Τό κατά Θεόν πένθος

          Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὃτι αὐτοί παρακληθήσονται (Ματθ. ε΄ 4).  Σέ  ποιούς  ἀκριβῶς  ἀναφέρεται ὁ μακαρισμός αὐτός τοῦ κυρίου;  Στό ἐρώτημα πιστεύουμε πώς δίνουν ἐπαρκῆ ἐξήγησι τά  πατερικά  κείμενα. Ἐκεῖνο πού ἐμεῖς  θά θέλαμε ἐδῶ νά τονίσουμε εἶναι ὃτι τό κατά Θεόν πένθος δέν εἶναι μόνο γιά τούς μοναχούς. Τό πνευματικό πένθος εἶναι ἂρρηκτα συνδεδεμένο μέ τήν γνήσια καί εἰλικρινῆ μετάνοια, ἡ ὁποία χωρίς αὐτό ἀτονεῖ καί ξεθωριάζει, ἀφήνοντάς μας ἒκθετους στήν ὑποτροπή τῆς ἁμαρτίας.  Ὃπως λέει ὁ Ἃγιος  Ἐφραίμ ὁ Σῦρος, τό κατά Θεόν πένθος ἐργάζεται καί φυλάσσει (πρβλ. Γεν. β΄ 15), κάνει δηλ. τήν ψυχή νά προοδεύη, χωρίς νά χάνη τά ὃσα μέχρι τώρα κέρδισε μέ τήν μετάνοια.  Κατά τούς ἀσκητικούς Πατέρες, πρόκειται γιά περιεκτική ἀρετή , στήν ὁποία ἡ κατάνυξις καί τά δάκρυα παίζουν μεγάλο ρόλο, δέν ἀποτελοῦν ὃμως πάντοτε καί ἀπαραίτητο στοιχεῖο της.

          Εἶναι δυνατόν σήμερα νά φυλάξη κανείς τό πνευματικό πένθος μέσα στό κόσμο; Τήν ἀπορία αὐτή εἶχαν καί γιά τούς ἑαυτούς τους κάποιοι παλαιοί  κοινοβιάτες μοναχοί. Ἐκεῖνο πού πρέπει ἰδιαίτερα  νά ὑπογραμμισθῆ γιά τίς μέρες μας εἶναι ὃτι τό μακάριο πένθος ἀφανίζεται ὁλοκληρωτικά ἀπό τήν ἐμπαθῆ περιέργεια καί τήν ἐνασχόλησι μέ τά ἀλλότρια πταίσματα.  Ἂς μή περιμένουμε συντριβή, κατάνυξι καί δάκρυα γιά τίς ἁμαρτίες μας, ὃταν δυσκολευώμαστε νά κλείσουμε τά αὐτιά μας στό κάθε ἀδέσποτο κουτσομπολιό κι ὃταν δέν μποροῦμε  νά ἀπαρνηθοῦμε τίς <<ὑπηρεσίες>> τῶν λεγομένων μαζικῶν μέσων ἐνημερώσεως, πού δεν κάνουν τίποτε  ἂλλο ἀπό τό νά διαφημίζουν πληθωρικά τήν ποικιλώνυμη ἁμαρτία, νά ὑποδαυλίζουν τά πάθη, νά συσκοτίζουν  τό  πραγματικό νόημα τῶν γεγονότων καί νά ἀποπροσανατολίζουν τυραννικά τήν ἀθάνατη ψυχή μας.

          Εἲθε οἱ ψυχές ὃλων μας νά στερεωθοῦν πραγματικά στή μετάνοια καί στήν στενή καί τεθλιμμένη ὁδό τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς ζωῆς.

                                               Γέρων  Κύριλλος  Μοναχός

                                                            Κατουνάκια.