Αρχιμ. Γρηγορίου Καθη. Ι. Μ. Δοχειαρίου: Το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών»

 

Το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών»

Του Γρηγορίου Αρχιπελαγίτη Καθηγουμένου Ι.Μ. Δοχειαρίου

Τὰ ἀπόβραδα, ὅταν οἱ μοναχοί μου ἐπιστρέφουν ἀπὸ τὶς οἰκοδομές, οἱ κηπουροὶ ἀπὸ τοὺς κήπους καὶ ἄλλοι ἀπὸ ποικίλες μαστοριές, συνάζονται στὸν χῶρο τοῦ ἡγουμενείου.

Σ᾽ αὐτὴν τὴν καλογερικὴ σύναξη πάντοτε ἕνας μοναχὸς καλοδιαβαστὴς μᾶς ἀναγινώσκει παλαιὰ καὶ νέα καὶ ἐπίκαιρα ἐκκλησιαστικά.

Ἀρκετὲς ἡμέρες σ᾽ αὐτὴν τὴν ἄτυπη σύναξη ἀκροάστηκα τὶς ἀποφάσεις τῆς συνόδου τῆς Κρήτης.

Βέβαια ὁ συγγραφέας φαίνεται νὰ μὴν ἔχη διαβάσει ποτὲ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀγνοεῖ ὅτι ἡ διδαχὴ τοῦ Κυρίου εἶναι ἁπλῆ, κατανοητή, λευκοφορεμένη, χωρὶς πτυχὲς καὶ σκιές.

Εἶναι καὶ αὐτὸς ἕνας ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ποὺ πιστεύουν ὅτι ὅσο πιὸ δύσκολα γράφουν, ὅσο πιὸ δυσνόητα ἀποδίδουν τὴν διδαχὴ τῆς Ἐκκλησίας, τόσο περισσότερο φαίνονται ἀνεβασμένοι πνευματικὰ καὶ πεπαιδευμένοι.

Ἔτσι, αὐτὰ ποὺ ἔγραψε γιὰ τὴν σύνοδο μᾶλλον τά ἀπηύθυνε σὲ ἐπίπεδο μορφωμένων καὶ ὄχι στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ.

Τὸ ἄλγος τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ γι᾽ αὐτὴν τὴν σύνοδο εἶναι ἀνίατο, γιατὶ δὲν κατάλαβε ποιὸς ἦταν ὁ σκοπός της.

Νὰ καταπολεμήση κάποια αἵρεση ποὺ μᾶς μαστίζει ἢ νὰ μᾶς ρίξη στὴν κοιλάδα τῆς γυναικὸς τοῦ Λώτ; Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἀνοίξω δυό-τρία παραθύρια, ἂν καὶ ἀπὸ τὰ παραθύρια ἄκουσα ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια τὰ ὡραιότερα τραγούδια τοῦ ἔρωτα καὶ τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης. Ἐγὼ ὅμως δὲν θὰ τραγουδήσω· μᾶλλον κοπετὸν θὰ ποιήσω.

Παρακινεῖ ἡ ἐν λόγῳ σύνοδος τὴν συμμετοχὴ τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο ποὺ καταχρηστικὰ λέγεται Ἐκκλησιῶν.

Αὐτὸ τὸ Συμβούλιο τῶν «Ἐκκλησιῶν» τὸ γνώρισα ἀπὸ μικρὸ παιδί. Ἔστελνε τρόφιμα στὰ ἐκκλησιαστικὰ ἱδρύματα. Ἔστελνε μία φασολάδα κομμένη στὴν μέση, ἴσως ὁ προορισμός της δὲν ἦταν γιὰ ἀνθρώπους, κι ἕνα κίτρινο ὀλλανδικὸ τυρί.

Τρώγωντάς τα αὐτὰ τὰ παιδιὰ στὴν τράπεζα τῆς Σχολῆς, γέμιζε ἡ ψυχή τους ἀγωνία νὰ προλάβουν. Κι ἐμεῖς ποὺ προτιμούσαμε νὰ μείνουμε νηστικοί, παρὰ νὰ τὰ γευθοῦμε, ἐμπαικτικὰ τοὺς λέγαμε: «Γρήγορα, ριβέρνεις-δὲν ριβέρνεις».

Κι ὅταν εὕρισκε πληρωμένο τὸ ἀναγκαῖο, ἀπ᾽ τὸ παράθυρο πηδοῦσε στὸ κτῆμα τοῦ Σώστη, γιὰ νὰ μὴν ἀποδοκιμαστῆ. Δυστυχῶς, ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Πολιτεία ποτὲ δὲν μπόρεσαν νὰ φανοῦν ἀρωγοὶ στὰ εὐαγῆ αὐτὰ ἱδρύματα καὶ περίμεναν νὰ λειτουργήσουν μὲ τὰ θαυμάσια αὐτὰ προϊόντα τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν»!

Κάπου ἐκεῖ στὶς ἀρχὲς τοῦ ᾽60 ἔγινε ἕνα τέτοιο συμβούλιο στὸ νησὶ τῆς Ρόδου. Εἰδικὸ καράβι μετέφερε τοὺς συνέδρους στὴν Ρόδο.

Μέσα στὸ καράβι λειτούργησαν καὶ οἱ ὀρθόδοξοι καὶ ὅλες οἱ ἀποχρώσεις τοῦ προτεσταντισμοῦ. Συμμετεῖχε καὶ ὁ μακαριστὸς καθηγητὴς Παναγιώτης Τρεμπέλας.

Οἱ προτεστάντες, μόλις τελείωσε ἡ λειτουργία τους, ὅ,τι ἀπέμεινε στὸ σκεῦος ποὺ λειτούργησαν, ἀνοίξανε τὸ φινιστρίνι τοῦ καραβιοῦ καὶ τὸ πέταξαν στὴν θάλασσα!

Καὶ εἶπε τότε ὁ κυρ-Παναγιώτης ὁ θεολόγος: «Ἀγενὴς ἡ πρᾶξις. Καὶ σ᾽ ἕνα ξένο σπίτι νὰ πάω, ἂν μείνη κάτι στὸ ποτήρι ποὺ μὲ κέρασαν, δὲν θ᾽ ἀνοίξω τὸ παράθυρο νὰ τὸ πετάξω ἔξω».

Στὴν Ρόδο, σὲ μιὰ συνεδρία, μίλησε ἕνας προτεστάντης ἕνα ὁλόκληρο ἀπόγευμα. Ὅλοι θαύμασαν τὴν παιδεία του. Τὸ βράδυ ἔφαγαν ὅλοι στὸ ἑστιατόριο τοῦ ξενοδοχείου.

Μετὰ τὸ φαγητὸ ἀνέβηκαν στὰ δωμάτια. Ὁ γερο-Ἰσίδωρος ὁ Καλύμνου ἀργοπόρησε καὶ ἀνέβηκε σιγά-σιγὰ νὰ βρῆ τὸ δωμάτιό του.

Καταλάθος ἀνοίγει τὴν πόρτα ἄλλου δωματίου καὶ βλέπει τὸν σπουδαῖο λαλήσαντα προτεστάντη ἐπιβήτορα. Ἥρεμα τοῦ λέγει: «Excuse me».

Ἔκλεισε τὴν πόρτα ὁ γερο-Ἰσίδωρος καὶ ὅλη νύχτα σκεπτότανε: «Τί θέλουμε ἐμεῖς μ᾽ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους; Αὐτοὶ οἱ περισσότεροι εἶναι ἀρειανοί, δὲν πιστεύουν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός. Εἶναι ἀντιτριαδίτες, ἀρνοῦνται τὴν Ἁγία Τριάδα».

Ἂς μᾶς ἔλεγε αὐτὴ ἡ σύνοδος τὶ ὠφέλεια ἔχουμε νὰ συνδιαλεγώμαστε μ᾽ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι, δόξα τῷ Θεῷ, ἔχουν καλύτερη παιδεία ἀπὸ μᾶς καὶ ἂν θέλουν νὰ μάθουν τὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, τοὺς εἶναι πάρα πολὺ εὔκολο.

Ποιός λόγος συντρέχει νὰ παρευρισκώμαστε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι στὰ συνέδρια τῶν ἀρειανῶν καὶ ἀντιτριαδιτῶν; Τί ἀποκομίσαμε ἀπὸ αὐτὰ τὰ συνέδρια;

Καὶ αὐτοὶ τί ὠφελήθηκαν ἀπὸ μᾶς τοὺς ὀρθοδόξους καὶ πόσοι ἔγιναν ὀρθόδοξοι ἀπὸ αὐτούς;

Τὰ λόγια μας καὶ τὶς κουβέντες μας τὶς ξέρουνε πολὺ καλά. Μήπως πήγαμε ἐκεῖ μὲ παρουσία ἀσκητική; Ἢ παρευρεθήκαμε μὲ παρουσία μαρτυρική;

Πιστεύω ὄχι, γιατὶ οἱ σύνεδροι πηγαίνουν γιὰ ἐπίδειξη γνώσεων καὶ ἀναβάθμιση τῆς προσωπικότητάς τους στὸν κόσμο. Τὶ μεγάλο κακὸ κάνουμε!

Νὰ σπρώχνουμε τὶς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες σὲ συνέδρια ἀντιχρίστων καὶ ἀντιθέων. Τὰ συνέδρια αὐτὰ νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ τὰ ἀποκαλέσω τὴν πηγάδα τοῦ Μελιγαλᾶ, ὅπου ἔρριξαν οἱ τότε κρατοῦντες ζωντανοὺς καὶ πεθαμένους μέσα, χωρὶς καμμία ἐλπίδα σωτηρίας. Σ᾽ αὐτὴν τὴν πηγάδα τὴν ὀνομαστὴ καὶ χαρακτηριστικὴ θέλει νὰ μᾶς ρίξη ἐπίσημα καὶ ἡ Ἐκκλησία μας;

Ἐπιτέλους, ἔχουμε δικά μας ἀμπελοχώραφα νὰ καλλιεργήσουμε. Δὲν χρειάζονται ἐπεκτάσεις. Ἂς δοῦμε καὶ ἂς κλάψουμε τὴν κατάσταση τῆς Ἑλλαδίτσας σήμερα καὶ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πολιτικά. «Γενοῦ ἵλεως, Κύριε.»

Τὸ πάπλωμά μας πιὰ δὲν φτάνει νὰ μᾶς σκεπάση. Τό ᾽φαγε ὁ σκόρος τῆς ἀθεΐας, τῆς ἀνωμαλίας καὶ τῆς ἀνηθικότητας, καὶ ὅλων αὐτῶν τῶν ζιζανίων ποὺ περιτρέχουν τὴν ἑλλαδικὴ ἐπικράτεια.

Διαβάστε τὶ θὰ διδάσκονται τὰ παιδιὰ στὰ σχολεῖα καὶ ἐπιτέλους ἐξεγερθῆτε καὶ ἀφῆστε τὰ παγκόσμια συμβούλια, στὰ ὁποῖα βασιλεύουν τὰ δαιμόνια ποὺ ἔφυγαν ἀπὸ τὰς ἐρήμους.

Πάψανε νὰ κάνουνε συνάξεις ἐκεῖ ποὺ δὲν ἐπισκοπεῖ ἄνθρωπος, γιατὶ βρήκανε πιὸ καλὰ καὶ πιὸ ἀποδοτικὰ τὸ συνέδριο τοῦ παγκοσμίου συμβουλίου τῶν λεγομένων ἐκκλησιῶν.

«Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν» ὁμολογοῦμε στὸ σύμβολο τῆς πίστεως, ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ κρατοῦντες ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πιστεύουν καὶ σὲ ἄλλες «ἐκκλησίες», ποὺ ἔφτιαξαν ἄνθρωποι πονηροὶ καὶ γόητες. «Ἐλεῆμον, ἐλέησον ἡμᾶς.»

http://www.romfea.gr/

Η ΑΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΖΗΝΟΒΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΑΝΝΗ ΚΡΕΣΤΙΑΝΚΙΝ. Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΙ ΚΟΠΟΙ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΓΚΛΙΝΣΚ.«Εἶδα μέ τά μάτια μου πῶς τό καλό συναντήθηκε ἀπρόσμενα μέ τό κακό. Τό καλό συνάντησε τό κακό μέ τέτοια χαρά!».

 

Από τά απομνημονεύματα του αρχιμανδρίτου Αντωνίου για τον επίσκοπο Ζηνόβιο

   Τον επίσκοπο Ζηνόβιο τον γνώρισα όταν ήμουν ο μοναδικός υποδιάκονος στον καθεδρικό ναό της Αγίας Σιών στην Τιφλίδα επί πατριαρχίας του Πατριάρχου πάσης Γεωργίας Εφραίμ. Όταν είχαμε πατριαρχική Λειτουργία καλούσαμε υποδιακόνους από τον ναό του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι, όπου προϊστάμενος ήταν ο επίσκοπος Ζηνόβιος. Έτσι απέκτησα επαφή με τούς διακονητές και υποτακτικούς του ναού του Αγίου Αλεξάνδρου. Ενσωματώθηκα στην ομάδα τους και συχνά βρισκόμουνα στον ‘Άγιο Αλέξανδρο. Ο επίσκοπος Ζηνόβιος με δεχόταν με πολλή στοργή. Θα πω γι’ αυτόν μόνο όσα έχω γνωρίσει από προσωπική εμπειρία ή ως αυτόπτης μάρτυρας.

     Εν πρώτοις μας έδωσε παράδειγμα υπακοής, καθαρότητος, πραότητος και υπομονής. Γνωρίζω ότι ο επίσκοπος Ζηνόβιος πέρασε ταλαιπωρίες όντας μοναχός στη Μονή του Γκλίνσκ, υπέμεινε πολλούς διωγμούς και συμφορές, όταν ήταν εξαγριωμένη η άθεη εξουσία. Όμως διατήρησε την Αγάπη στούς ανθρώπους και, το κυριότερο, την πλήρη συγχωρητικότητα στον καθένα και σε όλους.

 

Η ακακία των Γερόντων

Ο επίσκοπος Ζηνόβιος διηγήθηκε ότι όταν βασάνιζαν και κατανάγκαζαν τον πατέρα Ανδρόνικο να συκοφαντήσει και να διαβάλει τον επίσκοπο Παυλίνα, εκείνος ασφαλώς δεν συγκατατέθηκε και οι ανακριτές για πολύ ασχολούνταν μαζί του. Μια μέρα στο γραφείο, την ώρα της ανακρίσεως, μπήκε κάποιος κρεμανταλάς και είπε: «Γιατί ασχολείσθε μ’ αυτόν τον γέρο;» και χτύπησε δυνατά τον Γέροντα στο κεφάλι. Ο πατήρ Ανδρόνικος έχασε τις αισθήσεις του. 

   Όταν τον οδήγησαν στο νοσοκομείο τον βοήθησαν να συνέλθει και ύστερα άρχισαν να τον ρωτούν: «Πώς σας συνέβη αυτό;». Εκείνος δεν αποκάλυψε αυτόν τον άνθρωπο. Τούς είπε ότι περπατούσε, έπεσε, χτύπησε σε μια πέτρα και έχασε τις αισθήσεις του. Αυτό είναι το σχολείο των Γερόντων, πού για μάς σήμερα αποτελεί μια ζωντανή διδασκαλία, την οποία δυστυχώς εμείς δεν εφαρμόζουμε συχνά.

Τέτοιο παράδειγμα Αγάπης προς όλους έδειξε και άλλος διακεκριμένος Γέροντας, ο πατήρ Ιωάννης Κρεστιάνκιν, όταν τον βασάνιζαν σε κάποια ανάκριση. Ασφαλώς τέτοιο «σχολείο» υπήρχε σε όλα τα μοναστήρια. Τότε, λοιπόν, μπήκε στο δωμάτιο ο άνθρωπος, πού είχε προδώσει και καταγγείλει τον πατέρα Ιωάννη. Ο μπάτουσκα το γνώριζε αυτό και βλέποντάς τον στην πόρτα πετάχτηκε πάνω και είπε: «Καλέ μου φίλε, πόσον καιρό έχω να σε δώ;». Έπειτα τον αγκάλιασε και άρχισε να τον φιλά. Και τότε εκείνος ο «φίλος» ξέφυγε από την αγκαλιά τού Γέροντος, έχασε τις αισθήσεις του και σωριάστηκε στα πόδια του μπάτουσκα. Ό νεαρός ανακριτής, κομμουνιστής, βλέποντας τα όλα αυτά, αρνήθηκε κατηγορηματικά να συνεχίσει την ανάκριση. Όταν τον ρώτησαν «Γιατί;», απάντησε: «Είδα με τα μάτια μου πώς το καλό συναντήθηκε απρόσμενα με το κακό. Το καλό συνάντησε το κακό με τέτοια χαρά!».

    Αυτή είναι η πλήρης τήρηση των ευαγγελικών εντολών. Σου έκαναν κακό; Κάνε καλό κι αν δεν μπορείς, έστω, κάνε υπομονή. Αυτό το «σχολείο» εμένα προσωπικά, σαν ιερέα εδώ και 45 χρόνια, πολύ με βοηθεί και σήμερα πού υπηρετώ και ζω στον κόσμο.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΗΤΑ. ΤΩΝ ΣΤΑΡΕΤΣ ΤΟΥ ΓΚΛΙΝΣΚ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ.

 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/01/blog-post_569.html

ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΜΑΝΤΣΟΦ (28/06/1885-01/01/1976) .Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΙ ΚΟΠΟΙ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΓΚΛΙΝΣΚ . Κανόνες προσευχῆς

 

Κανόνες προσευχής

 Ο πατήρ Σεραφείμ δίδασκε ότι πρέπει να προσευχόμαστε πάντοτε, όσο μάς το επιτρέπουν οι συνθήκες. Δεχόμενος πλήθος ανθρώπων μπορούσε να εκτιμήσει τον καθένα, να ξεκαθαρίζει το καθετί και να δίνει συμβουλές για κάθε ζήτημα, ενεργώντας σύμφωνα με την άγια Γραφή και τά έργα τών άγιων Πατέρων. Σε σχέση με την πνευματική κατάσταση τού κάθε ανθρώπου και τις συνθήκες της ζωής του, όριζε χωριστά για τον καθένα τον κανόνα προσευχής. Σε κάποιους προσέθετε καθημερινή υποχρεωτική ανάγνωση Χαιρετισμών και Κανόνων ή συμβούλευε να διαβάζουν συχνότερα το Ψαλτήριο, ενώ σε άλλους αντιθέτως έδινε εντολή να συντομεύουν στο ελάχιστο την πρωινή και τη βραδινή προσευχή, άλλα με τον όρο κατά τη διάρκεια της ημέρας ή στον δρόμο τους προς ή από τη δουλειά να βρίσκουν χρόνο και να την αναπληρώνουν.Μιλώντας για τη μεγάλη ωφέλεια της προσευχής κατά τη νύκτα, ο πατήρ Σεραφείμ την ίδια στιγμή προειδοποιούσε ότι δεν πρέπει χάριν αυτής να κάνουμε υπερβολές, αλλά να ενεργούμε ανάλογα με τις δικές μας δυνάμεις.

 Ούτε δυσβάστακτους κανόνες, ούτε κοπιαστικά διακονήματα έδινε ο πατήρ Σεραφείμ. Τά αντιστοίχιζε με τις ικανότητες και τις δυνατότητες τού καθενός. Έλεγε όμως ότι στη μικρή Σκήτη στα βουνά της Αμπχαζίας αντί για τον κανόνα των 5 κομβοσχοινίων ήσαν υποχρεωτικά 30 κομβοσχοίνια: 20 στο όνομα τού Χριστού και 10 στο όνομα της Παναγίας, δηλαδή λέγοντας «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς τούς άμαρτωλούς».

Για τά χαρίσματα και τούς κόπους τού πατρός Σεραφείμ είχε πληροφορηθεί και ο Πατριάρχης Αλέξιος, ο όποιος το 1957 τον τίμησε με επιστήθιο σταυρό, ενώ το 1960 τού δόθηκε και το αξίωμα του ηγουμένου.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΗΤΑ. ΤΩΝ ΣΤΑΡΕΤΣ ΤΟΥ ΓΚΛΙΝΣΚ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ.
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/01/28061885-01011976_24.html

ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΜΑΝΤΣΟΦ (28/06/1885-01/01/1976) .Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΙ ΚΟΠΟΙ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΓΚΛΙΝΣΚ «Ταπείνωση καί ἀποδοχή τοῦ Σταυροῦ μας»

 

Ταπείνωση και αποδοχή του Σταυρού μας

   Σχετικά με την ταπείνωση ο πατήρ Σεραφείμ συμβούλευε: «Να αποκτήσεις στην ψυχή σου την ταπείνωση του Χριστού, χωρίς την οποία ο άνθρωπος είναι φτωχός και δεν μπορεί ποτέ να είναι ειρηνικός εν πνεύματι, χωρίς την οποία όλα τα σπουδαία τάλαντα τού ανθρώπου είναι ένας σωρός κοπριάς». Και αλλού: «Γι’ αυτό μέσα από την καρδιά μου σάς εύχομαι να αποκτήσετε αυτή τη θαυμαστή αρετή και να τη ζητήσετε από τον γεννηθέντα Χριστό, τον Σωτήρα μας, ο Οποίος με την ταπείνωσή Του κατέστρεψε όλη τη δύναμη του εχθρού και φώτισε όλη την Οικουμένη».

     Με αφορμή τον σταυρό της δικής του ζωής και μιλώντας για τις σχέσεις με τούς πλησίον ο πατήρ Σεραφείμ σε ένα γράμμα του λέει: «Επομένως μη θλίβεσαι. Παραδώσου στο θέλημα τού Θεού. Αυτός δεν εγκαταλείπει όποιον ελπίζει σ’ Αυτόν. Οι πλέον φοβερές καταιγίδες είναι χρήσιμες στον πιστό δούλο του Χριστού, γιατί τού προσφέρουν μεγάλη ωφέλεια. Άς χρησιμεύσουν σε σένα αυτές οι καταιγίδες σαν μάθημα, πού σε προετοιμάζει και σού προσφέρει πείρα για να υπομείνεις φοβερότερες και πιο επικίνδυνες καταιγίδες πού θα έρθουν.

 Και θα ακολουθήσουν οπωσδήποτε, επειδή έτσι όρισε η Πάνσοφη Θεία Πρόνοια, ώστε διά πολλών θλίψεων να εισέλθουμε στη Βασιλεία των Ουρανών, την όποια χάσαμε, αλλά και τώρα τη χάνουμε αφαιρώντας από πάνω μας τον ζυγό τού Χριστού και τις θλίψεις και αναζητώντας πρόωρες παρηγοριές και απολαύσεις.

  Θανατηφόρος είναι ο σταυρός για εκείνον, ο οποίος τον δικό του σταυρό δεν τον μεταμορφώνει σε Σταυρό του Χριστού, εκείνος ο οποίος με τον σταυρό του γογγύζει κατά της Θείας Προνοίας, τη βρίζει και παραδίδεται στην απελπισία και την απόγνωση. Τέτοιοι άνθρωποι ξεκολλούν από τον σταυρό τους μόνο για να κατέβουν με τις ψυχές τους στον αιώνιο θάνατο, στο σκότος τού ‘Άδη… Πιες με γενναιότητα το πικρό ποτήρι των δύσκολων περιστάσεων στη δουλειά σου και μεταξύ των συγγενών, επειδή αυτό το δίνει σε σένα ο Πανάγαθος και Πάνσοφος Πατέρας. Σκέψου: Δεν είναι οι Φαρισαίοι, δεν είναι ο Καϊάφας, δεν είναι ο Ιούδας, πού προετοίμασαν το ποτήρι αυτό για σένα. Δεν δίνουν σε σένα αυτό το ποτήρι ο Πιλάτος και οι στρατιώτες. Μπορείς γι’ αυτό να πεις μαζί με τον Χριστό: “Και το ποτήρι αυτό πού μού έδωσε ο Πατήρ δεν θα το πιω;” (Ίω. 18,11).

Προσπάθησε με όλες τις δυνάμεις σου να μην στενοχωρείς τη μητέρα και τις αδελφές σου, προσπάθησε να είσαι συγκαταβατικός στις αδυναμίες τους και αυτό θα αποτελεί παρηγοριά γι’ αυτές και για σένα βραβείο… Περιτείχισε τον εαυτό σου με τον φόβο τού Θεού. Ο παντοδύναμος Θεός όσους Τον αγαπούν τούς σώζει από τούς πειρασμούς, ενώ τούς πονηρούς τούς παραδίδει στον όλεθρο. Προσπάθησε ακατάπαυστα να κατευθύνεις τούς λογισμούς σου στον Θεό και αυτός θα σε φυλάξει μέσα στην κοχλάζουσα θάλασσα των παθών.

Φύλαξε τον εαυτό σου από τις μάταιες συνομιλίες, πού διαφθείρουν την ψυχή σου. Όποιος φαίνεται πώς αναζητεί τον Θεό και συγχρόνως αγαπά το σαρκικό θέλημα της καρδιάς και καθοδηγείται από σαρκικές σοφιστείες, εκείνος βεβηλώνει τον ναό της ψυχής του. Ποτέ να μη ζητάς την αλήθεια στους ανθρώπους, δηλαδή μην την απαιτείς απ’ αυτούς, αλλά να τη βρίσκεις αυτήν καθ’ εαυτήν και να τη δείχνεις στην πράξη».

  ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΗΤΑ. ΤΩΝ ΣΤΑΡΕΤΣ ΤΟΥ ΓΚΛΙΝΣΚ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ.

 http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/01/28061885-01011976_31.html

ΕΓΡΑΦΕ Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ

ΓΚΛΙΝΣΚ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Ἔγραφε στόν τοῖχο του ὁ Ὅσιος Ἀνδρόνικος (Λουκας) (12/02/1888- 21/03/1974) Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΙ ΚΟΠΟΙ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΓΚΛΙΝΣΚ.

 

  

      ΕΓΡΑΦΕ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΤΟΥ Ο
ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ (ΛΟΥΚΑΣ).

    ΣΩΖΟΥ ΟΣΟ ΕΙΣΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ
ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΣΟΥ ΠΛΕΟΝ ΜΗΝ ΤΟΝ ΧΑΝΕΙΣ
ΚΛΑΙΓΕ, ΕΥΧΟΥ , ΓΙΝΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΣ,
ΕΤΟΙΜΑΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΝΑ
ΤΟ ΒΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΟΠΟΤΕ ΤΗ ΖΗΣΗ ΣΟΥ
ΑΦΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ Θ` ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ.
ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ (ΛΟΥΚΑΣ).
(12/02/1888- 21/03/1974)
Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΙ
ΚΟΠΟΙ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ
ΤΟΥ ΓΚΛΙΝΣΚ. 

 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/01/12021888-21031974_55.html

ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΜΑΝΤΣΟΦ

ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΜΑΝΤΣΟΦ (28/06/1885-01/01/1976) .Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΙ ΚΟΠΟΙ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΓΚΛΙΝΣΚ . «Ἡ στάση μας ἀπέναντι στούς ἄλλους»

 

  Η στάση μας απέναντι στους άλλους

  Θα παραθέσουμε τώρα κάποιες ποιμαντικές διευκρινίσεις του πατρός Σεραφείμ για την οδό προς τη σωτηρία: «Στην οδό προς τη σωτηρία χρειάζεται να φυλάττομε τελεία ακακία, ταπείνωση και υπακοή. Σε όλα τά πράγματα και τις υποθέσεις είναι απαραίτητο να καθοδηγούμαστε από τον λόγο του Θεού. Ή πνευματική ζωή πραγματώνεται διά της πίστεως, αλλά ή πίστης επιβεβαιώνεται με τά έργα.

    Όταν θέλετε να νικήσετε τούς δαίμονες οφείλετε να υποχωρείτε μπροστά στην κακία των ανθρώπων. Σε προσβάλλει κάποιος; Υποχώρησε σ’ αυτόν και τότε θα επέλθει ειρήνη και ησυχία, πού λυτρώνει τον άνθρωπο από τη σύγχυση.

      Στην πνευματική ζωή δεν ανταποδίδουμε κακό για το κακό, αλλά το κακό νικάτε από το καλό. Να κάνετε το καλό σε όσους σάς προσβάλλουν, προσεύχεσθε για όσους σάς φέρνουν συμφορές και όλη τη θλίψη σας αναθέστε την στον Κύριο. Αυτός είναι ο υπερασπιστής και παρηγορητής όσων υποφέρουν. Ο πνευματικός πλούτος αποκτάται με την υπομονή.

    Η υπομονή ζητείται με την αδιάλειπτη προσευχή: “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με” και Εκείνος ελεεί: “’Έλεον θέλω και ού θυσίαν” (Ματθ. 9,13 και 12, 7). Οι ελεήμονες θα ελεηθούν. “Έν ω γάρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και έν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν” (Ματθ. 7,2) “Πάντα ούν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν ύμίν οι άνθρωποι, ούτως και υμείς ποιείτε αύτοΐς” (Ματθ. 7,12). “Αγαπάτε άλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς” (Ίω. 13, 34). 

    Ό Χριστός λέει: “Έν τούτω γνώσονται πάντες οτι εμοί μαθηταί έστε, εάν άγάπην έχητε εν άλλήλοις” (Ίω. 13, 35). 

   “Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται” (Ματθ. 5, 8).

      Έτσι θα καθαρίσουμε τις αισθήσεις μας και θα δούμε εν τω απροσίτω φωτί τον εξαστράπτοντα Χριστό. Για κάθε αργό λόγο θα λογοδοτήσουμε την ημέρα της Κρίσεως. Παρατηρείστε επομένως πόσο επικίνδυνα βαδίζετε… Δεν είναι δυνατόν να υπηρετείτε ταυτόχρονα και τον Θεό και τον κόσμο».

 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/01/28061885-01011976_8.html

ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΛΟΥΚΑΣ

ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ (ΛΟΥΚΑΣ). (12/02/1888- 21/03/1974) Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΙ ΚΟΠΟΙ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΓΚΛΙΝΣΚ. » «Δῶσε του!» ἀκούγεται ἡ φωνή τοῦ δεσπότη. Ταραγμένος ὁ πατήρ Ἀνδρόνικος προειδοποιεῖ: «Ἔμεινε ἕνα τελευταῖο, μικρό κομμάτι. Αὔριο γιά σᾶς δέν θά ὑπάρχει τίποτε». Ὁ ἐπίσκοπος ἐπαναλαμβάνει: «Δῶσε του!».

 

 Για κάποιο διάστημα ο επίσκοπος Παυλίνος ζούσε στη Μόσχα στο μοναστήρι Νοβοσπάσκυ. Ο πατήρ Ανδρόνικος, πού ήταν διακονητής του, διηγήθηκε ότι κάλεσαν κάποτε τον δεσπότη να λειτουργήσει σε κάποιον ναό. Στον ναό αυτό πάνω από το σύνθρονο κρεμόταν μια μεγάλη κανδήλα. Κατά τη διάρκεια της αναγνώσεως του Αποστόλου οι υποδιάκονοι, αφαιρώντας από τον επίσκοπο το ωμόφορο , άγγιξαν απρόσεκτα την κανδήλα και έχυσαν όλο το λάδι πάνω στον αρχιερέα. Ο επίσκοπος Παυλίνος όχι μόνο δεν ταράχτηκε, άλλα ούτε καν άλλαξε η όψη του. Δεν είπε ούτε λέξη επιπλήξεως. Ζήτησε μόνο μία πετσέτα, σκουπίστηκε και συνέχισε ήσυχα τη Θεία Λειτουργία.

   Μετά την κοίμηση του αγίου Πατριάρχου Τύχωνος, ανέθεσαν στον επίσκοπο Παυλίνο να γυρίσει σε όλους τούς αρχιερείς και να λάβει απ’ αυτούς γραπτή συμφωνία για την εκλογή σε Πατριάρχη Μόσχας τού μητροπολίτου Κυρίλλου, τον οποίο στη διαθήκη του ο κεκοιμημένος Πατριάρχης είχε ορίσει ως πρώτο τοποτηρητή. Την εντολή αυτή την εκπλήρωσε ο επίσκοπος Παυλίνος. Όταν όμως επέστρεφε στη Μόσχα, τον συνέλαβαν στο τραίνο, του πήραν τον κατάλογο και φυλάκισαν τούς αρχιερείς, πού είχαν βάλει την υπογραφή τους.

   Ό πατήρ Ανδρόνικος οικειοθελώς ακολούθησε τον επίσκοπο Παυλίνο στην εξορία. Εκεί λειτουργούσε μια εκκλησία, όπου ο επίσκοπος προσευχόταν και σπανίως λειτουργούσε. Ζούσαν φτωχικά και τρέφονταν με λιγοστή τροφή. Κάποιες φορές δεν υπήρχε ούτε ψωμί. Ο πατήρ Ανδρόνικος στερούσε τον εαυτό του απ’ όλα για να μπορέσει να δώσει κάτι στον επίσκοπο. Κάποτε πέρασε απ’ αυτόν ένας φτωχός. Ο πατήρ Ανδρόνικος είχε ήδη κάποιες μέρες, πού δεν είχε βάλει μπουκιά στο στόμα του, φυλάγοντας το τελευταίο κομματάκι ψωμί για τον δεσπότη. Αλλά έρχεται ο φτωχός και ζητάει κάτι για την Αγάπη του Χριστού. «Δώσε του!» ακούγεται ή φωνή του δεσπότη. Ταραγμένος ο πατήρ Ανδρόνικος προειδοποιεί: «Έμεινε ένα τελευταίο, μικρό κομμάτι. Αύριο για σάς δεν θα υπάρχει τίποτε». Ό επίσκοπος επαναλαμβάνει: «Δώσε του!».

   Το πρωί, μόλις άρχισε να φέγγει, κάποιος χτύπησε το παράθυρο. Ο πατήρ Ανδρόνικος είδε ότι είχε έρθει ο νεωκόρος της εκκλησίας. Έφερε ένα μεγάλο, φρεσκοψημένο ψωμί. Ο δεσπότης γέλασε: «Να, λοιπόν! Αν δεν έδινες χθες στον φτωχό, δεν θα έπαιρνες σήμερα τέτοιο καρβέλι». 

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΗΤΑ. ΤΩΝ ΣΤΑΡΕΤΣ ΤΟΥ ΓΚΛΙΝΣΚ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/01/12021888-21031974_25.html

Ἀντιδράσεις: ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΜΑΝΤΣΟΦ (28/06/1885-01/01/1976) .Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΙ ΚΟΠΟΙ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΓΚΛΙΝΣΚ . Στόν Καύκασο

 

  Στον Καύκασο

 Ο πατήρ Σεραφείμ Ρομαντσόφ είχε πολύ ευχάριστες αναμνήσεις από τον καιρό τού ζούσε στον Καύκασο.

      Είχε φύγει στα βουνά μαζί με τον πατέρα Νικόλαο, πού ήταν επίσης από τούς μοναχούς της Μονής του Γκλίνσκ. Εγκαταστάθηκαν σε κάποιο μικρό χωριατόσπιτο χτισμένο σε ένα ερημικό μέρος. Τον κήπο του σπιτιού τον χώρισαν στα δύο για να μην μπλέκονται σε μάταιες συζητήσεις. Προκειμένου να συντηρηθούν τον έσκαψαν και φύτεψαν καλαμπόκι. Για την τροφή τους χρησιμοποιούσαν κάστανα. Κάποιοι μοναχοί εκεί επίσης ασχολούνταν με τη μελισσοκομία. Για να έχουν οι δύο πατέρες χρήματα για τις απαραίτητες ανάγκες τους ασχολούνταν με διάφορες τέχνες.Σκάλιζαν κουτάλια και προσπαθούσαν να μην παρασύρονται από αλλότριες σκέψεις λέγοντας την ευχή σχεδόν φωναχτά. Πιο συχνά έλεγε την ευχή, σαν να ανέπνεε, ο πατήρ Νικόλαος: «Κύριε Ιησού Χριστέ…δίνοντας το σύνθημα – καθότι ο πατήρ Νικόλαος ήταν παλαιότερος- για να προσέχουν τον εαυτό τους και τά λόγια της προσευχής. 

       Το δείπνο τους το ετοίμαζαν με τη σειρά, χωρίς ποτέ να συζητούν από πριν τί θα μαγειρέψουν και χωρίς να εξετάζουν μετά αν ήταν καλό το φαγητό. Έτρωγαν, ευχαριστούσαν τον Θεό και καταπιάνονταν με τη δουλειά τους. Έτσι πάντοτε υπήρχε μεταξύ τους ειρήνη και συμφωνία.

   ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΗΤΑ. ΤΩΝ ΣΤΑΡΕΤΣ ΤΟΥ ΓΚΛΙΝΣΚ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ.

Ἡ Σοφία, μία πνευματική μου ἀδελφή ἀπό τόν κόσμο.Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου

Θα σάς πω καί γιά την Σοφία, μία πνευματική μου αδελφή στον κόσμο. Οί δικοί της ήταν πρόσφυγες από τήν Καππαδοκία καί εξασκούσαν πολύ τήν αυτοσχέδια προσευχή, τό «τατλί». Στο σπίτι τους είχαν πιάτα πήλινα, ξύλινα κουτάλια, έτρωγαν μέ πολλή απλότητα. Εστρωναν τό τραπεζομάντηλο κάτω καί κάθονταν γύρω-γύρω’ τό φαγητό τους ήταν πολύ λιτό, ταχίνι, λίγες ελιές και ψωμί.
Τά πρόσωπά τους λάμπανε. Η γιαγιά της πολλές φορές την ώρα πού έκανε προσευχή, δεν πατούσε στην γη, τά χέρια της ακουμπούσαν στο ταβάνι. Πολλά θαύματα έκανε αυτή. Όταν κοιμήθηκε, το λείψανό της ευωδίαζε. Όταν την πήραν νά την θάψουνε, λέγανε, πρώτη φορά είδαμε τέτοιο λείψανο νά ευωδιάζη. Καί τό δωμάτιο πού έμενε ευωδίαζε γιά σαράντα μέρες μετά την κοίμησί της. Όταν έγινε η εκταφή, τα οστά της ήταν όπως είναι τά σφουγγαράκια εκείνα τά ωραία, τά κίτρινα. Όλα τα οστά της ζύγιζαν πενήντα δράμια, τόσο βάρος είχαν και έκανε η Σοφία μιά ωραία λειψανοθηκούλα και τά είχε στο σπίτι της, και έλεγε:
«τά άγια λείψανα της γιαγιάς μου». Είχανε ένα κρεββάτι και δένονταν καί βάζανε μία τριχιά, την δένανε στήν μέση τους, γιά νά μή νυστάζουν, νά μή τούς πάρη ύπνος καί δεν αισθανόντουσαν την κούρασι από την προσευχή τους- καί από ’κεί άρχιζαν τό «τατλί». Κάτω τσιμέντο, δυο σανίδια στο κρεββάτι, κουρελού πάνω- κάτω, δεν είχαν ούτε σκεπάσματα ούτε τίποτε. Μόνο κουρελού είχαν. 
Άρχιζε η γιαγιά της το «τατλί» καί σήκωνε ψηλά τά χέρια της· όλο έτσι προσευχόταν. Η Σοφία ήταν μικρό τότε, καί οπότε πήγαινε την έβλεπε κι έκανε προσευχή καί τα χεράκια της ακουμπούσαν στο ταβάνι.
-Ήταν δυνατόν; Ρώτησε μία αδελφή.

«Ἡ προσευχή μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ»Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

Ἀλλά καί ὁ πιστός ἀγωνιζόμενος χριστιανός, πού βιώνει ἀπλανῶς τήν ἐνέργεια τῆς Νοερᾶς καρδιακῆς προσευχῆς, τήν ἀπόλυτη προσοχή καί τήν νῆψι, καθίσταται ὅλος Φῶς! Ἐλλάμπεται ὑπό τοῦ ἁγίου Πνεύματος! Εἰσέρχεται στόν Γνόφον τοῦ Θεοῦ! Γίνεται μέτοχος τοῦ θαβωρείου Φωτός! Ἵσταται μετά παρρησίας στήν εἴσοδο τοῦ οὐρανίου θυσιαστηρίου τοῦ Πατρός τῶν φώτων καί δύναται ἐπί τοῦ ἀσφαλοῦς νά δυσωπήση Αὐτόν ὑπέρ μυριάδων ἀνθρώπων!
Γιά παράδειγμα θά ἀναφέρουμε τούς τρεῖς Πατέρας, πού ἀναφέρονται στήν “Βίβλο Βαρσανουφίου καί Ἰωάννου” τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου.
Στήν εἰσαγωγή τοῦ βιβλίου γίνεται λόγος γιά τρεῖς καταπληκτικούς ἁγίους, πού ἦσαν καί οἱ τρεῖς τους ἄνδρες ὅσιοι, θεοφόροι καί τέλειοι, μέ πλήρη ψυχοσωματική καθαρότητα, μέ διάκρισι καί θεοφορία, θεόπτες καί θαυματουργοί, καί μέ τοιούτους πνευματικούς ἀσκητικούς ἀγῶνας, ὥστε πρό πολλοῦ εἶχαν ὑπερβῆ τά συνήθη μέτρα ἀγιότητος. Γι᾿ αὐτό καί φαίνεται ὅτι ἔλαβαν κατά Χάριν Θεοῦ δύναμι καί ἐξουσία ὄχι μόνο τοῦ «δεσμεῖν καί λύειν» τίς ἁμαρτίες τῶν χριστιανῶν, ἀλλά ὅλως ἰδιαιτέρως διά τῆς παρρησίας τους νά συγκρατοῦν τήν δικαία ὀργή τοῦ Θεοῦ«ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας». Νά προκαλοῦν δηλαδή τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ὄχι τήν δικαία Του ὀργή στούς φονεῖς καί ἀπίστους, στούς σκληρόκαρδους, στούς διεστραμένους καί στούς ἀμετανοήτους ἁμαρτωλούς. (Καί νά προσθέσουμε κι ἐμεῖς σ᾿ ὅλους ἐκείνους πού βλασφημοῦν τό πανάγιον Ὄνομά Του καί στίς φόνισσες “μανάδες” μέ τίς ἐκτρώσεις σ᾿ ὅλο τόν κόσμο καί στήν Ὀρθόδοξη Ἐλλάδα μας).
Οἱ τρισευλογημένες αὐτές προσευχές τῶν τριῶν αὐτῶν ἁγίων ἀνδρῶν συναντῶνται ταυτόχρονα στήν εἴσοδο τοῦ οὐρανίου Θυσιαστηρίου τοῦ Θεοῦ Πατρός τῶν Φώτων
καί συνευφραίνονται,
καί συναγάλλονται,
καί συνδοξάζονται
ἀπό τήν θεϊκήν ὅρασι καί ἀκτινοβολία τῆς ἀκτίστου δόξης τῆς τρισηλίου Θεότητος.
Ὅταν ὅμως ἀπό τήν οὐράνια αὐτή λαμπρότητα τά μάτια τῆς ψυχῆς τους ἐστρέφοντο πρός τήν γῆ καί στήν ἀνθρωπίνη ματαιότητα καί τήν ἠθελημένη κακίαν, τότε οἱ ψυχές του συνέπασχον
συνέκλαιον
καί συνωδύροντο!…

Τό βράδυ ἦλθε στό σπίτι ὁ ἴδιος ὁ Ταξιάρχης! ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ. ΝΥΜΦΟΔΩΡΑ ΜΟΝΑΧΗ.

Μετά από αυτές τις απαραίτητες σημειώσεις, ας επιστρέφουμε σε μερικές ακόμη πληροφορίες σχετικές με τη Μοναχή Νυμφοδώρα.
Η κ. Πιπίνα Καπανάκη-Χατζημιχαήλ, κόρη της ανιψιάς τής Νυμφοδώρας, που κατοικεί στον Ασώματο, μας διασώζει τα εξής:
«Από το Μοναστήρι της Μυρσινιώτισσας της Καλλονής, η Νυμφοδώρα ερχόταν κάποιες φορές για να επισκεφθεί την οικογένειά της. Δεν κοιμόταν όμως στο σπίτι της. Πήγαινε στην εκκλησία τον χωριού, στον Ταξιάρχη, και εκεί έχοντας μία καντήλα μπροστά στο εικόνισμα τον Αρχαγγέλου, προσευχόταν αδιάκοπα και πολύ αργά,.Ίσως τα ξημερώματα, άφηνε να την πάρει λίγο ο ύπνος.
Κάποια φορά που ήλθε στο χωριό, κοπέλα ακόμη, δεν πήγε να ξαγρυπνήσει στο Ναό, επειδή αισθάνθηκε πως είναι αδιάθετη (λόγω της γυναικείας φύσης της) και παρέμεινε στο πατρικό της σπίτι. Το βράδυ ήλθε στο σπίτι ο ίδιος ο Ταξιάρχης! Μπήκε από την πόρτα του σπιτιού, ανέβηκε την ξύλινη σκάλα και πήγε στο δωμάτιο της.»Νυμφοδώρα «, της είπε, «ήρθα να σε καμαρώσω.
Γιατί δεν είσαι στην εκκλησιά;». Εκείνη απολογήθηκε και ο Ταξιάρχης έφυγε από το παράθυρο του δωματίου της. Τα βήματά του, καθώς ο Αρχάγγελος ανέβαινε τη σκάλα, θέλησε ο Θεός να τα ακούσει και ο ανιψιός της από το άλλο δωμάτιο που ήταν ξαπλωμένος, αλλά δεν είχε καταλάβει το τι γινόταν. Κι αυτό, για να ρωτήσει στη συνέχεια τη Νυμφοδώρα κι εκείνη να τον αποκαλύψει τη θεία επίσκεψη. Αργότερα, αυτός ο ανιψιός της, όταν μεγάλωσε, χειροτονήθηκε Ιερεύς, ήταν ο συχωρεμένος π. Ευθύμιος Ζουμπαδέλλης.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΝΥΜΦΟΔΩΡΑ ΜΟΝΑΧΗ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΕΣΒΟ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΒΗΘΑΝΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ. ΠΑΤΗΡ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΙΟΥΣΜΑ.
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/05/blog-post_118.html

Πῶς γίνεται ἡ προσευχή μέ κομποσχοίνι

 «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με» της ιεράς Μονής Αγ. Διονυσίου Αγίου Όρους.

Αγαπητοί μας αδελφοί.

Σαλπίζουμε εγερτήριο σάλπισμα.

Οι εχθροί μας δαίμονες δεν κοιμούνται και εργάζονται ακατάπαυστα να μας ρίξουν στις αμαρτίες και εξαιτίας αυτών και των παθών μας στα βάθη της κόλασης.

Με άλλο τρόπο δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε παρά μόνο με την προσευχή. Η ανάγνωση πνευματικών βιβλίων είναι καλή και ωφέλιμη η ανάγνωση ή παρακολούθηση των ακολουθιών της Εκκλησίας μας βοηθούν όσους έχουν τη δυνατότητα να τα κάνουν.

Για τους πολλούς όμως ένας τρόπος που μπορεί να αντικαταστήσει τους άλλους τρόπους προσευχής είναι με το κομποσχοίνι. Σε κάθε κόμπο επικαλείσαι το όνομα του Κυρίου Ιησού λέγοντας τη σύντομη ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με» ή απλώς « Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».

Θα αρχίσεις με το : Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν.

Δόξα σοι ο Θεός, Βασιλεύ ουράνιε, Τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών. Τον Ν’ ψαλμόν.

Μια σύντομη αυτοσχέδια προσευχή μια φορά την ημέρα με σύντομη δοξολογία, ευχαριστία, εξομολόγηση, αίτηση αφέσεως των αμαρτιών σου, ενισχύσεως σου και των εν Χριστώ αδελφών σου στον αγώνα τον καλό, και προσευχή με κομποσχοίνι όπως παρακάτω:

Α’. Ο Εσπερινός με κομποσχοίνι ή με το ρολόι χωρίς κομποσχοίνι ( κομποσχοίνι των 300 κόμπων = τριακοσάρι, κομποσχοίνι των 100 κόμπων = εκαστοστάρι).

Τρία τρακοσάρια του Χριστού ή 15 λεπτά με το ρολόι.

Ένα τρακοσάρικο της Παναγίας ή 5 λεπτά με το ρολόι.

Ένα εκατοστάρι του Αγίου της ημέρας ή5 λεπτά με το ρολόι.

Ένα εκατοστάρι του Αγίου της Ενορίας ή 2 λεπτά με το ρολόι.

Ένα εκατοστάρι του Αγίου της εβδομάδος ή 2 λεπτά με το ρολόι.

Β’. Το Απόδειπνον, το ίδιο ως ο Εσπερινός με επιπλέον 2 τρακοσάρικα της Παναγίας ή 10 λεπτά με το ρολόι.

Γ’ Μεσονυκτικόν, τέσσερα τρακοσάρικα του Χριστού σε 15 λεπτά με το ρολόι και ένα τρακοσάρι της Παναγίας ή 5 λεπτά με το ρολόι.

Δ’. Όρθρος, εννέα τρακοσάρικα του Χριστού ή 1 ώρα με το ρολόι, τρία τρακοσάρικα της Παναγίας ή 15 λεπτά με το ρολόι. Από ένα εκατοστάρι του αγίου της ημέρας, της ενορίας και της εβδομάδος ως στον εσπερινό, ή από δύο λεπτά, και επιπλέον ένα τρακοσάρι των Αγίων Πάντων ή 5 λεπτά με το ρολόι.

Ε’. Θεία Μετάληψις, τέσσερα τρακοσάρικα του Χριστού ή 15 λεπτά. Ένα τρακοσάρικο της Παναγίας ή 5 λεπτά.

ΣΤ’. Παράκλησις στον Χριστό, την Παναγία ή σε Άγιο. Δύο τρακοσάρικα ή δέκα λεπτά.

Ζ’. Ώραι 1η, 3η, 6η και 9η, έξι τρακοσάρικα του Χριστού ή ½ ώρα, δύο τρακοσάρικα της Παναγίας ή 10 λεπτά.

Αν έχεις πολλή ελεύθερη ώρα ταξιδεύοντας στο λεωφορείο, ή οπουδήποτε βρίσκεσαι, αντί να πιάσεις κουβέντα με τον ένα ή τον άλλο, κοίταξε το ρολόι σου, κλείσου στον εαυτό σου και λέγε την ευχή όπως είπαμε πιο πάνω.

Με την συνήθεια, την ασταμάτητη προσοχή και την αδιάλειπτη προσευχή γίνεσαι δύσκολος στόχος του πονηρού. Μαζί με αυτά, η καλλιέργεια της αγάπης, της ευσπλαχνίας, της πίστης, της συμπόνοιας, της κατάνυξης, της αυτοκατηγορίας, της ελπίδας στον Θεό, της τακτικής εξομολόγησης και Θείας Κοινωνίας, αποκτάς ένα γερό οπλοστάσιο και καθιστάς τον εαυτό σου θωρακισμένο με την χάρη του Θεού και σχεδόν απρόσβλητον από τα θανατηφόρα βέλη του διαβόλου. Ο Κύριος είπε: «Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Γι’ αυτό γνωρίζοντας την ασθένεια σου ταπεινώσου, και έχε εις τον Θεό την ελπίδα σου ίνα μη καταισχυνθής και δόξαζε κατά πάντα τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι νυν και αεί και εις τους αιώνας. Αμήν.

Ἅγιος Δημήτριος τοῦ Ροστώφ: «Ἀγωνίζου, ἀγρύπνα, νῆφε, μή χάνεις μάταια τόν χρόνο τῆς ζωῆς σου …»

 Φύλαξε την ψυχή σου από τη φοβερή παραλυσία, που οι Πατέρες ονομάζουν ακηδία, την οκνηρία δηλαδή στα πνευματικά έργα. Μην είσαι ράθυμος και χλιαρός. 

 Αγωνίζου, άγρυπνα, νήφε, μη χάνεις μάταια τον χρόνο της ζωής σου, τον χρόνο που σου δόθηκε για την καλλιέργεια της ψυχής και την απόκτηση των αιωνίων αγαθών. Φρόντιζε να μην περάσει ούτε μια μέρα σου αργή από πνευματικά έργα. Ο χρόνος που περνά δεν γυρίζει πίσω.

Ἄμα ἐπιτρέψη ὁ Θεός νά γίνη τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, ἀμέσως μετά θά βασιλέψη ὁ ἀντίχριστος, τότε θά θυμηθοῦμε αὐτές τις μέρες. Δέν θά τίς ξαναβροῦμε, θά λέμε: «Ἄχ, αὐτές τίς μέρες πῶς τίς ἔχασα, αὐτή τή νύχτα πῶς τήν ἔχασα, νά μή προσευχηθῶ;». ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ

 

 Μεγάλη Τεσσαρακοστή- αυτές τις μέρες δέν ξέρουμε αν θά τις ξαναζήσουμε. Νά προσέξουμε την «ευχή», νά λέμε όλο καί περισσότερο την «ευχή»- διότι όσο πλησιάζουν τά χρόνια προς τό τέλος του κόσμου, τόσο θά απομακρύνεται ο άνθρωπος από τον Θεό. Ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος έλεγε ότι όσο θά πλησιάζουμε στά χρόνια του αντιχρίστου, τόσο χειρότεροι θά γινώμαστε, μοναχοί καί κοσμικοί.

   Σήμερα δέν ύπάρχει οικογένεια πού δέν έχει προβλήματα, κυρίως από τά παιδιά τους- φοβερά προβλήματα. Φθάσαμε στήν κατάστασι πού ο ένας νά μη θέλη να δη τον άλλο. Ό διάβολος περιλαβαίνει καί τά Μοναστήρια. Έχει μία ουρά πού είναι απεριόριστη καί τυλίγεται στον καθένα καί του λέει: «Μή κάνης εκείνο, κάνε τό άλλο, μή κάνης προσευχή, μή κάνης αυτό, τό κάνεις μεθαύριο, κοιμήσου» καί φέρνει τη χαύνωσι. Εμείς λοιπόν νά κάνουμε υπακοή- η υπακοή στούς Προεστώτες είναι υπακοή στον Θεό. Οι Προεστώτες είναι ένα μέσο της σωτηρίας μας, δηλαδή είναι όπως μία φαγάνα πού αφαιρεί τά μεγάλα βράχια, γιά νά περάσουμε- τά υπόλοιπα όμως πρέπει νά τά βγάλουμε εμείς. ’Άν εμείς δέν κάνουμε υπακοή στον Θεό, δέν θα μας σκεπάζη η Χάρις Του. Τίποτε δέν γίνεται έτσι. Και νά προσεύχεται ένας άνθρωπος από τό πρωί μέχρι τό βράδυ γιά ένα άλλο άνθρωπο, αν δέν έχη εκείνος προαίρεσι, δέν τον βοηθάει η προσευχή. Γι’ αυτό θέλει λοιπόν νά έχουμε καλή προαίρεσι, νά θέλουμε τή σωτηρία μας καί νά θέλουμε νά αγωνιστούμε.

   Αγώνας! Πώς είναι σέ ένα γήπεδο, σέ ένα στάδιο πού αγωνίζονται νά κερδίσουν τό κύπελλο, έτσι και εμείς πρέπει νά τρέχουμε, νά λέμε τήν «ευχή» συνέχεια. Είναι κόπος; Γιά νά πουν οι άγιοι Απόστολοι «αδιαλείπτως προσεύχεσθε», γιά νά πη ο Χριστός «γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μή εισέλθητε εις πειρασμόν» δέν τόπε τυχαία, ένας Θεός το είπε. Γιατί τό είπε; Γιά νά αγωνιστούμε. Όταν έχει τήν προσευχή κανείς, έχει ευκινησία στή δουλειά του, έχει Χάρι καί ζητά νά εργασθή τον Θεό καί δέν υπολογίζει τον εαυτό του καθόλου. Δέν υπολογίζει κόπο, θέλει τον Θεό νά ευχαριστήση. Έτσι δείχνει τήν αγάπη του στον Θεό. «Γρηγορείτε καί προσεύχεσθε». Τον λόγο αυτό του Θεού νά τον έχουμε ανά πάσαν στιγμή στή διάνοιά μας, νά μή μάς φεύγη.

Γέροντας Ἀμφιλόχιος Μακρῆς – Πρός μία νέα 16 ἑτῶν

 Παιδί μου… τις συμβουλές που σου δίνω θα τις έχεις ως φάρο σε ολόκληρη τη ζωή σου. Αυτά τα πατρικά λόγια θα σε οδηγήσουν και θα σε φέρουν σαν έναν ούριο και ευνοϊκό άνεμο κοντά στο αιώνιο και ευτυχισμένο λιμάνι της λατρευτής σου αγάπης. 

 Η ψυχή σου ας πλέη ήσυχα πάνω στα γαλήνια νερά για να μπορέσει να φθάσει στο τέρμα της. Για να μπορέσεις να φθάσεις όμως στο τέρμα αυτό της ευτυχίας, χρειάζεται πολύς αγώνας και πάλη κατά των παθών.

Αγώνας σ’ολόκληρη τη ζωή της πικρής εξορίας, διότι σε αυτήν τη ζωή βρισκόμαστε ξένοι και περιπλανώμενοι διαβάτες, ζητώντας παντού καταφυγή. Την καταφυγή και την τέλεια ανάπαυση θα τη συναντήσουμε μόνο κοντά στην αιώνια πατρίδα μας και εκεί θα ζούμε με ασφάλεια πραγματική. Εκεί θα απολαύσουμε της νίκης το αμάραντο και ολόλευκο στεφάνι των κόπων μας. 

Εκεί θα ζούμε σε ατέλειωτη χαρά. Εκεί θα δούμε πραγματοποιημένα τα φανταστικά μας σχέδια και οι λεπτοί ευγενικοί πόθοι μας θα λάβουν τέρμα στη ζωή μας. Εκεί θα απολαύσουμε το λευκό μάννα που τόσο ποθούμε. Θ’απολαύσουμε τη φλογερή αγάπη… που τόσο άναβε και κατέτρωγε την πήλινη καρδιά μας… Εκεί θ’απολαύσουμε τον στοργικό σύζυγο της ψυχής μας που τόσο ποθεί να ενωθεί μαζί του για να μείνει για πάντα δική του.

Παιδί μου, την καρδιά σου, πάντα ας την γεμίζει η ουράνια αγάπη και ας πλημμυρίζει μόνο με υψηλούς και Θεϊκούς πόθους για να αισθάνεσαι τον εαυτό σου πάντα ν’απολαμβάνει τους θείους ψιθυρισμούς που θα σου ψιθυρίζει γλυκά ο λατρευτός σου Νυμφίος. Χαίρεται να συζητάει μαζί σου όταν έχεις την καρδιά θρόνο Του. Την καρδιά σου πρέπει να τη διατηρείς διαρκώς σαν ένα άγιο και λευκό αρτοφόριο που κρατώντας πάντα με φόβο θα κινείσαι και μαζί με σένα θα κινείται αόρατη δύναμη που θα εξαφανίζει τους φόβους και τα τρομερά σκοτάδια τους που ξεπηδούν γύρω μας.

Η καρδιά σου θέλω διαρκώς να πετά σε κόσμους γαλανούς, καθαρούς και γεμάτους ευτυχία. Την ευτυχία αυτή θα ζωογονούν μόνο οι κρυστάλλινες και δροσιστικές στάλες που θα ευαρεστείται ο ουράνιος και ξανθός Επισκέπτης να χορηγεί και να ποτίζει με τα άχραντα και αιματηρά χέρια Του. Η μικρή και αδύνατη καρδιά σου άς ανάβει και άς καίει μόνο για τη μεγάλη και άπειρη αγάπη που τόσο έπαθε και έγινε θύμα δικό μας για να μας κάνει παιδιά της. Συνάμα όμως και συγκληρονόμο της για να συμμετέχουμε και εμείς στην ατελείωτη δόξα της.

Ἀββᾶς Ἰσαὰκ ὁ Σύρος – Γνωρίζεις τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς σου;

 Χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας, διότι τὰ πάθη ἔχουν μεγάλη δύναμη. Μὲ τὴ χάρη ὅμως τοῦ Θεοῦ θὰ νικήσει ὁ γενναῖος ἀθλητὴς ποὺ ἀγωνίζεται μ᾿ ὅλες τὶς δυνάμεις του.

 Ὁ σωματικὸς κόπος καὶ ἡ μελέτη τῶν θείων Γραφῶν φυλᾶνε τὴν καθαρότητα τοῦ νοῦ. Ἀκόμη χρειάζεται καὶ πολλὴ προσευχή, ὥστε νὰ ἐπισκιάσῃ τὸν ἀγωνιστὴ ἡ Θεία Χάρη.

Γιὰ ν᾿ ἀποκτήσῃ κανεὶς τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χρειάζεται μεγάλος πνευματικὸς ἀγώνας, διότι εὔκολα παρασύρεται ὁ ἄνθρωπος στὸ κακὸ καὶ χάνει σὲ μιὰ στιγμὴ αὐτὸ ποὺ ἀπέκτησε ὕστερα ἀπὸ μεγάλους ἀγῶνες..

Στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό. Ἀπὸ τὸν ἀγῶνα τὸ δικό μας θὰ ἐξαρτηθεῖ πιὸ ἀπὸ τὰ δύο θὰ ἐπικρατήσει. Ἂν ἀφήσουμε τὸν ἑαυτό μας ἐλεύθερο, χωρὶς νὰ τὸν βιάσουμε, θὰ ἐπικρατήσει τὸ κακό. Ἀντίθετα ὅταν ἀγωνισθοῦμε, θὰ νικήσει τὸ καλὸ καὶ ἡ ἀρετή.

Ὁ ἀγώνας αὐτὸς εἶναι σκληρός. Θὰ πέσεις καὶ θὰ ξανασηκωθεῖς καὶ πάλι θὰ πέσεις καὶ πάλι θὰ σηκωθεῖς. Εἶναι ἀγώνας ἰσόβιος. Διότι ὁ σατανᾶς δὲν μᾶς ἀφήνει ἀνενόχλητους οὔτε μία στιγμή. Μία στιγμὴ ἀμελείας περιμένει, γιὰ νὰ τὴν ἐκμεταλλευθῇ καὶ νὰ κάνει ζημιὰ στὴν ψυχή μας.

Ὅπως εἴπαμε καὶ πιὸ πάνω, στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα χρειάζεται ταπείνωση. Διότι μόνο τὴν προσευχὴ τῶν ταπεινῶν ἀκούει ὁ Κύριος. Ἡ προσεύχὴ τοῦ ταπεινοῦ “εἰσέρχεται εἰς τὰ ὦτα τοῦ Κυρίου. Οἱ ὀφθαλμοὶ τοῦ Κυρίου εἰσὶν ἐπὶ τοὺς ταπεινοὺς κατὰ τὴν καρδίαν”. Μὲ ταπεινὸ φρόνημα φώναξε δυνατὰ πρὸς τὸν Κύριο καὶ πές Του: “Κύριε ὁ Θεός μου, Σύ, ἐὰν θέλῃς, μπορεῖς νὰ φωτίσῃς τὸ σκότος τῆς ψυχῆς μου”.

Ὅταν ἡ ψυχὴ θερμανθεῖ ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, τὰ πάντα τὰ θεωρεῖ σκουπίδια καὶ τιποτένια. Νύχτα καὶ μέρα δὲν σκέφτεται τίποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ἐπαφὴ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ εἶναι πιὸ γλυκειὰ κι ἀπὸ τὸ πιὸ ὡραῖο καὶ εὔγευστο φαγητό. Ὅταν ἡ ψυχὴ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Θεό, τότε ἔρχονται καὶ τὰ δάκρυα τῆς πνευματικῆς ἀγαλλιάσεως. Καὶ τὰ δάκρυα αὐτὰ σὲ συνοδεύουν εἴτε τρῶς, εἴτε πίνεις, εἴτε μελετᾶς, εἴτε πρσεύχεσαι, σὰν καρπὸς τοῦ ἀγῶνα τῆς ψυχῆς. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀμοιβὴ ποὺ δίνει ὁ Θεὸς στοὺς ἐργάτες τῶν ἐντολῶν Του, ποὺ σὰν σκοπὸ τῆς ζωῆς τους ἔβαλαν τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς τους.

Ὅταν λοιπὸν σ᾿ ἐπισκεφθοῦν τὰ δάκρυα αὐτά, πάρε θάῤῥος καὶ προχώρα μὲ μεγαλύτερη δύναμη, γιὰ νὰ περάσῃς τὴ θάλασσα τῶν παθῶν. Ἀλλὰ πρόσεξε μήπως χάσεις τὸν πνευματικὸ θησαυρὸ τοῦ ἀγῶνα σου εἴτε ἀπὸ ἐγωϊσμὸ εἴτε ἀπὸ ἀμέλεια.

Ἂν δὲν ἔχεις κοπιάσει στὰ καλὰ ἔργα δὲν πρέπει νὰ μιλᾶς γιὰ τὶς ἀρετές. Διότι κάθε ἀρετὴ ποὺ γίνεται χωρὶς κόπο, λογίζεται σὰν “ἔκτρωμα” μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. Οἱ στεναγμοὶ τῆς καρδιᾶς σου, οἱ προσευχὲς καὶ οἱ ἀγρυπνίες θὰ σὲ βοηθήσουν ν᾿ ἀποκτήσεις ἀρετή. Ὅσο ὅμως κι ἂν φωνάζεις μὲ προσευχὲς πρὸς τὸν Κύριο, δὲν σὲ ἀκούει, ἂν δὲν συνοδεύονται ἀπὸ ταπεινοφροσύνη. Ἡ ἐργασία τῶν ἐντολῶν καὶ πρὸ παντὸς ἡ ταπεινοφροσύνη κάνουν τὸν ἄνθρωπο θεὸ ἐπὶ τῆς γῆς. Ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλεημοσύνη τὸν φέρνουν πιὸ γρήγορα στὴν καθαρότητα.

Ὅσοι ἔχουν θερμὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ ἑλκύονται ἀπὸ τὰ μέλλοντα ἀγαθά. Ὅσοι θερμαίνονται μὲ τὴν ἐλπίδα τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν ἀπαλλάσσονται ἀπὸ τὰ κοσμικὰ πράγματα. Ἀλλὰ γιὰ νὰ φτάσῃ κανεὶς σ᾿ αὐτὴ τὴν ὑψηλὴ κατάσταση χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας. Καὶ θὰ πρέπει ν᾿ ἀρχίσῃ κανεὶς ἀπὸ τὰ ἁπλᾶ καὶ εὔκολα γιὰ νὰ φτάσῃ στὰ δύσκολα. Θὰ πατήσει κανεὶς πρῶτα τὰ πρῶτο σκαλοπάτι τῆς ἀρετῆς, μετὰ τὸ δεύτερο κι ἔτσι σιγὰ-σιγὰ θὰ προοδεύσει στὴν πνευματικὴ ζωή.

Μ᾿ ἕνα ἅλμα δὲν φτάνει κανεὶς στὰ ὕψη. Ἂς μάθουμε νὰ ἐφαρμόζουμε πρῶτα τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, καὶ ὕστερα ἀπὸ ἀγῶνες πολλοὺς καὶ μεγάλους θὰ μᾶς στείλει ὁ Θεὸς τὴ χάρη Του.

Εἶναι εὐτυχισμένοι ἐκεῖνοι ποὺ ἀποφάσισαν νὰ βαδίσουν τὸν δρόμο τῶν θλίψεων γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν γύρισαν πίσω. Αὐτοὶ θὰ φτάσουν γρήγορα στὸ λιμάνι τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Μετὰ ἀπὸ τὸν κόπο καὶ τὶς ταλαιπωρίες θ᾿ ἀπολαύσουν ἀνάπαυση καὶ ξεκούραση. Καὶ θὰ εὐφραίνονται αἰώνια μὲ τὴν ἀπόλαυση τῶν μελλόντων ἀγαθῶν.

Ὅσοι τρέχουν στὸν δύσκολο δρόμο τῆς ἀρετῆς δὲν γυρίζουν πίσω οὔτε σκέφτονται τὶς δυσκολίες ποὺ θὰ συναντήσουν, ἀλλὰ μ᾿ ἐνθουσιασμὸ προχωροῦν στὸν στενὸ καὶ τραχὺ δρόμο, εὐχαριστώντας τὸν Θεὸ ποὺ τοὺς ἀξίωσε νὰ τὸν περάσουν. Ὅσοι ὅμως φοβοῦνται καὶ προχωροῦν μὲ δειλία καὶ φόβο, αὐτοὶ ποτὲ δὲν θὰ φτάσουν στὸ τέρμα, καὶ δὲν θὰ πάρουν τὸ στεφάνι τῆς νίκης, ποὺ χαρίζει ὁ Κύριος στοὺς ἀγωνιστὲς τῆς πίστεως.

Ὁ ὀκνηρὸς δὲν βάζει ποτὲ ἀρχὴ μ

Κεφ. 45.Δοκιμασίες καί Πνευματικός Ἀγώνας, Γεροντικό, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορε...

Ὅσιος Νεῖλος Σόρσκυ , Τό πάθος τῆς ἀκηδίας

Η ακηδία
Εάν μας αιχμαλωτίσει περισσότερο από τα άλλα πά­θη η ακηδία, τότε η ψυχή μας ευρίσκεται σε μεγάλο αγώνα. Είναι πολύ φοβερό αυτό το πονηρό πνεύμα. Συγγε­νεύει πολύ με το πνεύμα της λύπης και νικά ιδιαίτερα αυ­τούς που ευρίσκονται στη μοναξιά. Όταν εγερθούν πε­λώρια τα κύματα λογισμών και παθών εναντίον της ψυ­χής, εκείνη την ώρα ο άνθρωπος νομίζει ότι δεν θα λυτρωθεί ουδέποτε απ’ αυτά. Ο νοητός εχθρός του επιφέρει παντός είδους λογισμούς και σκέψεις ότι, εάν σήμερα εί­ναι τόσο άσχημα, αύριο θα είναι χειρότερα και μεθαύριο ακόμη χειρότερα. Έτσι του σφυρίζει στο νου ότι εγκαταλείφθηκε από τον Θεό, ότι του συμβαίνουν αυτά επειδή δεν τον φροντίζει ο Θεός, ότι αυτά συμβαίνουν μόνον σ’ αυτόν και σε κανέναν άλλον. Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν είναι!
Διότι όχι μόνο σε εμάς τους αμαρτωλούς συμβαίνουν αυτά, αλλά και στους αγίους Του, οι οποίοι διά μέσου των αιώνων ευαρέστησαν τον Θεό και γνώρισαν ότι είναι φιλάνθρωπος Θεός και Πατέρας  και ότι από αγάπη και για την απόκτηση των αρετών μάς παι­δεύει με την πνευματική Του ράβδο. Μετά όμως απ’ αυτά γρήγορα και αναμφίβολα έρχεται η αλλοίωση, η ψυχική αποκατάσταση και το έλεος του Θεού. Και ενώ σε εκείνη τη δύσκολη στιγμή δίνουν στον άνθρωπο όλα την εντύπωση ότι δεν θα μπορέσει να νικήσει το πανδαιμόνιο των λογισμών και παθών του, και όλες οι αρετές του φαίνον­ται ακατόρθωτες και μισητές, λόγω επενέργειας του σα­τανά, μετά από όλα αυτά ακολουθεί η θεία αλλοίωση.

Θυμᾶμαι τήν ἀδελφή Βρυαίνη πού μοῦ κρατοῦσε τό χέρι καί μοῦ ἔλεγε: «Πού θά πᾶς; Ἔχω νά διανύσω χάος. Πού θά πᾶς;». ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ

Να καταλάβουμε ποιος είναι ο σκοπός μας καί ο προορισμός μας. Διάβαζα προχθές στον αββά Ισαάκ ότι ένας μοναχός σώζει επτά γενεές καί λάμπει επτά φορές σάν τον ήλιο. Σκεφθήτε τί μεγάλη αξία! Τί μάς έχει δώσει ο Θεός! Γι` αυτό θάχουμε καί πειρασμούς, θάχουμε καί λογισμούς. Όλα θά τά πολεμήσουμε γιά τήν αγάπη του Χριστού. Καί λογισμούς θά έχουμε καί σταυρούς καί βάσανα θά έχουμε. «Δόξα σοι, ο Θεος, μέριμνες κλπ., μόνο όταν υπάρχη ανάγκη μεγάλη. Όταν δεν ύπάρχη ανάγκη, δέν χρειάζεται να ξεφεύγουμε από την τάξι μας καί να μάς τραβάη η μέριμνα η μεγάλη καί να αφήνουμε τον Θεό.
Υστερα λέμε πώς θαρθή το δάκρυ, πώς θαρθή η κατάνυξις, η επίγνωσις του εαυτού μας, γιά να καταλάβουμε ποιο είναι τό θέλημα τού Θεού, πώς πρέπει να εργαστούμε τον Θεόν. Πώς θά περάσουμε τά τελώνια την ημέρα της αναχωρήσεώς μας;Εγώ όταν τό βάζω αυτό τό πράγμα στο νου μου, τρέμω, φοβάμαι πάρα πολύ- λέω, πώς θά μέ περικυκλώσουν τήν ώρα πού θά ξεψυχάω; Όλα τά τελώνια θά μαζευτούν εκεί κοντά, θά μέ τραβούν από ’δώ, από ’κει καί θά μού λένε αυτό έκανες, εκείνο, τό άλλο. Πώς ανεβαίνουν τήν κλίμακα αυτή! Πώς θά τήν ανεβώ, είναι η πιο φοβερή ώρα- δέν ύπάρχει άλλη χειρότερη ώρα από αυτή. Τί θά κάνουμε; Όλα αυτά θά μάς τά καταλογίση ο Χριστός. Αυτή τήν αμέλεια, τήν αδράνεια, τήν χαυνότητα, τήν αδιαφορία, τήν αναισθησία, τήν πολυλογία, τήν κατάκρισι, τήν καταλαλιά, τά διάφορα. Τί λόγο θά δώσουμε; Τί καλογριές, τί τάγμα αγγέλων καί τί τάγμα αρχαγγέλων!
Η ώρα του θανάτου είναι η πιο φρικτή ώρα. Θυμάμαι τήν αδελφή Βρυαίνη πού μού κρατούσε τό χέρι καί μού έλεγε: «Πού θά πάς; ’Έχω να διανύσω χάος. Πού θά πάς;». «Θά πάω γιά δυο μέρες καί θά σου στείλω μία αδελφή». Της τόλεγα γιά να δώ τί θά πη. Τί καταλάβαινε: «’Έχω να διανύσω χάος, πού πάς, κάτσε εδώ κοντά μου», καί μ’ έπιασε τό χέρι μου καί τό είχε μέσ’ στον κόρφο της καί δεν μέ άφηνε. Η βρύση ήταν απέναντι καί δέν μέ άφηνε να πάω να πλύνω τα χέρια μου. Είχε στραφή τό πρόσωπό της στο πρόσωπό μου καί τά μάτια της δέν τά σήκωνε από πάνω μου. Λοιπόν, αύτό τό πράγμα έχει μείνει μέσα στήν ψυχή μου καί δέν φεύγει.
Προσέξτε τό κρυφό πράγμα, τό ανεξομολόγητο, είτε είστε μεγαλόσχημες είτε είστε μικρόσχημες καί δόκιμες. Είτε μεγαλόσχημος είτε δόκιμος καί μικρόσχημος τήν ώρα της κρίσεως λογίζεται μεγαλόσχημος. Λοιπόν θέλει πολλή προσοχή καί πολύ φόβο Θεού.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ  ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ.ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ.
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/02/blog-post_595.html

Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος: «Τά αἴτια τῆς ἁμαρτίας εἶναι αὐτά: ὁ οἶνος, οἱ γυναῖκες, ὁ πλοῦτος καί ἡ εὐεξία τοῦ σώματος»

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Κεφάλαια για την αμαρτία και τη μετάνοια

Όποιος δεν απομακρύνεται, με τη θέλησή του, από τα αίτια των παθών, χωρίς να το θέλει σέρνεται από την αμαρτία. Τα αίτια λοιπόν της αμαρτίας είναι αυτά: ο οίνος, οι γυναίκες, ο πλούτος και η ευεξία του σώματος.

Όχι ότι αυτά είναι αμαρτίες από τη φύση τους, αλλά η ανθρώπινη φύση επηρεάζεται απ’ αυτά και κλίνει εύκολα προς τα πάθη της αμαρτίας. Γι’ αυτό οφείλει κάθε άνθρωπος να προφυλάγεται απ’ αυτά με ιδιαίτερη φροντίδα. (19)

Αυτός που φοβάται την αμαρτία, θα διαβεί τον επικίνδυνο δρόμο της ζωής του χωρίς προσκόμματα και, όταν αρχίζει να βλέπει σκοτάδι μέσα του ή μπροστά του, θα δει φως ιλαρό. Όταν ένας άνθρωπος φοβάται τις αμαρτίες, ο Κύριος φυλάει τα βήματά του και, όταν γλιστράει στην αμαρτία, τον προλαβαίνει το έλεος του Θεού. Όποιος θεωρεί τα παραπτώματά του μικρά και ασήμαντα, πέφτει σε άλλα, μεγαλύτερα και χειρότερα, και θα τιμωρηθεί επτά φορές περισσότερο, έτσι που κάνει. (20)

Είπε ο άγιος Εφραίμ ότι το καλοκαίρι δεν πολεμάς τον καύσωνα με χειμωνιάτικα ρούχα. Καθε αρρώστια λοιπόν γιατρεύεται με τα δικά της φάρμακα. Και συ, αν τυχόν κυριεύεσαι από φθόνο, γιατί προσπαθείς να πολεμήσεις τον ύπνο;

Όσο το παράπτωμα είναι μικρό και τρυφερό, ξερίζωσέ το, προτού να απλωθεί και ωριμάσει. Μην αμελήσεις, όσο μικρό και να σου φαίνεται το ελάττωμα, γιατί, με τον καιρό, θα το βρεις επάνω σου να σε βασανίζει σαν απάνθρωπος τύραννος, και θα τρέχεις μπροστά του σαν δούλος αιχμάλωτος. Όποιος όμως πολεμάει το πάθος μόλις παρουσιασθεί, γρήγορα το νικάει. (20)

Όποιος είναι άρρωστος και ξέρει ποια είναι η αρρώστιά του, οφείλει να ζητάει την κατάλληλη θεραπεία. Αν λέει στο γιατρό από τι πόνο υποφέρει, είναι κοντά στη θεραπεία του, και θα τη βρει εύκολα. Αν όμως είναι πεισματάρης και δε λέει τίποτε, τότε δυναμώνουν οι πόνοι και, όσο αντιστέκεται στο γιατρό, τόσο περισσότερο τυραννιέται. Κατι ανάλογο συμβαίνει και με τον πόνο της αμαρτίας.

Ὅσιος Νικήτας ὁ ἐκ Θηβῶν (+23 Ἰουνίου)

Εορτάζει στις 23 Ιουνίου

Στο ανθόσπαρτο περιβόλι της Βοιωτικής γης, άνθισε και η ευλογημένη ψυχή της Οσιακής μορφής του Αγίου Νικήτα του εκ Θηβών. Ο Όσιος γεννήθηκε στην πόλη των Θηβών στις αρχές του 11ου αιώνος. Οι γονείς του, πολύ πιστοί άνθρωποι, του γνώρισαν το Χριστό και σε ηλικία πέντε ετών τον οδήγησαν στο σχολείο της εποχής.

Περνώντας τα χρόνια και γνωρίζοντας την κοσμική παιδεία και την εκκλησιαστική γραμματεία, πιο έντονα πια αισθάνεται την ανάγκη να αναχωρήσει από τον κόσμο και να αφιερωθεί στο Θεό. Στα δεκαέξι του χρόνια, μαζί με τον αδελφό του, φεύγει κρυφά για το μοναστήρι του Θεοκλήτου και εκεί κείρεται μοναχός. Όμως ο ίδιος ζητά κάτι περισσότερο, η καρδιά του θερμά παρακαλά το Θεό να οδηγήσει τα βήματά του σε μία πιο έντονη πνευματική ζωή, ζητούσε λοιπόν ουσιαστικά την απόλυτη ησυχία και την πλήρη αφοσίωση στο Σωτήρα Χριστό. Όμως επειδή είναι νέος μοναχός, δεν τολμά να ζητήσει κάτι τέτοιο. Το κάνει αυτό θερμό αίτημα προσευχής.

   Κάποια στιγμή η προσευχή του εισακούγεται, η παράκληση του γίνεται δεκτή από τον ηγούμενο, ο οποίος ουσιαστικά έχει λάβει Θεία Εντολή από Άγγελο Κυρίου να μην αποτρέψει το μοναχό Νικήτα να φύγει για να δοκιμασθεί σε μεγαλύτερους αγώνες. ΄Ετσι και με την ευλογία του γέροντά του, οδηγεί τα βήματά του στην περιοχή της Οστείας (Χώστια – Πρόδρομος σήμερα). 

  Εκεί βρίσκει σπηλιά στο βουνό και ξεκινά τους ισάγγελους του αγώνες.

Η φήμη του εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και εκατοντάδες ψυχές καθημερινά τον επισκέπτονταν, ζητώντας τις συμβουλές του, τον εμπιστεύονταν και με σιγουριά κατέθεταν τα προβλήματά τους με τη βεβαιότητα ότι είχαν μπροστά τους έναν Άγιο, που ακούγεται η προσευχή του στο Θρόνο του Χριστού. Οι αυξανόμενες ανάγκες οδήγησαν τον Όσιο να δημιουργήσει σε σπήλαιο, Ναό που τον αφιέρωσε στο Σωτήρα Χριστό.

 Η ζωή του πλέον είχε εξ ολοκλήρου αφιερωθεί στην προσευχή, στη νηστεία και στην ακτημοσύνη. Σχεδόν δεν αναπαυόταν ποτέ. Προσευχόταν γονατιστός και με τα μάτια γεμάτα δάκρυα, για όλους που του εμπιστεύονταν τα προβλήματά τους. Έφτανε σε τέτοια σημεία νηστείας, που ο βιογράφος του αναφέρει ότι τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, εκτός από το Σάββατο και την Κυριακή, τις άλλες μέρες δεν έτρωγε τίποτε.

Επειδή όμως οι Άγιοι ξεχωρίζουν για το μεγάλο χάρισμα της Διάκρισης, όταν τον επισκεπτόταν κάποιος προσκυνητής, για να αποφύγει τους επαίνους και τα σχόλια θαυμασμού, έτρωγε μαζί του. Όταν έμενε στη συνέχεια μόνος του συνέχιζε τον αγώνα της νηστείας. Όσον αφορά στην ακτημοσύνη, εφάρμοζε κατά γράμμα την Ευαγγελική ρήση για τους έχοντας τους δύο χιτώνας. Προσέφερε τα πάντα στους αδελφούς.

 Προσπαθούσε με κάθε δυνατό τρόπο να βοηθήσει τους έχοντας υλικές ανάγκες, δεν κρατούσε ούτε τα απαραίτητα ουσιαστικά για τον εαυτό του. Όλα αυτά τον έκαναν γνωστό σε χιλιάδες ψυχές, η προσέλευση προς τον Όσιο ήταν τεράστια. Αρχιερείς, Ιερείς, λαϊκοί, μοναχοί ζητούσαν τη συμβουλή του, την προσευχή του και εκείνος με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που στολίζει όλες τις αγιασμένες ψυχές, τους καθοδηγούσε. Όχι φοβίζοντάς τους, αλλά ενισχύοντάς τους, μιλώντας για την Αγάπη του Θεού και για το Έλεος που Τον διακρίνει.

  Έτσι όλοι με αναπτερωμένες τις ελπίδες έφευγαν έχοντας ενισχυθεί πνευματικά πολλές φορές δε έχοντας λάβει και σωματικές ευεργεσίες, δηλ. θεραπεία στην ασθένεια που τους βασάνιζε «ει μόνον γαρ την χείρα αυτού τω ασθενούντι επετίθει, θάττον η νόσος υπεχώρει, είτε πυρετός ην ή ρίγος. Αλλά και πυρροί και δαιμονιώντες, τάχος της ιάσεως ετύγχανον και στεριφαίς δε γυναιξί, διά της προς αυτόν μετά πίστεως αιτήσεως, διά της αυτού μεσιτείας και δεήσεως, Χριστός ο Θεός ημών επικαμπτόμενος, παρείχεν εκάστη τούτων τον εκ της οσφύος καρπόν». Ήταν δε τέτοια η πίστη του στο Χριστό μας, που κάποτε επισκέφθηκε κάποιο μοναστήρι της περιοχής του, εκεί διαπίστωσε ότι ο ηγούμενος και οι μοναχοί είχαν παρασυρθεί από τις επίγειες μέριμνες και αμελούσαν το πνευματικό τους έργο. Τους μίλησε, τους συμβούλευσε, πάντα με την πατρική αγάπη που τον διέκρινε. Προσπάθησε να τους επαναφέρει στο σωστό πνευματικό δρόμο.

Ἕνα ἰδιότυπο ἀγώνισμα (Στάρετς Ἀνατόλιος τῆς Ὄπτινα)

1.Ο στάρετς Ανατόλιος δεν δημιούργησε μαθητές του -συνεχιστές του έργου του.
Κάποτε ένας από τους διακονητές του του είπε:
—Γιατί το κάνεις έτσι; Γιατί διακονητές σου παίρνεις μόνο φτωχά παιδιά-ολιγογράμματα;
Ποίος θα σε διαδεχθή; Ποίος θα συνεχίσει το έργο σου; Ο π. Βαρνάβας είναι μόνιμα άρρωστος. Εγώ είμαι αστοιχείωτος! Ποίος θα σε αναπληρώσει;
Ο π. Ανατόλιος ακούοντας τα λόγια αυτά γέλασε∙ αλλά δεν είπε τίποτε. (Ίσως γιατί «έβλεπε», ότι δεν θα εχρειαζόταν!) Οι διακονητές του ήσαν ο π. Βαρνάβας και ο π. Ευσίγνιος. Και οι δύο διακρίνονταν για την θαυμαστή τους απλότητα και για την αφοσίωσή τους στον γέροντά τους. Και η «δουλειά» τους άρχιζε το πρωί και τελείωνε το πρωί.
2. Ο π. Βαρνάβας ήταν ψηλός· με μαύρα γένεια, που μόλις άρχιζαν να ψαραίνουν με μάτια, από τα οποία έβγαινε μια ουράνια φλόγα. Τον ξεχώριζε κανείς εύκολα από μακριά∙ από το βάδισμα∙ γιατί είχε μεγάλο πρόβλημα στο πόδι. Ήταν πολύ ευπροσήγορος∙ και όλο χαμόγελο. Έμοιαζε σ’ αυτό στον γέροντά του.Και του έδωκαν το όνομα «Βαρνάβας» σε δήλωση τίνος ήταν πνευματικός υιός. Το όνομα Βαρνάβας σημαίνει «υιός παρακλήσεως»∙ «υιός του παρακλήτου».
Γράφει λοιπόν ο π. Βαρνάβας:
«Δύσκολη η ζωή κοντά του! Κόσμος ερχόταν όλο και περισσότερος. Και έπρεπε να τους προλαβαίνει κανείς όλους. Και από τις 4 το πρωί μέχρι τις 11 την νύχτα, όλο έρχονταν!.. Και, έτσι και γινόταν κάτι όχι καλά, ο γέροντας άρχιζε τις επιπλήξεις!.. Τώρα, και μας χαϊδεύει, πότε-πότε, και πίνοντας τσάι μας δίνει και καραμέλλες!.. και ό,τι άλλο έχει!.. Και εγώ τα παίρνω. Και μέσα μου λέω.
—Το ξέρω, γέροντα∙ το ξέρω, γιατί μας τις δίνεις!..
Μια φορά περιμέναμε να πάμε στην εκκλησία. Και εγώ κάτι έκαμα όχι καλά. Και μου τα έψαλε μπροστά σε όλον τον κόσμο. Και ο κόσμος συγχύσθηκε. Και μετά, όταν πιά τελείωσε η εκκλησία και όλοι βγήκαμε, βλέπω από απέναντι μου να έρχεται σ’εμένα τρέχοντας! Έπεσε μπροστά μου στα γόνατα. Και φώναξε:
-Συγχώρα με! Συγχώρα με!
Έπεσα και εγώ στα γόνατα. Και τον παρακαλούσα να με συγχωρέσει. Ο ένας παρακαλεί τον άλλον! Και για μια στιγμή πετιέται επάνω. Με άρπαξε. Με σήκωσε… Και επήγαμε μαζί να πιούμε τσάι. Ο γέροντας ήταν πολύ θερμός στις εκδηλώσεις του. Κάποτε εγώ του είπα:
—Γέροντα, αν δεν ήξερα την αγάπη σου, που τα σκεπάζει όλα, που «πάντα στέγει»,δεν θα έμενα κοντά σου ούτε δέκα ημέρες.
Από όταν μου πόνεσε το πόδι, έπαψα να διακονώ τον γέροντα. Και οι προεστώτες αναζήτησαν άλλον διακονητή. Αλλά μου εφάνηκε βαρύ, να φύγω από κοντά του. Έπεσα επάνω του,τον αγκάλιασα, και άρχισα να κλαίω».
Κλαίει ο Βαρνάβας. Κλαίει και ο Ανατόλιος. Δάκρυα ποτάμι. Δάκρυα -γλύκα και βάλσαμο για την ψυχή. Και στην σκέψη, ότι, αν έφευγε αυτός, άλλος θα φρόντιζε τον γέροντα, ρίχτηκε στο κρεβάτι με τα μούτρα μέσα στο προσκέφαλο και συνέχισε να κλαίει.
«Και από τότε κάθε φορά που καθόμαστε, να πιούμε μαζί τσάι προσπαθώ να μη το δείχνω,ότι κλαίω. Μα δεν ξέρω∙ αυτός, το έχει καταλάβει; η όχι;».
3. Ο άλλος διακονητής του π.Ανατόλιου ήταν ο π. Ευσίγνιος. Καταγόταν από πολύ απλούς ανθρώπους. Είχε γεννηθή σε ένα από τα μικρά χωριουδάκια επάνω στα βουνά του Ροσλάβλι στην περιοχή του Σμολένσκ. Εκεί κοντά είχαν ζήσει οιπεριβόητοι γέροντες του Ροσλάβλι, οι μαθητές του οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκι (|15 Νοεμβρίου 1794), και διδάσκαλοι των πρώτων γερόντων της Όπτινα, του Μωυσή και του Αντωνίου. Ο π. Ευσίγνιος έφυγε το 1911 από το σπίτι του, τάχα πως θα πήγαινε να προσκυνήσει τα λείψανα του εν αγίοις πατρός ημών Ιωάσαφ επισκόπου Μπέλγκοροντ (4 Σεπτεμβρίου 1911), αλλά πράγματι επήγε στην Όπτινα. Και έμεινε εκεί με ευλογία του στάρετς Ανατόλιου. Διακονητής του τοποθετήθηκε, με ευλογία του ηγουμένου, το 1917. Ήταν ψυχικά πολύ απλός άνθρωπος∙ εντελώς ανεπιτήδευτος∙ και εντελώς αγράμματος. Και αφοσιώθηκε στον π. Ανατόλιο σαν μικρό παιδί στον πατέρα του.
Ας ακούσωμε μια διήγησή του, για τους πειρασμούς που είχε σαν διακονητής του π.Ανατόλιου:
«Δύσκολη δουλειά, βαρειά δουλειά, να διακονεί κανείς τον γέροντα. Ερχόταν κόσμος πολύς.Πολλά του έφερναν, πολλά σκόρπιζε. Μερικές φορές, έδιδαν και σε μένα χρήματα,να του τα παραδώσω: μα εγώ δεν του τα έδινα. Συνέβαινε, άλλοι του έδιναν χρήματα το πρωί, άλλοι το απόγευμα, και σε λίγα λεπτά ο γέροντας δεν είχε τίποτε…
Δεν πρόφθαναν να του τα δώσουν, και αυτός τα είχε σκορπίσει σε άλλους…
Και έλεγε χαρακτηριστικά:
—Αν δεν τα πάρεις, τους προσβάλλεις…
Και αν του έδιναν είδη ή πράγματα, ερωτούσε:
—Για ποιόν;
Και αν του έλεγαν:
—Για σένα, γέροντα,
τα έπαιρνε∙ αν του έλεγαν:
—Για τον π. Εύσίγνιο,
δεν τα έπιανε στα χέρια του∙ τους έστελνε σε μένα».
 http://vatopaidi.wordpress.com/

Στάρετς Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός (9)

Μέρος θ'

Η ημιτελής προσευχή 

Ο Μητροπολίτης Φιλάρετος σύντο­μα θα άλλαζε γνώμη σχετικά με τον μακάριο. Μέχρι τώρα είχε αμφιβολίες για την αγιότητα της ζωής και το προορατικό χάρισμα που απέδι­δαν στον Θεόφιλο, αλλά τα μάτια του θα άνοιγαν σύντομα. 

Όπως είναι γνωστό, ο κανόνας προ­σευχής του Μητροπολίτη Φιλαρέτου ήταν εξαιρετικά μεγάλης διαρκείας και έπαιρνε έξι έως επτά ώρες για να ολοκληρωθή. 

Σε προσωπικές συζητήσεις που είχε με τους γέροντες της Λαύρας, είχε πη: «Δεν καταλαβαίνω πώς οι ηλικιωμένοι άνθρωποι γενικά και ειδικώτερα οι μο­ναχοί, μπορούν να ζουν, αν δεν έχουν αποκτήσει επαρκή εμπειρική γνώσι της προσευχής και του τρόπου να προσεύχε­σαι, θα πρέπη να είναι εξαιρετικά δύ­σκολο και μοναχικό γι' αυτούς. Γι' αυτό τον λόγο, πόσο είναι απαραίτητο για τον κάθε άνθρωπο που δεν σκοπεύει να περάση τη γεροντική του ηλικία μέσα στην ανία να συνηθίση να προσεύχεται από τη μικρή ηλικία». 

Και αυτός ο ίδιος ήταν ο πρώτος που έθετε τη συμβουλή του αυτή σε αυστηρή εφαρμογή.
Συνέβη κάποτε να είναι απαραίτητη επειγόντως η παρουσία του Μητροπολί­τη στο Κιτάγιεφ. Κουρασμένος εξ αιτίας ωρισμένων σοβαρών θεμάτων την προη­γούμενη νύχτα, ξύπνησε το πρωί μισή ώρα αργότερα από το συνηθισμένο και άρχισε βιαστικά τα πρωινά του καθήκο­ντα, έτσι που να μην αργήση στη συνάντησι που είχε στο Κιτάγιεφ. Ενώ διά­βαζε τον πρωινό του κανόνα, ο συγκελλιώτης του ιερομόναχος Ναζάριος ήλθε στο παρεκκλήσι, και ανέφερε ότι η άμαξα ήταν ήδη έτοιμη και περίμενε στην πόρ­τα για να τον πάρη για το ταξίδι. Ο Μητροπολίτης δεν μπορούσε να καθυστερήση την αναχώρησί του και έτσι δεν είχε χρόνο να συμπληρώση τις προσευχές του. Ζήτησε το ράσο του και ανεχώρησε αμέ­σως. Σε μισή ώρα η άμαξα μπήκε στα δά­ση του Κιτάγιεφ και ο Μητροπολίτης Φιλάρετος χαμήλωσε το τζάμι της άμα­ξας αναπνέοντας το υπέροχο άρωμα του φρέσκου πρωινού αέρα. Ξαφνικά το βλέμμα του έπεσε σ' ένα μεγάλο δέντρο που βρισκόταν παραπέρα. Στην κορυφή του καθόταν ο Θεόφιλος διαβάζοντας ειρηνικά ένα προσευχητάριο. 

«Τι κάνης εκεί πέρα», φώναξε απορη­μένος ο Μητροπολίτης. 

«Τελειώνω τον κανόνα μου», απάντη­σε σιγά ο Θεόφιλος από ψηλά. 

«Τι; Τι είπες; Μίλα πιο δυνατά! Δεν μπορώ να σ’ ακούσω!». 

«Είπα, τελειώνω το διάβασμα του κα­νόνα μου!» απάντησε ο μακάριος με όλη τη δύναμι της φωνής του. «Δεν είχα χρό­νο στη μονή. Το ταξίδι με εμπόδισε, άλλα μπορώ τουλάχιστον να τελειώσω στη διαδρομή!». 

«Ναι, ναι. Μιλάς για μένα» μάντεψε ο Μητροπολίτης. «Λοιπόν, σ' ευχαριστώ, κατεργάρη, που συμβούλεψες ένα γέρο άνθρωπο σαν κι εμένα. Κατέβα αμέσως κάτω. Θα τελειώσω το διάβασμα εγώ ο ίδιος». 

Το προορατικό χάρισμα του στάρετς 

Μετά από αυτό το συμβάν ο Μητρο­πολίτης έδειξε περισσότερο ενδιαφέρον για τον στάρετς και άρχισε να τον παρατηρή προσεκτικά. Αποφάσισε να επισκεφθή τον στάρετς στο κελλί του με σκοπό να βγάλη ένα τελικό συμπέρασμα για τις άδικες κατηγορίες που υπήρχαν εις βάρος του. Ο Μητροπολίτης ξεκι­νούσε πολλές φορές για το κελλί του Θεο­φίλου αλλά κάθε φορά ο Θεόφιλος προσ­παθούσε να αποτρέψη τον Μητροπολί­τη από την απλή περιέργεια. Μια φορά ο στάρετς έφτασε στο σημείο να καλύψη την πόρτα του κελλιού του απέξω με χαμόκλαδα και πηλό έτσι ώστε ο Μητρο­πολίτης να αναγκαστή να γυρίση πίσω. 

Τελικά ο Μητροπολίτης με τη συνο­δεία του συγκελλιώτη του κατάφερε να φθάση και να βρη τον Θεόφιλο στο κελ­λί του. Ο μακάριος δέχθηκε τον υψηλό επισκέπτη πολύ εγκάρδια βάζοντάς τον να καθίση στο μικρό πάγκο, ενώ αυτός πήγε να ετοιμάση το σαμοβάρι. Όταν το νερό άρχισε να βράζη μετέφερε το σα­μοβάρι στη μέση του κελλιού, το έβαλε στο πάτωμα και τοποθέτησε μια πήλινη γαβάθα κάτω από τη βρυσούλα του. Με­τά πήρε την ράβδο του αρχιερέως και την κοίταξε προσεκτικά απ’ όλες τις μεριές. 

«Και πόσο αξίζει αυτό το μπαστού­νι;» ρώτησε ο μακάριος κοιτάζοντας τον Μητροπολίτη. 

«Τίποτε», απάντησε ο Μητροπολίτης. 

«Όχι», είπε ο στάρετς. «Αξίζει του­λάχιστον εικοσιπέντε ρούβλια». 

Και με αυτά τα λόγια τοποθέτησε τη ράβδο στη γαβάθα που βρισκόταν κάτω από το σαμοβάρι· έβγαλε το καπάκι και το πέταξε στη γωνία. Το νερό έτρεξε πά­νω στη ράβδο, γέμισε τη γαβάθα και ξε­χειλίζοντας έπεφτε στο πάτωμα. Ο Μη­τροπολίτης τα είδε όλα αυτά με μεγάλη απορία, διέσχισε το βρεγμένο πάτωμα και βιαστικά βγήκε από το κελλί. 

Στάρετς Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός (8)

ΜΕΡΟΣ Η'
 

Οι «εχθροί» του στάρετς 

Κοντά σε όσα αναφέρθηκαν εδώ για τις αρχές και τις συνήθειες του μακαρίου Θεοφίλου και για τους τρό­πους με τους οποίους συναναστρεφόταν τους ανθρώπους που τον ευλαβούνταν, δεν είναι περιττό να σημειωθή ότι η επι­κοινωνία του αυτή με τους ανθρώπους και η τεράστια φήμη που απολάμβανε ο μακάριος προκαλούσε συχνά την εχθρό­τητα φθονερών προσώπων, τα οποία προ­σπαθούσαν με κακόβουλες ερμηνείες να σπιλώσουν το τιμημένο και πεντακάθαρο όνομα του μακαρίου στάρετς.

Ιδιαίτερα εχθρικός απέναντι του ήταν ο ιερομόναχος Ιώβ, ο προϊστάμενος του ερημητηρίου. Επειδή πίστευε ότι όλες οι ενέργειες και οι πράξεις του μακαρίου ή­ταν μόνο υποκρισία και δεισιδαιμονία, κατέτρεχε τον στάρετς σε κάθε του βήμα και παρενέβαλλε σ’ αυτόν όσες ενοχλή­σεις και δυσκολίες μπορούσε, κουράζον­τας τον Μητροπολίτη με διαρκείς αναφο­ρές και παράπονα. Όταν έβλεπε ένα πλή­θος προσκυνητών γύρω από τον μακάριο, ο Ιώβ έτρεχε στην αυλή και τους επέπληττε ως δεισιδαίμονες, αναγκάζοντάς τους να διαλυθούν.

Όταν αυτή η τακτική δεν ωφελούσε, ο προϊστάμενος έδινε εντολή να κλείσουν τις πύλες του μοναστηρίου μετά από το δείπνο, ώστε το φιλοπερίερ­γο πλήθος να μη περιστοιχίζη τον μακά­ριο και να μη πλησιάζη το κελλί του. Και δεν σταματούσε σ’ αυτό. Συχνά εισέβαλλε στο κελλί του μακαρίου, τον στηλίτευε με οργή στις γυναίκες και μάζευε από το τραπέζι του στάρετς τα ασπρόρουχά του, για να τον εμποδίση από του να τα δώση στις πλύστρες. Σε όλους αυτούς τους εξ­ευτελισμούς ο στάρετς απαντούσε μόνο με την πραότητα και τη σιωπή ή ανέφερε δι­άφορες ευαγγελικές παραβολές. Επειδή όμως ο προϊστάμενος δεν ησύχαζε και εξακολουθούσε να τον ενοχλή, συχνά ο στάρετς προφυλαγόταν από την άδικη οργή και τον διαβολικό πειρασμό με το να μη του ανοίγη την πόρτα. 

«Παντελεήμων», έλεγε σε τέτοιες περιπτώσεις ο μακάριος στον υποτακτικό του, «κλείσε την πόρτα. Τώρα έρχεται ο εχθρός μας». 

Ο Παντελεήμων γνώριζε καλά ποιος ή­ταν αυτός ο «εχθρός» και έσπευδε να κλείση την πόρτα, όσο πιο γερά μπορούσε. 

Τελικά ο Ιώβ, για να ενοχλή περισσό­τερο τον μακάριο και για να αποδείξη το δικαίωμα και την εξουσία του, μετέφερε τον στάρετς στο ισόγειο ενός μεγάλου κτι­ρίου κοντά στο δικό του διαμέρισμα. Μο­λονότι εκεί υπήρχαν τέσσερα μεγάλα και άνετα δωμάτια, ο στάρετς ήταν πολύ δυσ­αρεστημένος, διότι μία τέτοια αλλαγή στη ζωή και στη διαμονή του τον εμπόδιζε να κάνη όλα αυτά, για τα οποία τον είχε κα­λέσει ο Κύριος. 

Όταν η Λαύρα έστειλε στο ερημητήριο τον ιεροδιάκονο Θεοδόσιο Τουπίτσιν, ε­πειδή είχε ανάγκη ιδιαιτέρας παρακολου­θήσεως λόγω ψυχικής παθήσεως, τον έβα­λαν να μείνη με τον στάρετς στο δεύτερο μπροστινό δωμάτιο. Ο μακάριος δεν άντε­ξε και αμέσως τον έδιωξε. Εξωργισμένος από την αυθαίρετη αυτή ενέργεια, ο προϊ­στάμενος Ιώβ πήρε για δεύτερη φορά τον Θεοδόσιο και μπαίνοντας στου Θεοφίλου είπε ήσυχα:
«Πάτερ Θεοδόσιε! Μετά οσίου όσιος έση και μετά εκλεκτού εκλεκτός έση[1]... Πάρε την ευλογία του πατρός Θεοφίλου· αυτός θα σε νουθετή και θα ζήσετε ειρη­νικά...» 

Όμως ο Θεόφιλος, βγαίνοντας από το πίσω δωμάτιο, έδιωξε ξανά τον Θεοδόσιο και φώναξε στον Ιώβ:
«Γράμματα ξέρεις;»
 

«Αν δεν ήξερα, δεν θα είχα γίνει προϊστάμενος», απάντησε χαμογελώντας ο Ιώβ.
 

«Κι έχεις διαβάσει τα βιβλία της Αγίας Γραφής, ε;»
 

«Όχι μόνο τα διάβασα, αλλά ξέρω και πολλά απ’ έξω».
 

«Γιατί ο Κάιν σκότωσε τον αδελφό του τον Άβελ; Πες! Απάντησε! Γιατί;»

Στάρετς Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός (7)

ΜΕΡΟΣ Ζ’
 

Ο Στάρετς και οι υπερήφανες κυρίες 

Όταν απουσίαζε από το ερημητήριο, ο μακάριος Θεόφιλος δεν κλείδωνε ποτέ το κελλί του, ακόμη και όταν έ­λειπε και ο συγκελλιώτης του στην πόλι. Αυτό το έκανε διότι και κατά την διάρκεια της απουσίας του συναθροιζόταν κόσμος στο κελλί του, κυρίως γυναίκες. Δεν υπήρχε τρόπος να τους αποφύγη. Πήγαιναν σ' αυ­τόν προτού ακόμη να πάνε στην εκκλησία και όταν έβλεπαν τον μακάριο, μετά από μακρά αναμονή έξω από το παράθυρό του, έτρεχαν πίσω του σαν κοπάδι.

 Ο στάρετς δεχόταν όλους τους ανθρώ­πους συχνά μόνο με το τραχύ ζωστικό του. Όταν άνοιγε την πόρτα του, οι γυναίκες σπρώχνονταν η μία με την άλλη, προσπα­θώντας να του δώσουν κάποιο δώρο. Μία έτεινε προς το μέρος του μία κανάτα γάλα, άλλη τυρί, βούτυρο ή αυγά, άλλη ένα μπου­κάλι κβας, πίττες κ. ά. Και ω, Θεέ μου, τι απεγνωσμένο παζάρι επακολουθούσε! Η κάθε μία προσπαθούσε να βάλη τα αγαθά της στα χέρια του, η κάθε μία ήθελε να ελ­κύση την προσοχή του. 

Για να τις ευχαριστήση για όσα του έ­φερναν, ο στάρετς Θεόφιλος ανέθετε σ' αυ­τές μία ποικιλία από αγγαρείες. Κάποια κουβαλούσε νερό ή ξύλα, κάποια ασβέστωνε τη χτιστή σόμπα ή σκάλιζε στον κήπο. Ανάμεσά τους υπήρχαν και κυρίες επιδει­κτικές ή διαζευγμένες[1]. Ο μακάριος ποτέ δεν ήταν εθιμοτυπικός προς αυτές: τις έβα­ζε να πετάξουν τα νερά της πλύσεως και τα σκουπίδια, να ζυμώσουν ή να καθαρίσουν πατάτες. 

Κάποτε ήρθε στον στάρετς Θεόφιλο μία έγγαμη αρχόντισσα. Μπροστά από το κελλί του στάρετς υπήρχε μεγάλο πλήθος. Πέρασε λοιπόν σπρώχνοντας και παραμερίζοντας τους άλλους και άρχισε να φωνάζη:
«Πατερούλη, ευλογείτε! Πατερούλη, ευ­λογείτε!»
«Και συ ήρθες σε μένα για ευλογία;» «Ναι, πατερούλη, σε σένα. Θέλω να μιλή­σω μαζί σου». «Καλά, τώρα...» 

Ο στάρετς μπήκε στο κελλί του και έφερε μία μεγάλη γαβάθα με λαχανόσουπα. 

«Κράτησε τον ποδόγυρο σου. Ο Θεός θα ευλογήση». 

Και έχυσε τη λαχανόσουπα στην αναση­κωμένη φούστα. Η γυναίκα τρόμαξε. Φο­ρούσε καινούργιο μεταξωτό φόρεμα! Αλλά ο μακάριος δεν της έδωσε καιρό να μιλήση και διέκοψε τις θυμωμένες σκέψεις της. 

«Απατάς τον άνδρα σου καθημερινά... Και ήρθες σε μένα για ευλογία με μεταξωτό φόρεμα; Για κοίταξε καλά, που αποπλανάς τους νέους με την ομορφιά σου. Για κοίταξε καλά...» 

Μία άλλη φορά ήρθε στον μακάριο μία σπουδαία γαιοκτήμονας. Περιστοιχισμένη από ολόκληρη ακολουθία δουλοπάροικων σταμάτησε με την άμαξά της μπροστά στην κατοικία του μακαρίου και, χαμογελώντας, άρχισε να κοιτάζη προς όλες τις κατευθύν­σεις μ' ένα φασαμέν[2]. 

«Πείτε μου, παρακαλώ. Πού μένει ο Θεό­φιλος;» ρώτησε δυνατά τον συγκελλιώτη που ήρθε προς το μέρος της. 

«Νάτος, σκάβει στον κήπο». 

Η λεπτεπίλεπτη κυρία κοίταξε προς τα πίσω και, βλέποντας τον μακάριο να σκάβη στην πρασιά φορώντας μόνο το ζωστικό του, έφτυσε στο πλάι με περιφρόνησι. 

«Ντροπή! Τι αγένεια! Να τριγυρνά στο μοναστήρι μόνο με μία πουκαμίσα!» 

«Μόνο με μία πουκαμίσα!», είπε ο στά­ρετς μιμούμενός την καθώς πλησίαζε. «Ε, συ ασπροχέρα πριγκίπισσα! Και γιατί έγδυ­σες τους δουλοπάροικούς σου μέχρι το τε­λευταίο πουκάμισο; Και γιατί τους άφησες στον κόσμο χωρίς ένα κομμάτι ψωμί; Δεν έχεις τύψεις που αφανίζεις ανθρώπους και εμφανίστηκε η ντροπή σου μπροστά σ' ένα ταπεινό μοναχό; Μετανόησε, άμετρη υπε­ρηφάνεια! Αγάπησε τον πλησίον σου[3], αλλιώς θα πικραθής όταν η αμαρτωλή ψυχή σου σταθή ενώπιον της κρίσεως του Θεού μέσα στη γύμνια των αισχρών της πράξεων». 

Αυτός ο έλεγχος τόσο συγκλόνησε την γυναίκα, που βγήκε αμέσως από την άμαξα με δάκρυα μετανοίας και πέρασε μία ολό­κληρη ώρα στο κελλί του στάρετς, ικετεύον­τάς τον να την συγχωρήση και να προσεύ­χεται γι' αυτήν. 

Μία άλλη φορά το πράγμα έγινε κάπως διαφορετικά. Παρουσιάστηκε μία λεπτεπί­λεπτη αριστοκράτισσα. Ο στάρετς δεν ήταν στο μοναστήρι την ώρα που αυτή έφθασε για να πάρη την ευλογία του· ήταν ως συ­νήθως περιπλανώμενος στο δάσος της μονής. Μερικοί όμως που βρίσκονταν στην κορυφή του ψηλού καμπαναριού του Κιτάγιεφ είδαν τον στάρετς να επιστρέφη στο κελλί του. Βάδιζε με το κεφάλι χαμηλωμένο και είχε βρώμικα κουρέλια και πετσέτες κρεμασμένες πάνω του. Ένας Θεός ξέρει που τα βρήκε! Μία δε από τις πετσέτες αυ­τές ήταν φοβερά λερωμένη με περιττώματα. Προχωρώντας προς την κυρία εκείνη, ο Θε­όφιλος σταμάτησε και είπε σε απλή μικρορωσική διάλεκτο: 

«Ω, αυτή είναι μεγάλη κυρία! Πρέπει να σκουπίσω τα χέρια μου!» 

Και τα σκούπισε με την λερωμένη πετσέ­τα.