ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΄΄ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ΄΄ ΜΕΤΑΞΥ ΚΑΡΟΥΛΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΝ

Ι

                 Τοῦτο  τό  Ἡσυχαστήριον  καί πρώην Σπήλαιον  Ἀσκητῶν καί ἐρημιτῶν, ἐκτίσθη κατά τό ἒτος  1830, ἐννέα  χρόνια μετά τήν  Ἑλληνικήν  Ἐπανάστασιν, ἀπό τόν πρῶτον οἰκιστήν καί ἡσυχαστήν  καί πρώην κοινοβιάτην τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Διονυσίου, Μοναχόν Νικόδημον, ἂνδρα  λογιώτατον, φίλον τῆς ἐρήμου, τῆς ἡσυχίας ἐραστήν.Ἒτι δέ φίλον τῆς μελέτης τῶν θείων ἐννοιῶν καί θεωρημάτων, ἀλλά καί τῆς ἀναγνώσεως τῶν Ἱερῶν βιβλίων τῆς Ἐκκλησίας μας ἐραστήν.Καθ΄ ὃτι ἐπεμελεῖτο μέ ἂκρα εὐλάβεια καί καλογερική ἐπιμέλεια τά πάμπολλα καί ἀμέτρητα Ἐκκλησιαστικά βιβλία πού μετέφερε ἀπό τήν Ἱερά Μονή Διονυσίου, στήν πνευματική ἀετοφωλιά τῆς καρουλιώτικης καί πάνυ ἐρημικῆς καλύβης του.
                 Ἀπό τήν καλύβη καί  Ἡσυχαστήριο αὐτό, τοῦ ΄΄Εὐαγγελισμοῦ τῆς   Θεοτόκου΄΄ , ΄΄πέρασαν΄΄καί ΄΄ἒφυγαν΄΄γιά τήν ἂλλη ζωή, πολλοί καί ἀξιόλογοι ἀσκηταί ἐρημῖται.
                 Ἀπό τούς πρώτους σχεδόν, πού ἐμόνασαν  σ΄αὐτό τό Ἀσκητήριο, ἦσαν καί τέσσερα κατά σάρκα ἀδέλφια, δύο ἐκ τῶν ὁποίων (τόν  Ἰωσήφ καί τόν Ἐφραίμ, τούς βαρελάδες) τούς πρόλαβε καί ἒζησε μαζί τους, ἐπί τέσσερα χρόνια,ὁ Γέρων  Ἰωσήφ ὁ σπηλαιώτης και ἡσυχαστής ἀπό τούς ὁποίους, ἒγινε καί Μεγαλόσχημος Μοναχός.Ὁ Γέρων Ἰωσήφ ὁ σπηλαιώτης καί ἡσυχαστής ἦταν ὁ Γέροντας τοῦ σημερινοῦ Γέροντος Ἐφραίμ τοῦ πρώην Φιλοθεϊτου, τῆς Ἀριζόνας στήν  Ἀμερική.
   Πάνω καί πίσω ἀκριβῶς ἀπό τήν καλύβη τοῦ ΄΄Ἐὐαγγελισμοῦ ΄΄ καί στόν βράχο, πού ὑψώνεται, ὑπάρχει εὐρύχωρο καί τεράστιο σπήλαιο στό ὁποῖο, πρίν κτισθεῖ  ἡ καλύβη, ἀσκήτεψαν πολλοί παλαιοί ἐρημῖται καί ἡσυχασταί, τρεφόμενοι μέ παξιμάδι καί βρόχινο νερό, ἐκτεθειμένοι στό κρύο καί στήν παγωνιά τόν χειμώνα, καθώς καί στήν ἀνυπόφορη ζέστη τοῦ καλοκαιριοῦ.
               Ἓνα βράδυ, πού οἱ ὑπόλοιποι πατέρες τοῦ ἡσυχαστηρίου ἐπισκέφθηκαν  γειτονική καλύβη, γιά νά παρευρεθοῦν στήν ἀγρυπνία, κάποιας ἑορτῆς, ὁ Γέρων  Ἰωσήφ ὁ Σπηλαιώτης, ἒμεινε μόνος του στό Σπήλαιο αὐτό γιά νά προσευχηθεῖ.       Ἀγρυπνῶντας καί προσευχόμενος νοερά  κατά τήν διάρκειαν τοῦ μεσονυκτίου, βλέπει ἒμπροσθέν του καί μέσα σέ οὐράνιο φῶς τρία μικρά παιδιά νά πηγαινοέρχονται ἐμπρός – πίσω, ψάλλοντας τό :΄΄Ὃσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε,Χριστόν ἐνεδύσασθε ἀλληλούϊα΄΄.
                Αὐτά εἶναι τά εὐλογημένα καί χιλιοποτισμένα μέ δάκρυα καί ἰδρῶτα, μέ πόνο ψυχῆς καί κόπους σωματικούς, ἀλλά καί μέ καλογερική ἀποφασιστηκότητα, Ἁγιορείτικα ΄΄βραχάκια΄΄πού μόνα τους ‘΄μιλοῦν καί παρηγοροῦν΄΄ τήν ψυχή, τήν καρδιά καί ὃλον τόν ἒσω ἂνθρωπο τοῦ Ἁγιορείτου Ἀσκητοῦ, γιά νά φθάσει στήν κορυφή τοῦ Ἂθω, ὃπου ὁ Κύριός Μας Ἰησοῦς Χριστός μαζί μέ τήν Κυρία Μας Θεοτόκον τόν ΄΄περιμένουν΄΄.
                Στήν ἐποχή τῶν προαναφερθέντων  Μοναχῶν - Ἀσκητῶν, στό Ἡσυχαστήριο αὐτό τῆς Θεοτόκου, φιλοξενήθηκε ὁ πρῶτος ἐξάδελφος τοῦ Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης, ὁ μετέπειτα γενόμενος Ἀνδρόνικος Μοναχός. Τό περιστατικό αὐτό ἀναφέρεται στό σύγγραμα καί βιβλίο: ΄΄Μέ τοῦ βοριά τά κύματα΄΄.  Μέχρι τό Ἡσυχαστήριό μου τοῦτο καί μάλιστα μέχρι τήν Ἀδελφότητα τῶν Δανιηλαίων ἒφθασε ὁ  Ἃγιος Νεκτάριος, ὃταν ζοῦσε ὁ πρῶτος ἱδρυτής τῆς Ἀδελφότητος, Γέρων Δανιήλ ὁ Σμυρναῖος, μεταξύ τῶν ὁποίων ὑπῆρξε δυνατή φιλία, ἀλλά καί πνευματική τοιαύτη.
                Τό  Ἡσυχαστήριο τοῦτο,΄΄Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου΄΄ εἶναι τό πρῶτο κτῖσμα σέ ὃλη τήν περιοχή Καρουλίων καί Κατουνακίων καί ἒχει τήν δική του πνευματική  Ἱστορία, κτισμένο μεταξύ τῆς Ἀδελφότητος τῶν Δανιηλαίων καί τοῦ παπᾶ  Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτου.
                Ὣς Μοναχός (ἐγώ), τό ἐπισκέφθηκα γιά πρώτη φορά τό 1970 περίπου καί ἡ ψυχή μου ΄΄ἒμεινε΄΄εἰς αὐτό. Ἡ Παναγία μας μοῦ τό φύλαξε καί μοῦ τό ἒδωσε τόν Μάϊο τοῦ 1986, μετά ἀπό τήν ἱαματικήν ἐπίσκεψιν τοῦ Ἁγίου μου Παντελεήμονος, ὁ ὁποῖος μέ τό λαδάκι τῆς κανδύλας του καί τήν προσευχή τοῦ Ἁγίου Γέροντός μου –Σίμωνος Ἀρβανίτη – με ἑγιάτρευσε, ὓστερα ἀπό δεκαετή (10) , δεινή ἀσθένεια γαστρορραγίας, ἓνεκα τῆς ὁποῖας ἒγινα Μοναχός. Και ἐνῶ  πρίν δέν ἐγνώριζα  τίποτε περί Μοναχισμοῦ, ἒκτοτε ἒγινα κτήτωρ τοῦ Ἡσυχαστηρίου τούτου καί τρέχω σάν ΄΄σκυλάκι΄΄πίσω ἀπό τήν Παναγία Μας καί τόν Μέγα  Ἃγιον Παντελεήμονα τόν Ἱαματικόν και Ἰατρόν μου.

                                                                   Μοναχός  Κύριλλος
                                                                         Κατουνάκια