Ο μελλοντικός πρεσβύτερος πατέρας Varnava (στον κόσμο Vasily Ilyich Merkulov) γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 1831 σε μια οικογένεια δουλοπάροικων στο χωριό Prudishchi, στην επαρχία Tula. Σύντομα η οικογένεια πουλήθηκε στον γαιοκτήμονα Skuratov, ο οποίος τους μετέφερε στο χωριό Narofominskoye (τώρα Naro-Fominsk) κοντά στη Μόσχα. Το αγόρι βαφτίστηκε στις 29 Ιανουαρίου, ανήμερα της μνήμης των Τριών Ιεραρχών, και στη βάπτιση ονομάστηκε Βασίλειος (προς τιμήν του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου). Οι γονείς του ήταν καλοί χριστιανοί, διακρίνονταν από υπομονή και υποταγή στο θέλημα του Θεού και αγαπούσαν τον ναό και τη λατρεία του Θεού. Όταν το αγόρι μεγάλωσε, άρχισαν να του διδάσκουν το εμπόριο των υδραυλικών με εντολή του ιδιοκτήτη. Η κύρια χαρά του αγοριού ήταν η επίσκεψη στο Ερμιτάζ Trinity-Odigitrievskaya Zosima κοντά στο χωριό Naro-Fominsk. Εκεί πήγε στον ερημίτη γέροντα Γερόντιο, ο οποίος έζησε μια ζωή ερημίτη κοντά στην έρημο. Ο Γέροντας Γερόντιος, λέγεται στο χρονικό, ερωτεύτηκε ιδιαίτερα τον ευσεβή και θεοσεβούμενο Βασίλειο. Η απόφαση να μπει στο μοναστήρι ήρθε στον Βασίλη τη δεκαετία του '40. Άρχισε να προετοιμάζεται σταδιακά για αυτό υπό την καθοδήγηση του Γέροντα Γεροντίου. Η τελική απόφαση ήρθε στα τέλη του 1850 στο ιερό του Αγίου Σεργίου του Ραντόνεζ. Επιστρέφοντας στο σπίτι ζήτησε την ευλογία του Γέροντα Γεροντίου. Το 1851, σε ηλικία 20 ετών, ο Βασίλης δέχτηκε την ευλογία των γονιών του (προφανώς δεν υπήρχαν εμπόδια από την πλευρά του γαιοκτήμονα και ο νεαρός αφέθηκε αμέσως ελεύθερος) και την ίδια χρονιά εισήλθε
στη Λαύρα της Αγίας Τριάδας του Αγ. Σεργίου, το μοναστήρι του Αγίου Σεργίου. Τον ακολούθησε και ο γέροντάς του Γερόντιος στη Λαύρα, σαν νοσοκόμα που ακολουθεί θηλάζον. Στη συνέχεια, ο π. Γερόντιος δέχτηκε το σχήμα στη Λαύρα με το όνομα Γρηγόριος. Κυβερνήτης της Λαύρας εκείνη την εποχή ήταν ο Αρχιμανδρίτης Αντώνιος (Μεντβέντεφ· + 1877), παλαιότερα πνευματικός γιος του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Ο μοναχός τον ευλόγησε να δεχτεί την κυβερνήτη της Λαύρας και του έδωσε την οδηγία «να είσαι ελεήμων και συγκαταβατικός στους αδελφούς: να είσαι μητέρα, και όχι πατέρας στους αδελφούς, και γενικά να είσαι ελεήμων και ταπεινός απέναντι σε όλους. Η ταπεινοφροσύνη και η προσοχή στη ζωή είναι η ομορφιά των αρετών». Ο κυβερνήτης της Λαύρας, πατήρ Αντώνιος, από την πρώτη στιγμή αντιμετώπισε τον νεαρό αρχάριο με ιδιαίτερη προσοχή και στη συνέχεια τον σεβάστηκε και τον τίμησε. Για παράδειγμα, μέσα σε ένα μήνα ο Βασίλι θέλησε να μετακομίσει σε ένα πιο απομονωμένο μέρος - το μοναστήρι της Γεθσημανής και έλαβε άδεια από τον κυβερνήτη. Ο πνευματικός του πατέρας, Σχημαμόνας Γρηγόριος, τον εμπιστεύτηκε στην υπακοή του πρεσβύτερου μοναχού Δανιήλ, ο οποίος ζούσε στο δάσος Κορμπούχα, γύρω από το μοναστήρι της Γεθσημανής. Στον νεαρό δόθηκε η υπακοή ενός μηχανικού στο μοναστήρι. Ο Γέροντας Δανιήλ μεγάλωσε το κατοικίδιό του και του έμαθε να απορρίπτει εντελώς τη δική του θέληση και συλλογισμό, ακόμη και σε πράξεις που φαινόταν εντελώς καλές. «Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα χωρίς την ευλογία του πρεσβύτερου», θυμάται αργότερα ο Γέροντας Βαρνάβας, «διαφορετικά ο ιερέας θα με τιμωρούσε αυστηρά για την αυτοβούλησή μου.
Ο Βασίλι πέρασε αρκετά χρόνια στην υπακοή στα υδραυλικά. Κατόπιν του ανατέθηκε στο κουτί των κεριών και έλαβε επίσης την ευλογία να διαβάσει τον Απόστολο και τις διδασκαλίες από τον Πρόλογο στην εκκλησία. Στη συνέχεια, γύρω στο 1859, μεταφέρθηκε στο Τμήμα Σπηλαίων της μονής (το μελλοντικό μοναστήρι Chernigov), όπου παρέμεινε μέχρι το θάνατό του. Του δόθηκε η υπακοή των οδηγών προσκυνητών μέσω των σπηλαίων. Παράλληλα, υπηρέτησε ως κελί συνοδός του πρεσβύτερου μοναχού του Δανιήλ. Περνούσε όλο τον χρόνο ελεύθερος από την υπακοή σε μοναξιά με τον γέροντα, στην προσευχή, διαβάζοντας τις Αγίες Γραφές και μελετώντας τα έργα των αγίων πατέρων. Με την ευλογία του γέροντά του, επισκέφτηκε και τον πρώτο του μέντορα, Σχημαμονάχο Γρηγόριο.
Στην ετοιμοθάνατη ασθένειά του (στα τέλη του 1861), ο Γέροντας Γρηγόριος μίλησε για τελευταία φορά με τον Βασίλη και του ανακοίνωσε το θέλημα του Θεού: να αναλάβει το κατόρθωμα της πρεσβείας μετά το θάνατο και των δύο μεντόρων του, δηλαδή , αυτός, ο Σχημονάχος Γρηγόριος και ο πατήρ Δανιήλ. Ο πρεσβύτερος και αρχηγός κληροδότησε στο πνευματικό του παιδί και μαθητή να αγαπά όποιον έρχεται και να μην αρνείται συμβουλές και οδηγίες σε κανέναν. Ταυτόχρονα, του έδωσε δύο μεγάλα πρόσφορα και κληροδότησε στον μαθητή του: «Τάισε τους πεινασμένους με λόγια και ψωμί, όπως θέλει ο Θεός!». Στο τέλος της συνομιλίας, ο Γέροντας Γρηγόριος αποκάλυψε στον μαθητή του έναν άλλο σκοπό του Θεού: επρόκειτο να ιδρύσει ένα γυναικείο μοναστήρι, επιπλέον, μακριά από τη Μόσχα, σε μέρη μολυσμένα βαριά από σχίσμα (έλλειψη ιεροσύνης). Η ίδια η Βασίλισσα του Ουρανού θα φροντίσει το μελλοντικό μοναστήρι και θα υποδείξει τη θέση του. Στο όνομά της να καθαγιαστεί το μοναστήρι.
Ο Βασίλι, με πολλά δάκρυα, παρακάλεσε τον γέροντα να μην του βάλει βάρος που ξεπερνούσε τις δυνάμεις του, αλλά εκείνος απάντησε λέγοντάς του: «Δεν είναι δικό μου θέλημα γι' αυτό, αλλά το θέλημα του Θεού να γίνει σε σένα! Μην παραπονιέστε για το βάρος του σταυρού, ο Κύριος θα είναι βοηθός σας. Χωρίς τη βοήθεια του Θεού είναι δύσκολο και αφόρητο».
Δύο ημέρες αργότερα, στις 2 Ιανουαρίου 1862 (την ημέρα της κοιμήσεως του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ), πέθανε ο Γέροντας Σχημονάχος Γρηγόριος (ενταφιασμένος στη Λαύρα Τριάδας-Σεργίου κοντά στην εκκλησία του Σμολένσκ).
Αλλά η Γεθσημανή έφερε κάποια παρηγοριά. Ο Βασίλι, με θλίψη, έσπευσε στον άλλο μέντορά του, τον πατέρα Δανιήλ. Και τότε μια μέρα του είπε τη λύπη του ότι η υπακοή που του εμπιστεύτηκε ο γέροντας - «το αβάσταχτο βάρος της γεροντικότητας και η ίδρυση γυναικείου μοναστηριού - έμεινε μαζί του. Αλλά άκουσε το ίδιο πράγμα από τον πατέρα Δανιήλ: «Πρέπει να αποδεχτείς την επιβεβλημένη διαθήκη με υποταγή στο θέλημα του Θεού και να υπηρετήσεις με αγάπη την ανθρωπότητα που υποφέρει». Αλλά όσο σκληρή κι αν ήταν αυτή η υπακοή για τον Βασίλη, τα λόγια του γέροντα: «Ας γίνει όπως θέλει ο Θεός!» - καθησύχασε.
Το 1863, ο πρεσβύτερος αρχάριος Βασίλι, που ήταν μόλις 32 ετών, έγινε ο ιδρυτής, ο διοργανωτής και ο πνευματικός ηγέτης ενός νέου κοινοτικού γυναικείου μοναστηριού, το οποίο ίδρυσε κοντά στο μεγάλο εμπορικό χωριό Vyksa, στην επαρχία Nizhny Novgorod (τώρα η πόλη Vyksa , περιοχή Νίζνι Νόβγκοροντ). Το μοναστήρι κτίστηκε με την ευλογία της ίδιας της Θεοτόκου προς τιμήν της Ιβήρων Εικόνας Της.
Μια διαθήκη του πρώτου του μέντορα και φίλου, του πατέρα Γρηγορίου - η ίδρυση ενός κοινοτικού γυναικείου μοναστηριού - ο πατέρας Βασίλι δέχτηκε και άρχισε να την εκπληρώνει. Αλλά έμεινε μια δεύτερη θέληση - μια ευλογία για το κατόρθωμα του γήρατος. Και ο Βασίλι ήλπιζε κρυφά ότι αυτό το κύπελλο θα περνούσε από αυτόν. Αλλά το 1865, ο πρεσβύτερος του, ο πατέρας Δανιήλ, άρχισε πάλι με μια υπενθύμιση - να αποδεχτεί το εγκαταλειμμένο κατόρθωμα της πρεσβείας. Και όταν ο πατέρας Βασίλι άρχισε να αρνείται, ο λαιμός του πατέρα Δανιήλ άρχισε να αιμορραγεί και ο πνευματικός του πατέρας πέθανε στην αγκαλιά του. Έτσι ο μοναχός Βασίλειος έλαβε αυτή την τελευταία νουθεσία άνωθεν και με ευλάβεια και αγάπη δέχτηκε τον σταυρό που προοριζόταν γι' αυτόν.
Στις 27 Νοεμβρίου 1866, την ημέρα του εορτασμού της θαυματουργής εικόνας του Σημείου της Μητέρας του Θεού, ο αρχάριος Βασίλι μετατράπηκε σε μανδύα με το όνομα Βαρνάβας (που μεταφράστηκε από τα εβραϊκά ως «γιος της παρηγοριάς») - προς τιμήν του αποστόλου Βαρνάβα από την ηλικία των 70 ετών (4 Ιανουαρίου και 11 Ιουνίου). Η ζωή του άρχισε να παίρνει το όνομά του· ο πατέρας Βαρνάβας μπήκε στα χρονικά της Ρωσικής Εκκλησίας ως «πρεσβύτερος-παρηγορητής».
Το έτος 1869 σημαδεύτηκε για εμάς από ένα μεγάλο γεγονός στη ζωή της Εκκλησίας που έλαβε χώρα στη γη της Μόσχας - η εμφάνιση της θαυματουργής εικόνας Chernigov της Μητέρας του Θεού στη Σκήτη της Γεθσημανή, η οποία εμφανίστηκε την 1η Σεπτεμβρίου, την ανήμερα της εκκλησιαστικής πρωτοχρονιάς, στο Τμήμα Σπηλαίων της Σκήτης της Γεθσημανής, δηλαδή σε εκείνο ακριβώς το μοναστήρι, όπου ο πατήρ Βαρνάβας ήταν κολλητός εδώ και 10 χρόνια.
Το μεγάλο έλεος της Υπεραγίας Θεοτόκου ήλθε σε βοήθεια της μέλλουσας πρεσβυτέρας· πολλές θεραπείες από κάθε είδους ανίατες ασθένειες έγιναν μπροστά στη νεοεμφανιζόμενη θαυματουργή εικόνα. Η θαυματουργή εικόνα του Chernigov-Gethsemane παρέμεινε στο σπήλαιο του Αρχαγγέλου Μιχαήλ μέχρι τον Νοέμβριο του 1922, όταν ο ναός έκλεισε. Από τη θαυματουργή εικόνα, οι άνθρωποι πήγαιναν στον γέροντα και έλαβαν τον λόγο της παρηγοριάς και της οικοδομής στις καρδιές τους, μαλακωμένοι από χάρη. Ο παρηγορητής πρεσβύτερος Βαρνάβας με αγάπη και πραότητα βοήθησε τους ανθρώπους να μετανοήσουν, και στη συνέχεια έδειξε με οξυδέρκεια το μέλλον και δίδαξε τις παλιές ευγενικές συμβουλές για το τι να κάνουν.
Στις 29 Αυγούστου 1871, ανήμερα του Αποκεφαλισμού του Ιωάννη του Προδρόμου, ο πατήρ Βαρνάβας χειροτονήθηκε στον βαθμό του ιεροδιάκονου. Έξι μήνες αργότερα, στις 20 Ιανουαρίου 1872, ανήμερα της μνήμης του Αγίου Ευθυμίου του Μεγάλου, ο πατήρ Βαρνάβας χειροτονήθηκε ιερομόναχος. Τελικά, ακριβώς ένα χρόνο αργότερα, στις 20 Ιανουαρίου 1873, με την ευλογία του κυβερνήτη της Λαύρας, Αρχιμανδρίτη Αντώνιου, διορίστηκε λαϊκός εξομολόγος του Τμήματος Σπηλαίων της Σκήτης της Γεθσημανής. Σύντομα διορίστηκε αδελφικός εξομολόγος της μονής και ήδη γύρω στο 1890 - εξομολόγος των πρεσβυτέρων αδελφών της μονής και των σπηλαίων. Αυτές είναι οι λεπτομέρειες της βιογραφίας του γέροντα. Αλλά η ιστορία της Λαύρας και των περιχώρων της υποδηλώνει ότι ήδη το 1871 ο πατέρας Βαρνάβας ήταν γέροντας και η ροή του κόσμου δεν μειώθηκε στη βεράντα του κελιού του. «Οι πόρτες του άθλιου κελιού του είναι εξίσου ανοιχτές σε όλους... είναι εξίσου προσβάσιμος σε όλους, θα χαιρετήσει όλους εξίσου με τον λόγο της πατρικής αγάπης, θα τους παρηγορήσει σαν αληθινός «υιός παρηγοριάς». Ο πατέρας Βαρνάβας ήταν ένας στοργικός πατέρας, ένας σοφός μέντορας, ένας ευγενικός και πιστός φίλος για τους επισκέπτες του. Ειλικρινά, από τα βάθη της καρδιάς του, χάρηκε με αυτούς που χαιρόταν, θρηνούσε με αυτούς που θρηνούσαν, ήταν σοβαρός και χρήσιμος συνομιλητής με σοβαρούς επιχειρηματίες, ήταν πατρικά συγκαταβατικός και στοργικός με τους νέους, χαιρόταν κοιτάζοντας τα παιδιά που πλησίαζαν με εμπιστοσύνη για μια ευλογία...»
Υπάρχουν δύο γεγονότα που είναι ιδιαίτερα σημαντικά για την κατανόηση της πνευματικής ιστορίας της Ρωσίας.
Η πρώτη είναι η διασταύρωση των μονοπατιών της ζωής του γέροντα Βαρνάβα, μερικές φορές γεμάτη θλίψεις, αλλά πάντα φωτεινή, και θλιβερή, και δύσκολη διαδρομή του μεγάλου Ρώσου φιλοσόφου Βλαντιμίρ Σολόβιοφ. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αρχιεπισκόπου (μετέπειτα Μητροπολίτη) Βολίν Αντώνιου, ο Βλαντιμίρ Σολοβίοφ ήταν πνευματικός γιος του Γέροντα Βαρνάβα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90, αλλά στη συνέχεια ο Γέροντας τον απομάκρυνε από τον εαυτό του. Ο λόγος για αυτό είναι άγνωστος, αλλά ο πρεσβύτερος, ο οποίος στα νιάτα του έλαβε την ευλογία «να υπηρετήσει με αγάπη την ανθρωπότητα που υποφέρει, δεν μπορούσε να διώξει έναν άνθρωπο που σίγουρα υπέφερε, έστω και χαμένος, χωρίς ένδειξη άνωθεν. Αυτό σημαίνει ότι για τον ίδιο τον Βλαντιμίρ Σολόβιοφ, μια τέτοια απομάκρυνση θα μπορούσε να γίνει αποτελεσματικό διορθωτικό μέτρο... Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αρχιεπισκόπου Αντώνιου, που τον γνώριζε, ο Βλαντιμίρ Σολοβίοφ απέφυγε να μιλήσει γι' αυτό.
Το δεύτερο σημαντικό γεγονός που πρέπει να αναφερθεί είναι η επίσκεψη του γέροντα από τον Νικόλαο Β'. Οι πληροφορίες για το γεγονός αυτό είναι αποσπασματικές και σύντομες. Έχει διατηρηθεί ένας θρύλος ότι ο Νικόλαος Β' επισκέφτηκε τον πατέρα Βαρνάβα γύρω στο 1905, λίγο πριν το θάνατο του γέροντα, τον επισκέφτηκε για να μιλήσει για το πιο σημαντικό πράγμα - για τη Ρωσία, το μέλλον της και ζήτησε συμβουλές από τον άνθρωπο του Θεού για καθοδήγηση. Είναι γνωστό ότι ο Γέροντας Βαρνάβας όχι μόνο επιβεβαίωσε την προφητεία που ήταν ήδη γνωστή στον κυρίαρχο για τη μοίρα που είχε μπροστά του, αλλά και τον ευλόγησε να δεχτεί αυτή τη μοίρα, ενισχύοντας μέσα του τη θέληση να σηκώσει τον σταυρό του όταν ο Κύριος ευχαρίστησε να τοποθετήσει αυτόν τον σταυρό. σε αυτόν.
Ο Γέροντας Βαρνάβας πέθανε το 1906, στις 17 Φεβρουαρίου, κατά τις ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής την Παρασκευή της πρώτης εβδομάδας, ανήμερα της μνήμης του Θεόδωρου Τήρωνα. Ο θάνατος του γέροντα φέρει την ίδια φωτεινή και μακάρια οικοδόμηση με ολόκληρη την αγία ζωή του. «Όπως ζεις, έτσι θα πεθάνεις», είπε ο μοναχός Αμβρόσιος της Όπτινα.
Η σύντομη βιογραφία του Γέροντα Βαρνάβα λέει ότι ο γέροντας, αφού εξομολόγησε μια από τις πολλές πνευματικές του κόρες στην οικιακή εκκλησία του γηροκομείου Sergiev Posad, μετέφερε ένα σταυρό στο βωμό και πέθανε. Παρέδωσε το πνεύμα του στο ιερό θυσιαστήριο, στους πρόποδες του Θρόνου Του.
Ο γέροντας πέθανε γονατιστός στην προσευχή, όπως ο μοναχός Σεραφείμ του Σάρωφ. Ο θάνατός του έγινε στο ιερό θυσιαστήριο, ενώπιον των ανθρώπων - και κρυφά από αυτούς. Έτσι, ολόκληρη η ζωή του γέροντα πέρασε μπροστά στους ανθρώπους (συνήθως δεχόταν τουλάχιστον 500 άτομα την ημέρα): ποτέ δεν απομονώθηκε, υπηρέτησε με αγάπη για την πάσχουσα ανθρωπότητα - «με λόγο και ψωμί», σύμφωνα με την οικοδόμηση του πρώτου του πατέρας, η νεότητα του μέντορα Σχημονάχου Γρηγορίου, κληρονομώντας την πορεία του Αγίου Θεοδώρου Τύρωνα. Την ημέρα της μνήμης αυτού του αγίου πήγε στον Κύριο και παρουσιάστηκε μπροστά Του.
Πιστεύουμε ότι και τώρα στέκεται μπροστά στον θρόνο του Υψίστου και μεσολαβεί για όσους καταφεύγουν στην προσευχή και τη μεσιτεία του.
Μετά τον θάνατο του γέροντα, ο εξομολόγος του, π. Ισίδωρος, έγινε ο εξομολόγος όλων των ιερομονάχων της μονής Γεθσημανή και του Τμήματος Σπηλαίων. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του πατέρα Pavel Florensky, ο πατέρας Βαρνάβας σεβόταν πολύ τον φίλο και συνεργάτη του πατέρα Ισίδωρο και μάλιστα τον αποκαλούσε «ο δεύτερο Σεραφείμ». Ο γέροντας θάφτηκε με ένα μεγάλο πλήθος αδελφών, πνευματικών παιδιών και των θαυμαστών του στην κάτω, υπόγεια εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, όχι μακριά από τη θαυματουργή εικόνα της Μητέρας του Θεού Chernigov. Λόγω της στεγανότητας, το σώμα του γέροντα έπρεπε να μεταφερθεί μέσω του βωμού. Στον τάφο του γέροντα υπάρχει μαύρη μαρμάρινη ταφόπλακα με την επιγραφή:
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Γέροντας Βαρνάβας προέβλεψε μελλοντικούς διωγμούς για την πίστη σε πολλούς - άλλους κρυφά, άλλοι αρκετά ξεκάθαρα, και έδωσε άμεσες και ακριβείς οδηγίες για το πώς να ζήσουν στα είκοσι, τα τριάντα και τα επόμενα χρόνια. Ο Γέροντας Βαρνάβας προέβλεψε επίσης την επερχόμενη αναβίωση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και την εν Χριστώ αγία ζωή: «Ο διωγμός κατά της πίστης θα αυξάνει συνεχώς, η πρωτόγνωρη θλίψη και το σκοτάδι θα σκεπάζουν τους πάντες και τα πάντα και οι εκκλησίες θα είναι κλειστές. Όταν όμως γίνει αφόρητο να αντέχεις, θα έρθει η απελευθέρωση. Και θα έρθει η ώρα της αυγής. Θα αρχίσουν να χτίζονται ξανά ναοί. Θα ξημερώσει πριν το τέλος».
skit-chernigovsky.ru
ΑΠΟΔΟΣΗ : ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΘΕΜΑΤΑ.
Αναρτήθηκε από Ellinida στις 7:48 μ.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
Ετικέτες ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου