί εκπληρώνεις τό αίτημά τους, είσαι όμως μακριά από τις επιθυμίες της καρδιάς τους» (Ιερ. 12, 1-2). Ό Κύριος όμως, μέ τά λόγια τού ίδιου Προφήτη, θρηνεί για την καταστροφή τών αμαρτωλών. Φροντίζει γι’ αυτούς καί τούς στέλνει παιδαγωγούς, γιατρούς καί δασκάλους. Τούς προκαλεί, κατά κάποιο τρόπο, να θρηνήσουν μαζί Του καί τούς λέει: «Ή Βαβυλώνα έπεσε ξαφνικά καί συντρίφθηκε. Θρηνήστε την βάλτε ρητίνη σάν βάλσαμο θεραπευτικό στην πληγή της, μήπως καί θεραπευθεί» (Ίερ. 28, 8). Καί να, ποιά είναι ή απελπισμένη απάντηση τών Αγγέλων, στούς οποίους δόθηκε ή εκτέλεση τού έργου της σωτηρίας τών ανθρώπων ή μάλλον ή απάντηση τού Προφήτη, πού στάλθηκε ως μηνυτής τού Θεού, αλλά καί αυτή τών πνευματικών ανθρώπων καί διδασκάλων, οι όποιοι βλέπουν τη σκλήρυνση καί την αμετανόητη καρδιά αυτών τών δυστυχισμένων ανθρώπων: «Προσπαθήσαμε» λένε, «να δώσουμε φάρμακα στη Βαβυλώνα, αλλά δεν θεραπεύθηκε.Άς την εγκαταλείψουμε λοιπόν καί ό καθένας ας επιτρέψει στη χώρα του, γιατί οι αμαρτίες της πλήθυναν τόσο πολύ, πού έφθασαν μέχρι τον ουρανό, έφθασαν μέχρι τά άστρα» (Ίερ. 28, 9).

Ό Κύριος επίσης τό ίδιο εννοεί, όταν απευθύνεται, μέ τό στόμα τού Προφήτη Ησαΐα, προς την Ιερουσαλήμ καί της λέει: «Από τά πόδια μέχρι τό κεφάλι δεν υπάρχει υγιές μέρος. Δεν υπάρχει σε ένα μέρος πληγή ανοιχτή καί σε άλλο μώλωπας ή σε άλλο πληγή μέ φλεγμονή. Αλλά όλο τό σώμα είναι μια ολόκληρη πληγή. Δεν είναι δυνατόν να βάλει κανείς πάνω σ’ αυτό ούτε κατάπλασμα, ούτε λάδι, ούτε επιδέσμους» (Ήσ. 1, 6).

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΥΛΟΥ ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ (1912-1999) ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ " Θα έλθει ό τελευταίος Παγκόσμιος Πόλεμος καί θα επιζήσουν μόνον οι πιστοί χριστιανοί, ενώ τα εννέα δέκατα τών ανθρώπων θα καταστραφούν καί θα γίνει ότι λέγει ή Άποκάλυψις τού Ιωάννου τού Θεολόγου»'.

Γέροντος Παύλου Νικηταρά Πνευματικές Νουθεσίες

ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ

 Για τούς έσχατους καιρούς

Ό Γέροντας πολύ στενοχωριόταν με τις εξελίξεις πού συνέβαιναν στην κοινωνία, εξελίξεις πολλές φορές σε βάρος της Ορθοδοξίας, των πιστών καί της Εκκλησίας μας γενικότερα.

Ό Γέροντας ερωτώμενος για διάφορα συμβάντα σε πολιτικό ή εκκλησιαστικό επίπεδο απαντούσε: «Περνάμε αλήθεια δύσκολα χρόνια. Ό αντίχριστος καί πολλοί οπαδοί του οργιάζουν. Οι μασόνοι κινούν γήν καί ουρανό, διά να πνίξουν την Ορθοδοξία, άλλ’ ό Παντοδύναμος Χριστός θα νικήσει. Εις Αυτόν ανήκει ή δόξα, ή τιμή και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων»

Ό Γέροντας σε μια επιστολή σε πνευματικοπαίδι του έγραφε: «Να παρακαλής μόνον τό Θεό να φωτίζει όλον τον κόσμο, γιατί αλλιώς θα ξεσπάσει ή οργή τού Θεού επί τούς απίστους καί βλάσφημους. Θα έλθει ό τελευταίος Παγκόσμιος Πόλεμος καί θα επιζήσουν μόνον οι πιστοί χριστιανοί, ενώ τα εννέα δέκατα τών ανθρώπων θα καταστραφούν καί θα γίνει ότι λέγει ή Άποκάλυψις τού Ιωάννου τού Θεολόγου»'.

Για τό σφράγισμα τού αντίχριστου έγραφε: «"Οσον διά τό σφράγισμα δεν πρέπει να τό πάρουμε- να θυσιασθούμε για την αγάπη τού Χριστού- να χύσωμε τό αίμα μας για να ποτισθή τό δένδρον τού Χριστιανισμού! Μέ τό παράδειγμά σου να έπηρεάσης τά παιδιά

σου»

Για τούς ιερείς, τούς αποκαλυπτικούς χρόνους καί τις ταυτότητες

Ό γέροντας συχνά-πυκνά άκουγε τά προβλήματα των

διαφόρων πιστών πού προσέτρεχαν στο πετραχήλι του,

για να άποθέσουν τούς προβληματισμούς καί τις αγωνίες τους σχετικά με τις εμπειρίες πού είχαν από κληρικούς όλων των τάξεων, με παλαιοημερολογίτες καθώς καί μέ αιρετικούς. 

Δοκίμαζε μεγάλη πικρία καί λύπη, όταν άκουγε για λοξοδρομήσεις τού ορθοδόξου κλήρου κι αποκλίσεις από τον αληθινό δρόμο τού Θεού. Ό Γέροντας κατάλληλος ενίσχυε τούς πιστούς καί όλα τά πνευματικά του παιδιά. Καί πολλές φορές ο ζήλος του καί ή μεγάλη του αγάπη για την Εκκλησία τον οδηγούσαν, τη προτροπή τών πνευματικών του παιδιών,

στην σύνταξη αυστηρών κειμένων άπευθυνομένων προς άπαντας,

προκειμένου να αφυπνίσει συνειδήσεις για την Ορθοδοξία καί όρθοπραξία. Τά κείμενα πού έβγαιναν από την πέννα του άλλοτε ήταν ελεγκτικά, άλλοτε αφυπνιστικά, άλλοτε ήπια, αναλόγως τών προβλημάτων πού απασχολούσαν την Εκκλησία. Ποτέ όμως στα κείμενά του δεν βρίσκεται πάθος εναντίον κάποιου. 'Ότι έγραφε το έγραφε μέ αγάπη προς όποιον κι αν απευθυνόταν, ακόμη καί σε ανώτερο πνευματικό, εκκλησιαστικό ηγέτη. 

Ήθελε ό γέροντας όλα τά πνευματικά του παιδιά να δίνουν ομολογία Χριστού. Αυτό δίδασκε μέ -ο παράδειγμά του. Ήθελε κι επιθυμούσε ό ίδιος, όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν, να δώσει ακόμα καί το αίμα του, όπως τό αίμα τους έδωσαν χιλιάδες μαρτύρων για την ομολογία της ορθοδόξου πίστεως. Την αίρεση τη μισούσε καί την πολεμούσε, τούς αιρετικούς όμως τούς αγαπούσε. Τον παλαιοημερολογιτισμό τον εκτιμούσε, μόνον ώς προς τούς αγώνες της πίστεως, ποτέ όμως δεν τον ακολούθησε. Καί μπορεί σε κείμενά του να αναφέρει ότι κι ό ίδιος θα ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο, άλλα αυτό το έλεγε-καί πάλι τονίζουμε-ώς προς τον τρόπο πού ό ίδιος ήθελε να δίνει την αληθινή ομολογία της πίστεως. Άλλωστε καί ό ενιστάμενος Μητροπολίτης Ωρωπού καί Φυλής Κυπριανός μπορεί να ήταν υποτακτικός τού γέροντα και να τον αγαπούσε, όμως όπως ο ίδιος έλεγε: «εγώ τον συνεβούλευσα (ένν. τον Κυπριανό), να μη γίνει επίσκοπος παλαιοημερολογίτης». Ακόμη, όταν εντόπιζε επέκταση αιρετικών σε τόπους Όρθοδόξων Χριστιανών, γινόταν ύπέρμαχος της πίστεως καί άγωνιζόταν με πνεύμα αύτοθυσίας, γιά να άποκαλύψει τις πλάνες των καί να περισώσει με τον τρόπο αυτό το ορθόδοξο ποίμνιο από τις αιρετικές διδασκαλίες. 

Χαρακτηριστικό είναι τό κείμενο πού άκολουθεΐ:

«Είδα τούς προβληματισμούς σου καί την κούραση σου. Ή ιστορία παιδί μου επαναλαμβάνεται- δεν έλειψαν «οι γραμματείς καί οι φαρισαίοι, υποκριτές» . Αυτοί που εσταυρωσαν και σταυρώνουν τον Κύριόν μας, τον Λυτρωτήν καί θεάνθρωπον Ιησούν. Ήμπορώ να πώ κι έγώ ότι κάτι χειρότερον γίνεται σήμερον καί αυτό συμβαίνει, διότι περνάμε άποκαλυπτικά χρόνια, όπως γράφει ό Εύαγγελιστής Ιωάννης εις την Ιερά Άποκάλυψιν- είναι ή έποχή τού αντίχριστου. Αυτόν προσκυνούν Πατριάρχαι, αρχιερείς, ιερείς καί λαϊκοί, άθεοι, ύλισταί, μασόνοι. Κι άκριβώς ημείς σαν Χριστιανοί Όρθόδοξοι θα δώσουμε την ομολογίαν της πίστεώς μας, μιμούμενοι τά εκατομμύρια τών αγίων μαρτύρων, οσίων καί δικαίων- δεν θα άκολουθησωμεν τούς προδότας της Όρθοδόξου πίστεώς μας! Θα χύσωμε το αίμα μας, εάν χρειαστεί κι ίσως αυτό θα είναι ή μεγαλύτερα ευλογία του Θεού δι’ ήμάς! "Οσον διά τούς Παλαιοημερολογίτας έχουν δίκαιον καί θα βοηθούσαν πολύ την Ορθοδοξία, αν ήσαν ήνωμενοι καί ή Ελλάς θα συνέχιζε τον ώραϊον αγώνα της υπέρ πίστεως καί πατρίδος. 

Δυστυχώς-κι εδώ εργάζεται ο σατανάς- είναι 12 -παρατάξεις, έχουμε 12 ιεραρχίες, 12 Αρχιεπισκόπους καί άλληλοτρώγονται διά τά καλά καί συμφέροντά τους. Ό Πρόεδρος τών ένισταμένων Κυπριανός ήτο υποτακτικός μου κι έχει κανονικήν ίερωσύνην, είναι πιστός καί ευσεβής! Μόνον πού δεν κατορθώνει να ένωση όλες τις παρατάξεις. Πολλές φορές του είπα: «ενωθείτε όλοι γιά ν’ αναγνωρίσετε μίαν κεφαλήν είτε τον Ιεροσολύμων, είτε τον Σερβίας Παύλον- μήν είσθε άκέφαλοι, διότι δεν εννοείται εκκλησία χωρίς άρχηγόν νόμιμον καί πρώτος εγώ ό ελάχιστος θα σάς άκολουθήσω... Λυπάμαι διά την Πεντηκοστιανή πού μίσθωσε διαμέρισμα της πολυκατοικίας σας καί κάνει προπαγάνδα. Θα έλεγα όλοι οι συγκάτοικοί σας να κάνετε έρανον, να συγκεντρώνετε τό ένοίκιον, διά να τό δίδετε εις την ίδιοκτήτρια, με σκοπό να βγάλει αύτήν την αντίχριστον γυναίκα. Φαντάσου πού άκόμα καί στο ιερό νησί μας έφθασε τό μικρόβιο τών Πεντηκοστιανών. Πράγματι πού πάμε!! Ό Σατανάς με όλας του τάς δυνάμεις-επειδή προβλέπει τό τέλος του- κτύπησε την Μίαν, Αγίαν καί Καθολικήν Εκκλησίαν τού Χριστού μας» .

Ό Γέροντας κατά τις εξομολογήσεις, άκουγε πολλές φορές παράπονα λαϊκών γιά τη συμπεριφορά μερικών ιερέων. Τις περιπτώσεις αυτές τις αντιμετώπιζε ως μια λοξοδρομία εκ μέρους τών ιερέων της εποχής.

’Έγραφε-σέ μια επιστολή του-σε πνευματικό του• παιδί πού παραπονιόταν σχετικά: «’Έχεις δίκιο πού στενοχωρείσαι. Οι ιερείς να βρίσκονται έκτος πραγματικότητας! Καί το λυπηρό είναι αυτοί πού πρέπει να διαφωτίζουν τούς χριστιανούς, τούς προτρέπουν ν’ απομακρύνονται από την αλήθεια καί κολάζονται! Είναι πασιφανές ότι φθάσαμε σε αποκαλυπτικά χρόνια! Ή αθεΐα, ό υλισμός, ή σατανολατρεία, ή συμφεροντολογία είναι τά κακά πού κύκλωσαν όλον τον κόσμον, όπως λέγει ο άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός. Ό πάπας ό αντίχριστος παραδέχεται καί διακηρύττει τον Δαρβινισμό, μία θεωρία πού έχει επιστημονικός προ πολλού καταδικαστεί.

Το Τσέρνομπιλ τό προλέγει ή Ιερά Άποκάλυψις καί οσα συμβαίνουν σήμερον έχουν προφητευθει. Οι ήλεκτρονικές ταυτότητες είναι: 1) άντισυνταγματικές γιατί τό Σύνταγμα άρχίζει μέ το όνομα της Παναγίας Τριάδος ενώ οι ταυτότητες μέ τό σφράγισμα τού αντίχριστου 666. 2) Αντιθρησκευτικές, διότι καταργείται τό αύτεξούσιον πού έδωσεν ό Δημιουργός Θεός εις τον άνθρωπον, δηλ. ή έλευθερία τού ανθρώπου. 3) Αντεθνικές, διότι όλα τά προσωπικά στοιχεία (θρησκευτικά, άτομικά, πολιτικά) γράφονται καί εις κομπιοϋτερ των Βρυξελλών πού διευθύνει έβραιομασώνος καί λέγεται «θηρίον», ήτοι υποδουλώνει όλη την Όρθόδοξη Ελλάδα καί 4) Καταργοϋνται όλες οι δημοκρατικές ιδέες τού ατόμου. Γι` αυτό καί δεν πρέπει να τις πάρωμεν!! "Ένα καθήκον έχομεν να κρατήσωμε την Όρθόδοξον πίστιν μας καί να προσευχόμεθα υπέρ τού θείου φωτισμού όλου τού κόσμου! "Οσα είπε ό όσιος Παίσιος πραγματοποιούνται. Ευχής έργον θα είναι να χύσωμε καί τό αίμα μας χάρη τού Χριστού μας.

Γένοιτο!»

Εξεδήλωσε την ορθόδοξη άποψη και αγωνία του για τό θέμα των Ταυτοτήτων. Καθημερινώς από τότε που έτέθη τό θέμα της νέας ταυτότητος, ενασχολείτο μέ αυτό, επειδή πολλά πνευματικά του τέκνα τον ρωτούσαν επιμόνως καί αγωνίως γιά τό τί πρέπει να κάνουν.

Ο Γέροντας ήταν από τούς πρώτους κληρικούς πού απέστειλε ανοικτή προσωπική επιστολή προς τον Υπουργό τών Εσωτερικών κ Αγαμέμνονα Κουτσόγιωργα. Την επιστολή αυτή δημοσιεύουμε, όπως έχει:

Προς

Τον Υπουργόν Εσωτερικών Κον Αγα. Κουτσόγιωργαν, Αθήνας

Κύριε Υπουργέ,

Τυγχάνω απόγονος τού Τουρκοφάγου. Είμαι επί μισόν αιώνα κληρικός καί ως τοιούτος τολμώ να σάς όχλήσω διά τό θέμα τών νέων ταυτοτήτων. Εκατοντάδες χριστιανοί καί χιλιάδες πιστοί προβληματίζονται να δεχθούν ή μή τις νέες ταυτότητες μέ τον αινιγματώδη άριθμόν 666. Είναι ό άριθμός τού Αντίχριστου. Ή Αποκάλυψις, τό Θεόπνευστου βιβλίο δεν λέγει ψέματα. Τό σύνολον τών Ελλήνων Όρθοδόξων δεν θα δεχθή τις νέες ταυτότητες διά λόγους συνειδήσεως. Τα είσαγόμενα αυτοκίνητα, τρόφιμα, μηχανήματα, καθώς καί οι ταυτότητες φέρουν τον αριθμό 666. Άραγε είναι όλα τυχαία; Σκοτειναί δυνάμεις ενεργούν σατανικώς, διά τό φακέλωμα όλων τών Ελλήνων. Είναι καί Εθνικό τό θέμα! Διατί το φακέλωμα αυτό δεν τό εδέχθησαν ή Γαλλία, ή Γερμανία, ή Ισπανία καί η Σουηδία; Ημείς είμεθα πλέον έξυπνοι από τούς Ευρωπαίους;

Επειτα επί Υπουργού Εθνικής Άμύνης τού κ. Άβέρωφ οι Χιλιασταί έζήτησαν διά λόγους συνειδήσεως, να μή φέρουν όπλα καί να μήν ύπερασπίζωνται την ακεραιότητα του "Έθνους ήμών καί τό έπέτυχον. Διά νόμου σήμερον άφοπλίζονται χιλιάδες Έλληνες Ιεχωβάδες καί άφήνεται ή Πατρίδα μας εις τό έλεος του Θεού μπροστά εις τό στόμα του Λιονταριού! Οι Ορθόδοξοι δεν παραδέχονται τό «Ου φονεύσεις» του Δεκαλόγου; Καί όμως, άμύνονται υπέρ Πίστεως καί Πατρίδος!

Τό διάγγελμα του ΠΑΣΟΚ «Ό λαός εις την εξουσίαν» έπαυσε να ίσχύη; Αυτός ό λαός ζητεί διά λόγους συνειδήσεως, να μη δεχθή ταυτότητες, ούτε μέ αριθμό 666, ούτε μέ γραμμικόν σύστημα τό οποίον μέ διπλές γραμμές περιέχει τον κωδικόν αριθμό, τό χάραγμα του Αντίχριστου! Χαθήκανε άλλοι άριθμοί καί μόνον αυτός-πού ύπεδείχθη από τούς Σιωνιστάς- υπάρχει; Όχι δεν θέλομεν νέες ταυτότητες. Είμεθα λαός πού πιστεύει εις την Δημοκρατίαν. Καί τό ΠΑΣΟΚ την Δημοκρατίαν διακηρύττει. Είμεθα άποφασισμένοι να μή δεχθώμεν τις νέες ταυτότητες. "Ετοιμάσατε τόπους εξορίας, Μακρόνησον καί φυλακάς. Προτιμούμε τό μαρτύρων από τις νέες ταυτότητες. Σε Σάς, Κύριε Υπουργέ, έπαφίεται να άλλάξετε τον αριθμό 666. Καί τό περιμένομεν, όπως ύποσχεθήκατε- διότι έχετε την δύναμιν να ικανοποιήσετε ένα αίτημα τού "Ορθοδόξου "Ελληνικού λαού.

Μετά τιμής Άρχιμ. Παύλος Νικηταράς

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΥΛΟΥ ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ (1912-1999)

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΤΟΣ 2002

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΥΛΟΥ ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ (1912-1999) . ΘΑΝΑΤΟΣ-ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΙ

ΘΑΝΑΤΟΣ-ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΙ

Για την αντιμετώπιση τού θανάτου

Ή μνήμη θανάτου ήταν παντοτινή έγνοια του γέροντος Παύλου. Συνέχεια τόνιζε σε πνευματικά του παιδιά να ενθυμούνται τό θάνατο καί γι’αυτόν τον τρόπο να αποφεύγουν τη διάπραξη οποιασδήποτε αμαρτίας. Ό θάνατος σύμφωνα μέ την Πατερική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, είναι πέρασμα από την γήινη ζωή στη ζωή της αιωνιότητας καί της αφθαρσίας. Ό θάνατος είναι κοίμηση. Καί γιά τον λόγο αυτό καί οι χώροι, όπου θάβονται τά λείψανα των κεκοιμημένων, ονομάζονται κοιμητήρια και όχι νεκροταφεία!

Κάποτε, Όταν ο ηγούμενος της Μονής του Θεολόγου επίσκοπος Τράλλεων κ. Ισίδωρος έφτιαξε τό νέο κοιμητήριο της Μονής, δίπλα ακριβώς στο μοναστήρι, ό γέροντας με χαρά είπε ότι ό πρώτος πού θα τό εγκαινίαζε θα ήταν ο ίδιος, όπως κι έγινε. Ό γέροντας δε φοβόταν τό θάνατο. Φοβόταν μόνο την αμετανοησία εξαιτίας της αμαρτίας ή οποία είναι ικανή να στερήσει από τον άνθρωπο τη σωτηρία.

Στην προοπτική αυτή συνεβούλευε μνήμη θανάτου μέ τακτική καί καθαρή εξομολόγηση. Κατά τις τελευταίες ημέρες του, όταν νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός, τον ρώτησαν κάποια πνευματικά του παιδιά, αν έβλεπε τίποτε. Εκείνος απαντούσε καταφατικά ότι βλέπει αγίους καί μαζί τους καί τον αγαπημένο του γέροντα, όσιο Αμφιλόχιο Μακρή τον οποίο συνεκατέλεγε στους οσίους. Για τον γέροντα ό θάνατος ήταν συνάντηση μέ τούς αγίους. Είχε αυτήν την ακράδαντη ελπίδα της κοινής συναντήσεως μετά τών αγίων. Αυτό φυσικά προϋπέθετε την αγνή ζωή του μέ τούς ατελείωτους αγώνες, κόπους καί θυσίες του. Τον φόβο τού θανάτου τον μετέτρεπε ό μακάριος γέροντας σε χαρά κι ελπίδα, σύμφωνα μέ την προσδοκία της Εκκλησίας μας γιά την κοινή Ανάσταση τών κεκοιμημένων καί τη μετοχή αυτών στη ζωή της εν Τριόδι Θεού κοινωνίας. ’Έγραφε σχετικά σε πνευματικά του παιδιά τις ακόλουθες επιστολές:

«Την ώραν του θανάτου πρέπει οπωσδήποτε να φοβώμεθα κι αυτό να μή φεύγει από την σκέψιν μας, διά να μήν άμαρτάνωμεν. Διά τούτο οι Πατέρες πάντοτε είχαν στην σκέψιν των ότι ήσαν θνητοι» .

«Ελαβον τό συλλυπητήριον γράμμα σου καί σ’ εύχαριστώ, πού συμπάσχεις μαζί μας διά τον προσωρινό χωρισμό της αδελφής μου. Όλοι εκεί θα συναντηθούμε- ή παρούσα ζωή είναι αστιγμία τα πάντα καί τούς πάντας «θάνατος διαδέχεται». Μακάριος εκείνος πού καθημερινώς ενθυμείται τον θάνατον»

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΥΛΟΥ ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ (1912-1999)

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΤΟΣ 2002

Ο ΠΑΤΗΡ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΦΩΚΑΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΖΟΥΜΕ. "“Ούτε φολκλόρ είναι, ούτε παροδική συναισθηματική συγκίνηση η πνευματική ζωή.Αν δεν καρποφορήσει μέσα μας η γνώση του Κυρίου Ιησού, η οποία είναι κατ' ουσίαν η αιώνιος ζωή, τίποτα δεν κάνουμε...”

Ο π. Γεράσιμος Φωκάς όπως τον ζούμε

“Ούτε φολκλόρ είναι, ούτε παροδική συναισθηματική συγκίνηση η πνευματική ζωή”...

“Ω για μένα το λέει”, είπα μέσα μου, ακούγοντας τον π. Γεράσιμο έτσι να αρχίζει τον λόγο του, ακριβώς μετά το Ευαγγέλιο, σε αγρυπνία στην Παναγία τη Στεφάνα.

Αποδεδειγμένα έβλεπε το βάθος της ψυχής σου, γνώριζε το εύρος της καρδιάς σου, διάβαζε κάθε λογισμό που πέρναγε από το νου σου.

Ασυνήθιστη από αγρυπνίες εγώ, στην αρχή της γνωριμίας μας, άφησα τη σκέψη μου, ακριβώς λίγο πριν τον λόγο του να σταθεί στην εξωτερική του εμφάνιση: Ασυνήθιστη εικόνα ανθρώπου, ψηλός, με πολύ μακριά μαλλιά και γένια, βλέμμα καθαρό και διαπεραστικό, πολύ ωραία φωνή... Μορφή βγαλμένη από άλλους αιώνες. Παρατηρούσα τα άμφια του, απλά και συνάμα μεγαλόπρεπα, μέσα στο αχνό φως των κεριών ταξίδεψα νοερά, πήγα πίσω στο Βυζάντιο, με παρεμφερείς ενδυμασίες έρχονταν στο πεδίο της σκέψης μου μορφές αυτοκρατόρων, πατριαρχών, αρχιερέων, αγίων. Και ιδιαίτερα όταν στάθηκε στην Ωραία Πύλη και άρχισε να διαβάζει το Ευαγγέλιο, μεταφέρθηκα στα χρόνια του Χριστού και συγκινήθηκα, γιατί οι πάντες Τον καταδίκασαν: το ρωμαϊκό κράτος, το εβραϊκό ιερατείο, ο ευεργετηθείς υπ' Αυτού λαός, ο Ιούδας με την προδοσία του, ο Πέτρος με την άρνηση του ... ένιωθα στα μάτια μου καυτά δάκρυα και τότε ακούω:

“Ούτε φολκλόρ είναι, ούτε παροδική συναισθηματική συγκίνηση η πνευματική ζωή.Αν δεν καρποφορήσει μέσα μας η γνώση του Κυρίου Ιησού, η οποία είναι κατ' ουσίαν η αιώνιος ζωή, τίποτα δεν κάνουμε...”

Αυτά τα λόγια αντικατόπτριζαν τη δική μου κατάσταση: Δεν προσευχόμουν, παρατηρούσα την εξωτερική εμφάνιση, για λίγο συγκινήθηκα και δάκρυσα, δεν άφησα τα πάντα για να Τον ακολουθήσω ...

Και πάω πάλι στα λόγια του Μεγάλου Γέροντος Σωφρονίου, που ο π. Γεράσιμος θεωρούσε ως τον Μέγα Βασίλειο του σύγχρονου κόσμου:

“Αγωνίζομαι απεγνωσμένως να περιγράψω την Επιστήμην, την πλέον μεγαλειώδη εξ όσων γνωρίζει η Γη και ο Ουρανός. Αφομοιούται αύτη ουχί εν ολίγοις χρόνοις ακαδημαϊκών σπουδών, αλλά δι όλης της υπάρξεως ημών. Η οντολογική και ουχί αφηρημένη γνώσις αποκτάται δια της συμμετοχής ημών εις το είναι. Διά της φλογεράς μετανοίας και της διαμονής ημών εν τω πνεύματι των εντολών δίδεται εις ημάς η φοβερά αύτη ευλογία”.*

* Γέρων Σωφρόνιος, “Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί”, σελ. 388.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ. ΓΕΡΩΝ ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ .

 Η κατάχτηση τού Παραδείσου είναι ό σκοπός  καί τό τέλος τού

πνευματικού αγώνα πού κάνει καθημερινά ό κάθε πιστός. Η άσκηση της πνευματικής ζωής, ή φροντίδα ανεβαίνει ό πιστός από τα γήινα  στα ουράνια καί από άνθρωπος της γης να γίνεται ούρανοπολιτης με την κατά Χριστόν βιοτή του, είναι ή απαρχή της κατακτήσεως της ουρανίου Βασιλείας. Ή κατάχτηση τού Παραδείσου δεν είναι κάτι πού δίνεται έτοιμο στον πιστό αμέσως. Απαιτούνται κόποι καί θυσίες ήδη από την επίγεια ζωή. Ή φροντίδα πού επιδεικνύει πολλές φορές ό άνθρωπος γιά τά γήινα μέ τις ποικίλες πολλαπλές κοσμικές ασχολίες, τού στερούν την πορεία προς τον Παράδεισο

 Η μίμηση των άγιων της Εκκλησίας μας καί πρωτίστους του παραδείγματος τού Χριστού μας είναι μια καλή καί βέβαιη αρχή για το ξεκίνημα της πνευματικής μας ζωής, γιά την κατάχτηση τού

Παραδείσου. Ό μισόκαλλος διάβολος μισεί τον πνευματικό αγώνα πού συνεπάγεται ειλικρινή μετάνοια καί καθαρή εξομολόγηση καί προσπαθεί μέ τις μεθόδους του ν’ ανατρέψει τό σχέδιο της σωτηρίας. Εκείνος ό

πιστός πού ους άλλος αθλητής θα μπει στο στάδιο καί θα αθληθεί μέ νόμιμο τρόπο και ζέση, θα κερδίση τη νίκη και τό έπαθλο αυτής πού είναι ο Παράδεισος.

 Αντιθέτως εκείνος πού μέ οκνηρία θα προσπαθήσει να αθληθεί θα χάση τη νίκη καί τη σωτηρία του. Βάση όμως όλου τού πνευματικού αγώνος είναι ή ταπείνωση. Ό ταπεινός άνθρωπος κερδίζει το έλεος τού Θεού. Μέ την ταπείνωση φυγαδεύεται ό διάβολος. Ωστόσο κάθε άνθρωπος κουβαλάει καί το σταυρό του. Μέ την άρση τού σταυρού καί την απαραίτητη υπομονή, αναγκαία για τον πνευματικό αγώνα, επιτυγχάνει ο άνθρωπος να έχει σύνεργό του τον ίδιο το Θεό. Σχετικές είναι οι επιστολές τού γέροντα πού άκολουθοϋν: Έγραφε σε κάποιο πνευματικό του παιδί: «Τά γήινα θα φροντίζουμε, περισσότερος όμως θα ζητούμε την βασιλείαν τού Θεού. Μήν βάζεις στον χώρον της ψυχής σου τον φθαρτόν κόσμον. Ένθυμού τούς αγίους πόσα ύπέφεραν, δια να κερδίσουν τον στέφανον τού Μαρτυρίου».

Σε κάποιο άλλο πνευματικό του παιδί, έγραφε: «Είναι παιδί μου άγώνας ή ζωή μας, άλλα καί «ού στεφανούται, εάν μη νομίμως άθληση». Κι έπειτα τά καλά κόποις κτώνται- άκόπως δεν θα κερδίσωμεν τούς ουρανούς. Ναι αγωνίζου, αγωνίζου παιδί μου καί ποτέ σου δεν θα μετανιώσεις. Ας σκέπτονται οι άλλοι όπως σκέπτονται- εσύ βάδιζε τον δρόμο πού χάραξε ό Κύριός μας- μπορεί να είναι κουραστικός, αλλά στο τέλος θα βασιλεύση ή χαρά κι ή Αιώνιος ανάπαυσις» .

Άλλοτε έγραφε: «Γνωρίζω παιδί μου ότι σηκώνεις μεγάλο σταυρό, όχι όμως μεγαλύτερο από Εκείνον πού σήκωσε ό μόνος αναμάρτητος  Θεάνθρωπος Ιησούς μας. «'Ος ουκ έάσει πειρασθηναι υπέρ ο θύνασθε δηλ. ούδένα πειράζει ο Κύριος παρ’ ο δυναται πειρασθήναι κατά τον θειον Παύλον. Καί γιά να μεταχειρισθώ "λόγια τού οσίου Ισαάκ τού Σύρου, τού μεγάλου αυτού Πατρος της Εκκλησίας ο όποιος μάς συμβουλεύει: «Στον Ουρανόν θέλεις ν’ ανεβής καί να κληρονομήσης τη Βασιλεία τού Θεού καί την άνάπαυση της εκεί μακαριότητας καί την ένωση με τούς Αγγέλους καί την ζωή την άθάνατη καί ρωτάς αν έχει δυσκολίες ο δρόμος!» καί συνεχίζει: «όταν ή καρδιά μας επιθυμήσει με ζήλο τά πνευματικά, τότε τό σώμα μας δεν λυπάται στις θλίψεις, διότι προσδοκά κάτι  ανώτερο: την Βασιλεία των Ουρανών!»

 Ναι παιδί μου «τά καλά κόποις κτώνται» καί «άβρόχοις ποσίν δεν θα περάσουμε την Ερυθρά θάλασσα». Πρέπει να σταυρώσουμε την «σάρκα ... συν τοις παθήμασι καί ταις έπιθυμίαις» όπως λέγει ο θείος Παύλος,  να κερδίσωμε τούς Ουρανούς. Ή παρούσα ζωή είναι πρόσκαιρη, 'άλλη είναι αιώνιος κι ατελεύτητος. Την αιώνια πατρίδα μας πρέπει να όνειρευώμεθα καί να μελετούμε ήμέρα καί νύκτα. Να επιδιώκουμε να στολίσωμε την ψυχήν μας με τις απαραίτητες αρετές πού χωρίς αυτές δεν θα κερδίσωμεν τον Παράδεισον! Κι ή βάσις τών αρετών τού Χριστιανού είναι... είναι ή Ταπείνωσις! κατά τον οσιον Ιωάννην τον συγγραφέα της Κλίμακος! Καλλιέργησε παιδί μου την ταπείνωσιν. Τον ταπεινόν κανένας δεν τον μισεί, τον άγαπά ο Χριστός καί άγαπάται απ’ ολον τον κόσμον. Ό ταπεινός είναι βραχύλογος, οχι νευρικός, οι λόγοι του είναι γλυκείς «υπέρ μέλι καί κηρίον». 

Τά θηρία μπροστά του ήμερεύουν. Κι όποιος καταφρονεί τον  ταπεινόν, βλάσφημε! τον ίδιο τον Θεόν ό οποίος «έταπείνωσεν έαυτον γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». Μή ξεχνάς ποτέ σου τον Σταυρόν του Κυρίου μας. Από εκεί θ’ άντλής δυναμιν καί παρηγοριάν! Ένας Θεός σταυρώθηκε δι’ ήμάς, Τον μαστίγωσαν, Τον πλήγωσαν, Τον κάρφωσαν, Τον θανάτωσαν, Τον ένέπαιξαν οι σταυρωτές Του κι εμείς τί άνταποδίδωμεν εις τον Λυτρωτήν μας; Κάνε λοιπόν υπομονήν καί θα σωθής. Μην θλίβεσαι. ορισμένες στιγμές• ή θλίψις είναι του πονηρού».

Σε κάποιο άλλο πνευματικό του παιδί έγραφε: «Αναφέρεις το αγώνας καί τούς πειρασμούς σου καί εις τα δύο σου γράμματα Ουδείς άπείραστος εις την παρούσαν ζωήν. «’Έπαρον τούς πειρασμούς», λέγουν οι Πατέρες, «καί ούδείς άγιος». «Ουδείς στεφανοϋται», κατά τον θειον Παύλον, «εάν μη νομίμως άθλήση» και «τά καλά κόποις κτώνται». Ό Παράδεισος, γιά να κερδηθεί, χρειάζεται πολύς κόπος, μεγάλες θυσίες καί πούλα δάκρυα».

Πόση αλήθεια χαρά αισθάνεται το ψυχή μας, όταν βαδίζουμε τον δρόμο του Θεού- ωχριούν μπροστά στις  χαρές του κόσμου. Ό δρόμος είναι δύσκολος κι ανηφορικός αλλ’ ή εσωτερική ίκανοποίησις διασκεδάζει τον πόνον καί τον κόπον πού καταβάλλεται, γιά να κερδίσουμε τούς Ουρανούς. Αυτό ένοιωθαν οι μάρτυρες, οι άσκηταί, οι ομολογητές, οι πατέρες• όλοι τά πάντα υπέμειναν με την ελπίδα της αιωνίου ζωής καί μακαριότατος. Καί τώρα έρχομαι στο ταξίδι μου στο Αγιον Όρος, στο περιβόλι της Παναγίας όπως ονομάζεται. Έδώ ή Πορταΐτισσας, εδώ ή Γοργοϋπήκοο, εκεί ή Τριχερούσα, εδώ ή Παραμυθία, εκεί ή Οίκονόμισσα, ή Ελεούσα, τό «"Αξιόν Έστίν». 

"Όπου πας κι όπου σταθείς γιά την Παναγίαν σου διηγούνται. Πολύ αισθητή ή παρουσία Της! Ζει Κύριος ό Θεός μας! Στην Μονήν Δοχειαρίου είχα μοναχούς πού ήσαν μαθηταί μου στήν Πατμιάδα Σχολή κι αυτοί με ξεκούρασαν... Όσον άφορά τώρα τό ταξίδι μου στους Ουρανούς δεν έχω καμμίαν πληροφορίαν. Επειδή ό Γέροντάς μου Οσιος Άμφιλόχιος έκοιμήθη 82 ετών, υποθέτω κι εγώ σ’ αυτήν την ήλικίαν ν’ άναχωρήσω. Ό Θεός γνωρίζει τό τέλος μου, μπορεί καί αύριον άκόμη να με καλέση. Διά τον λόγον αυτόν έχω στο μυαλό μου ότι είμαι θνητός καί σας προετοιμάζω» .

Σε κάποιο πνευματικό του παιδί έγραφε: «Διά τις μεταβολές πού παρουσιάζουν οι άνθρωποι καί δεν γνωρίζεις πότε λέγουν την άλήθειαν, πρέπει να έχεις ύπ’ όψιν σου ότι ό διάβολος εργάζεται ημέρα καί νύκτα, διά να κάμει ίδικόν του τον καθένα μας δι’ αυτό καί λέγεται πονηρός. Βέβαια ό Θεός επιτρέπει κάθε δοκιμασίαν, διά να δή την πίστιν μας κι αν πράγματι άνήκομεν στην εκλεκτήν μερίδα Του. Ή σωτηρία μας παιδί μου είναι αποτέλεσμα συνεργασίας της δικής μας θελήσεως μέ τη Χάρη του Θεού. Ό Κύριος είπεν «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιεΐν ούδέν» καί προσθέτει Ο απόστολος Παύλος «τοις άγαπώσιν τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν

 "Όταν άγαπώμεν τον Θεόν καί θέλουμε να σωθούμε, τότε μάς βοηθά Εκείνος καί σωζόμεθα. Πράγματι ό κόσμος σήμερα δεν αγαπά τον Θεόν μέ την καρδιά του, είναι χλιαρός καί τον κατακτά ό διάβολος σήμερον πιστεύει, αύριον ολιγόπιστε! καί ξεχνά τον Θεόν σήμερον είναι ομολογητής της πίστεως καί αύριον είναι Ιούδας. Αυτά, όταν έχεις ύπ’ όψιν σου δεν θα σού γεννώνται ερωτήματα. Μήπως ό Ιούδας μαθητής Του δεν ήτο πρώτον, παρομοίως κι ό Δημάς όπως άναφέρει ό απόστολος Παύλος; Καί ύστερον αυτοί τον άρνήθηκαν καί τον πρόδωσαν. Μακάριος είναι εκείνος πού πιστεύει μέχρι τέλους. «Γίνου πιστός άχρι θανάτου»" καί θα λάβης τον στέφανον της ζωής αναφέρει ή Αποκάλυψη τού Ίωάννου»

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΥΛΟΥ ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ  ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ (1912/1999)

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ.