ΤΕΡΙΡΕΜ ΣΕ ΟΚΤΩ ΗΧΟΥΣ Ψάλλει ο Ευγένιος Χαρδαβέλλας

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ - ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Δευτέρα, 4 Νοεμβρίου 2013

Αγιορείτες μοναχοί και διατροφικοί κανόνες

Η διατροφή που ακολουθούν οι μοναχοί του Αγίου Όρους είναι απλή, νόστιμη και πέρα ως πέρα υγιεινή. Βασισμένη σε αγνά υλικά, που διαθέτει σε αφθονία η ελληνική γη, γίνεται ασπίδα για τον καρκίνο και δεκάδες άλλες ασθένειες. 

Οι Αγιορείτες μοναχοί τρώνε τροφές χωρίς συντηρητικά, λίπη και καρυκεύματα. Κάνουν μικρά γεύματα σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, γυμνάζονται φυσικά με τις αγροτικές και τις άλλες καθημερινές ασχολίες τους και, το κυριότερο, είναι εγκρατείς. Οι διατροφικοί κανόνες τους είναι αυστηροί: Απέχουν από το κρέας. Ακόμα και την ημέρα του Πάσχα προτιμούν το φρέσκο ψάρι, το οποίο καταναλώνουν όλο τον χρόνο με πρόγραμμα. Βάζουν ελαιόλαδο στα φαγητά μόνο Τρίτη – Πέμπτη – Σάββατο – Κυριακή. Δε χρησιμοποιούν κανένα άλλο λίπος για να μαγειρέψουν. Τα βούτυρα, τα μαγειρικά λίπη, οι μαργαρίνες, η κρέμα γάλακτος, η μπεσαμέλ και άλλα συναφή προϊόντα δεν έχουν θέση στην κουζίνα τους. Νηστεύουν από ψάρια και λάδι 40 ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα, 50 ημέρες πριν από το Πάσχα και από 15 ημέρες πριν από τις γιορτές των Αγίων Αποστόλων και της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο. 

Κάνουν μεγάλη κατανάλωση ελιών, λαχανικών, ψωμιού και ζυμαρικών τις 240 ημέρες του χρόνου. Για τόνωση του οργανισμού πίνουν γάλα και τρώνε τυριά, αυγά και μη νηστίσιμες πίτες τις ημέρες που δεν απέχουν από το λάδι ή μετά από τις μεγάλες νηστείες.Σπάνια καταναλώνουν καλαμάρια, χταπόδια, σουπιές, αστακούς κ.ά την περίοδο των νηστειών (όλα τα μαλάκια θεωρούνται νηστίσιμα, γιατί δεν έχουν αίμα). Τρώνε όλο τον χρόνο, χωρίς περιορισμό, χόρτα σε σαλάτα, μανιτάρια και φρούτα του δάσους (αγριοφράουλες, κούμαρα, βατόμουρα, κράνα, κάστανα κ.ά). Κάνουν περιορισμένη κατανάλωση κρασιού, τσίπουρου, καφέ, τσαγιού, λουκουμιών, χαλβά. Είναι τα φαγητά τους νόστιμα; 

Όπως αποκαλύπτει ο μοναχός Επιφάνιος του Μυλοποταμινού – μάγειρας στο Άγιο Όρος για πάνω από 35 χρόνια: «Οι Αγιορείτες μοναχοί απολαμβάνουν και με το παραπάνω τα φαγητά τους, το ζυμωμένο από τα χέρια τους ψωμί, το δικό τους κρασί. Τα υλικά που χρησιμοποιούμε είναι αγνά και η μαγειρική μας δεν είναι περίπλοκη, αλλά όσο απλούστερη γίνεται. Η ομορφιά στις γεύσεις άλλωστε δεν προκύπτει από την ποικιλία, τα πολλά καρυκεύματα και τους περίτεχνους τρόπους μαγειρέματος. Όταν τα υλικά είναι αγνά, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να αναδειχτούν.

Για να φτιάξουμε πατάτες γιαχνί, για παράδειγμα, αν οι πατάτες είναι νόστιμες, το φαγητό θα γίνει καλό. Χρειαζόμαστε ένα κρεμμύδι, λάδι και λίγη ντομάτα. Το πολύ – πολύ να βάλει κανείς λίγο μαυροπίπερο ή λίγη ρίγανη». Όλα τα μυστικά της αγιορείτικης διατροφής τα περιέλαβε στο βιβλίο του «Μαγειρική του Αγίου Όρους» (εκδόσεις «Σύγχρονοι Ορίζοντες»). 

Όπως σημειώνει: «Δεν πήγα σε σχολές μαγειρικής, ούτε κατέχω κανένα πτυχίο. Έμαθα όμως κοντά στους παλιούς γεροντάδες πώς να τσιγαρίζω το κρεμμύδι σε σιγανή φωτιά, γιατί έλεγαν εκείνοι πως όσο πιο γλυκά ροδίσει το κρεμμύδι, τόσο πιο νόστιμο θα γίνει το φαγητό. Έμαθα επίσης ότι όλα τα φαγητά στο τέλος του μαγειρέματος θέλουν υπομονή και καρτερία, όταν περιμένουμε πάνω στην καρβουνιά να φύγουν τα περίσσια ζουμιά τους». Προσθέτει τέλος πως αυτό που προσδίδει ιδιαίτερη νοστιμιά σε ένα φαγητό είναι η αγάπη που νιώθουμε γι’ αυτούς στους οποίους θα το προσφέρουμε!

Πηγή: xristianos.gr

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: «Όταν ανησυχεί ο πατέρας ή η μητέρα για τις αμαρτίες των παιδιών τους»

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: «Όταν ανησυχεί ο πατέρας ή η μητέρα για τις αμαρτίες των παιδιών τους»

Το σκοτάδι, ως συνέπεια της πτώσεως του ανθρώπου, δεν βγάζει ποτέ στο φως. Το φως διαλύει το σκοτάδι, διότι το σκοτάδι είναι ανυπόστατο, δεν έχει ουσία. 

Υπάρχει όμως μία περίπτωσις την οποία πανσόφως εκμεταλλεύεται ο παντουργός Θεός για το καλό μας, βγάζοντας και από το κακό καλό, από το σκοτάδι φως. Πως; Δία της μετανοίας. Βλέπω την κακία μου, την αμαρτία μου, μετανοώ, κλαίω, θρηνώ, οδηγούμαι στον Θεόν, αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, νήφω, καρτερώ, και μέσα μου καλλιεργείται ο καινούργιος άνθρωπος που βγαίνει από την μετάνοια. Άρα, το καλό δεν βγαίνει από το κακό, αλλά από την μετάνοια, που είναι άλλος νους, ο νους που τον παρέχει ο Θεός μέσα στην καρδιά.

Όταν ανησυχεί, λόγου χάριν, ο πατέρας η η μητέρα, επειδή αμαρτάνει το παιδί, και το κτυπά, οπωσδήποτε θα βγάλει αντίθετο αποτέλεσμα. Διότι, εάν το παιδί κάνη αμαρτίες, σημαίνει ότι ζητάει την αμαρτία και θα τα βάλει με σένα, που γίνεσαι κήρυξ της αρετής. Και τώρα μεν φοβάται να αμαρτήσει, αλλά μόλις απελευθερωθεί από σένα, θα οδηγηθεί αμέσως στο κακό. Η βία, το κακό, δεν μπορεί να βγάλει καλό.

Πες λοιπόν στο παιδάκι σου το καλό, μάθε του τι είναι ο Θεός. Μίλησέ του από το πλήρωμα της δικής σου καρδιάς, φώτισέ του λίγο την συνείδηση με την δική σου λαχτάρα και θεία εμπειρία, και μπαίνοντας μέσα του ο Θεός, θα τον αγαπήσει. Μπορεί να βρίζει, μπορεί να κάνη αμαρτίες, αλλά έχοντας τα σπέρματα του Θεού, που είναι τόσο ισχυρά, ο Θεός τα καλλιεργεί και βγαίνει…

η καινούργια φύτρα, το καινούργιο βλαστάρι, το οποίο δίδει καινούργια ζωή. Αυτή είναι η μετάνοια.

Το παιδί δηλαδή αυτό, επειδή το αφήνεις ελεύθερο, επειδή το σέβεσαι, επειδή του είπες την αλήθεια, επειδή του απεκάλυψες τι έχει η καρδούλα σου και τι κόσμοι υπάρχουν μέσα σε αυτήν, λέγει μετά: Μα, τι φρικτή ζωή που κάνω! Τι είναι αυτή η αμαρτία! «Αναστήσομαι και επιστρέψω εις τον Πατέρα» (Λουκ. 15, 18). Και ο βλαστός της μετανοίας βγάζει τον καρπό της καινής ζωής.

Έτσι τα καταφέρνει ο Θεός να βγάζει και από το στόμα του λύκου την σωτηρία.

Ο Ιώβ, από την κατάρα στην οποία είχε πέσει, έβγαλε την ευλογία του Θεού και ανεκαινίσθη. Ο Μωυσής ο Αιθίοψ, από τα εγκλήματα και τις ληστείες, έβγαλε την καινούργια ασκητικώτατη ζωή και έγινε αγνώριστος. Δεν τον γνώρισαν καν οι παλαιοί σύντροφοί του και οι άλλοι ληστές· τόσο «ανεκαινίσθη ως αετού η νεότης του» (Ψαλμ. 102, 5), έγινε καινούργια η ζωή του.

Επομένως, μπορούμε να πούμε: Όποιος είναι θυμώδης, ας στρέψη όλον τον θυμό, όλη την εσωτερική έντασή του προς την αγάπη του Θεού, προς την ειρήνη, προς τα σωτήρια λόγια, προς το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με, τον αμαρτωλόν», χρησιμοποιώντας όποιον τρόπο τον βοηθεί. Κάποιος το έλεγε, κτυπώντας τα χέρια του. Τον είδα και τον ρώτησα: Τι κάνεις εκεί; Και μου απήντησε: Είχα μάθει με τα μηχανήματα να κουνώ τα χέρια μου και δεν μπορώ τώρα να κάνω αλλοιώς. Μπράβο, του λέγω, συγχαρητήρια. Βλέπετε πως το κακό, ο θόρυβος, που είναι το χειρότερο κακό, μπορεί να βγάλει και καλό; Κάποιος θαλασσινός το έλεγε, έχοντας την εντύπωση ότι επίανε τα κουπιά, γι’ αυτό και κουνούσε τα χέρια του. Πραγματικά επίανε το κουπί, τον Χριστόν.

Άρα, το παν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε. Ο,τι μας δίνει ο Θεός, ότι μας κάνουν οι άλλοι, ότι παθαίνουμε μέσα μας και γύρω μας, όλα είναι μεταγωγικά προς τον Θεόν. Τόσο απέραντη είναι η αγάπη του Θεού. Μόνον τα αποβράσματα του εγώ μας δεν είναι σωτήρια. Αυτά μας απομακρύνουν από τον Θεόν.

«Λόγος περί νήψεως»

Πηγές:tokandylaki- orthodoxia-ellhnismos.gr

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ

...ΕΤΙΜΩΡΕΙΤΟ ΟΧΙ ΔΙΟΤΙ ΗΤΟ ΠΛΟΥΣΙΟΣ, ΑΛΛΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΣΠΛΑΧΝΙΑΝ ΤΟΥ...

Παραστατικότατα περιγράφει σήμερα το Ιερό Ευαγγέλιο τη διπλή ζωή κάθε ανθρώπου, πλουσίου και πτωχού. Την εδώ βιοτή και τη μετά θάνατον αιώνια ζωή. Kαι τούτο διότι η ζωή του ανθρώπου επεκτείνεται και πέρα του τάφου, εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων. Επειδή δε, μεταξύ της ζωής αυτής και της μετά θάνατον, συμβαίνει συνήθως να μην υπάρχει ουδεμία ομοιότητα, για το λόγο τούτο, το Ιερό Ευαγγέλιο, κηδόμενον της σωτηρίας μας, μας παρουσιάζει την πραγματικότητα του σήμερα και την πέραν του τάφου ζωή, που είναι συνέχεια της παρούσης, πολύ όμως διαφορετική...

...Στο σπίτι του πλουσίου, πολυτέλεια, χλιδή, άνεση, ποικιλία διασκεδάσεων και απολαύσεων, χοροί, ευθυμία, υποκλισεις... Το τέλος δε, μεγαλοπρεπής κηδεία, στεφάνια προς τιμή μετά πομπής συγκινούσης και τους λίθους! Εκεί δε στο πενιχρώ οίκημα του πτωχού ή στην καλύβα, στερήσεις, γυμνότης, χρόνιες ασθένειες, αφάνεια, κηδεία με εναλλασσόμενο φέρετρο, άνευ συνοδείας...ποια είναι όμως η πέρα του τάφου και από της επιούσης του θανάτου ζωή, των δύο αυτών ανθρώπων, κανείς δεν μπορεί να μας πει εκτός από: "ὁ ἐπί πάντων Θεός, ὁ ἔχων τὰς κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ ἅδου",  ο Κύριος της παρούσης και μέλλουσας ζωής!

α) Πώς ζει πέρα του τάφου ο πτωχός Λάζαρος; "Ἐγένετο δέ ἀποθανεῖν τὸν πτωχόν καί ἀπενεχθῆναι αὐτόν ὑπό τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ"...Κατόπιν πολλών στερήσεων, ύστερα από απερίγραπτη και αφάνταστη δυστυχία, που δεν περιορίστηκε σε μία ή πέντε ημέρες, αλλά σε ολόκληρη τη ζωή του αδιάκοπα και μέσα σε πόνους και αφόρητης πείνας, την οποία παρηγορούσαν τα ριφθέντα ψίχουλα από το τραπέζι του πλουσίου, μέσα σε κρύους παγετώνες, βροχές και ψυχρούς αέρηδες, οι οποίοι σαν γνωστοί και γείτονες παρευρίσκοντο στο ψάθινο στρώμα του, κατά τις τελευταίες του στιγμές, πέθανε στον πυλώνα του πλουσίου  ο πτωχός Λάζαρος. Πέθανε υπομένοντας, καρτερώντας, ανεχώμενος, χωρίς φθόνο ή αγανάκτηση... εθεώρησε την παρούσαν ζωήν ως γυμνάσιο και παλαίστρα, στο στίβο τον οποίο κατέβηκε και πάλεψε σαν αληθινός αθλητής και για το λόγο αυτό, και όχι για την πενία του - μετά το θάνατό του, μεταφέρθη από τους αγγέλους εις τους κόλπους του Αβραάμ, στην αιώνια ζωή, τον παράδεισο της τρυφής και μακαριότητος...

β) και ο πλούσιος;;;"Ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη καὶ ἐν τῷ ἅδη ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμούς αὐτού, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρά τὸν Ἀβραάμ ἀπό μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ "...μετά το θάνατό του ο πλούσιος μεταφέρθη, άγνωστο από ποιους, σε τόπο οδύνης και στεναγμών. Σε τόπο που δεν υπάρχει αναψυχή, αλλά πυρ και σκότος, φλόγες και οδύνη, όπου πολυπόθητο αναψυκτικό είναι μια σταγόνα ύδατος για να καταψύξει την καιομένη και φλογισμένη γλώσσα. Αλλά γιατί αυτή η σκληρή και ανελέητος τιμωρία; Γιατί ήταν κατά τύχη ή κατά κληρονομιά πλούσιος;...ΟΧΙ!ΟΧΙ! Γιατί και ο Αβραάμ πλούσιος ήταν και μάλιστα σφόδρα. Διότι ήταν ενδεδυμένος με πορφύρα; ¨Οχι τοσο και για αυτό. Διότι απολάμβανε κάθε μερα λαμπρώς; και τούτο θα εκκρίνετο επιεικώς λόγω της θέσεώς του! αλλα τότε γιατί;  Γιατί βασανιζόταν και εφλογίζετο οδυνώμενος και η γλώσσα του επιθυμούσε μόνο μια σταγόνα νερό για αναψυχή; Διότι:

 1) ποτέ όλα αυτά τα  χρόνια που έβλεπε τον πτωχό Λάζαρο  έξω απο το μεγαλοπρεπες σπίτι του πληγωμένο και βασανισμένο, δεν τον συμπόνεσε, δεν τον λυπήθηκε, δεν αισθάνθηκε συμπάθεια για αυτόν

 2)βλέποντας το Λάζαρον να προσπαθεί να χορτάσει την πείνα του από τα ψίχουλα που έπεφταν από την τράπεζα του πλουσίου, δεν αισθάνθηκε ντροπή, ούτε που τα σκυλιά έγλυφαν τις πληγές αυτού...Αυτοί είναι οι λόγοι που οδήγησαν τον πλούσιο μετά το θάνατό του "εις την λίμνην του πυρός την καιομένην εν θείω" (Αποκάλ. ιθ' 20). Και θα πει κάποιος: "υπάρχουν κόλαση και λιμνη του πυρός και βάσανα, που αναφέρει σήμερα το Ιερό Ευαγγέλιο; Ναι φίλε αναγνώστα , διότι η σημερινή διήγηση του Ιερού Ευαγγελίου δεν είναι παραβολή, αλλά πραγματική εικόνα της αγιογραφικής λέξεως και του όρου "κόλαση". Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία, είναι όχι απλώς παρερμηνεία και παρανόηση της σημασίας του όρου "κόλαση", αλλά και απάτη και παραπλάνηση από την αλήθεια και σατανική διαστροφή της έννοιας του ιερού κειμένου.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΜΕΛΕΤΑΙ..." ΑΡΧ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Αποδοση στη νεοελληνική: Χάδλα Παναγιώτα, Μορ.Βιολόγος

Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον πνευματικό μου Πρωτ.Παναγιώτη Δ. Ρούβαλη, για τη δωρεά του ψυχωφελούς αυτού βιβλίου

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/11/gerontas-gervasios-paraskevopoulos.html#ixzz2jehft0i8

ΜΟΝΗ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ

Μονή Μεγίστης Λαύρας

Η μονή Μεγίστης Λαύρας απέχει περίπου μια ώρα με το πουλμανάκι από τις Καρυές. Βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της χερσονήσου του Άθω. Ιδρύθηκε από τον μοναχό Αθανάσιο τον Αθωνίτη στα χρόνια των αυτοκρατόρων Ρωμανού Β' και Νικηφόρου Φωκά. Η μονή γνώρισε μεγάλη ακμή από τον 11ο έως τον 14ο αι., οπότε και μόνασαν πολλοί άγιοι πατέρες μεταξύ των οποίων και ο μεγάλος ησυχαστής Γρηγόριος ο Παλαμάς. Τον 15ο αι., έγινε στόχος πειρατικών επιδρομών και υπέστη πολλές καταστροφές, αλλά οι μοναχοί τον επόμενοι αιώνα κατάφεραν να αποκαταστήσουν κατεστραμμένα κτίρια και αγιογράφησαν εκ νέου το καθολικό και τα παρεκκλήσια του. Τον 18ο αι. όμως έπεσε και πάλι στην αφάνεια.
Η Μεγίστη Λαύρα έχει τη μορφή μικρής μεσαιωνικής πολιτείας, καθώς περιβάλλεται από ισχυρό τείχος με 15 πύργους. Εντός και εκτός των τειχών υπάρχουν πολλά παρεκκλήσια, κελιά μοναχών. Ο κεντρικός ναός (το καθολικό) αποτελεί το πρότυπο των καθολικών όλων των μονών του Αγίου Όρους. Κτίστηκε το 963 από τον Αθανάσιο τον Αθωνίτη. Είναι τετρακίονος ναός με τρούλο. Σε μεταγενέστερες εποχές προστέθηκαν τρεις κόγχες με αποτέλεσμα να πάρει τη μορφή σταυροειδούς ναού με τρούλο. Τοιχογραφήθηκε τον 16ο αι. από τον Θεοφάνη. Στο εσωτερικό του καθολικού, στο παρεκκλήσι των Σαράντα Μαρτύρων φυλάσσεται το λείψανο του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη. Άλλα σημαντικά παρεκκλήσια είναι του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Αθανασίου και της Παναγίας Κουκουζέλισσας
Μπροστά από το καθολικό βρίσκεται η φιάλη, η παλαιότερη στο Όρος. Η τράπεζα που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το καθολικό, είναι η αρχαιότερη του Αγίου Όρους. Οι τοίχοι, το δάπεδο, και τα μαρμάρινα τραπέζια της χρονολογούνται από την εποχή της ίδρυσής της. Οι τοιχογραφίες της χρονολογούνται στο 16 αιώνα και αποδίδονται στο Θεοφάνη. Στο πολύ αξιόλογο σκευοφυλάκιο της μονής φυλάσσονται πολλά λείψανα αγίων, λειτουργικά σκεύη, το στέμμα και ο σάκκος του Νικηφόρου Φωκά, πλήθος ιερών αμφίων κ.α. Η βιβλιοθήκη της μονής περιλαμβάνει μεταξύ άλλων 2046 χειρόγραφα, 165 κώδικες, και 30.000 έντυπα βιβλία.
Στη μονή Mεγίστης Λαύρας ανήκουν τα περισσότερα εξαρτήματα από όλες τις μονές του Αγίου Όρους. Συγκεκριμένα υπάγονται σε αυτήν τρεις σκήτες (Αγίας Άννας, Καυσοκαλυβίων και Τιμίου Προδρόμου), καθίσματα, πολλά κελιά και ησυχαστήρια στις περιοχές Μορφωνού, Προβάτα, Άγιο Νείλο, Κερασιά, και στις Καρυές.
Καταλαμβάνει την πρώτη θέση στην ιεραρχία των μονών του Αγίου Όρους. Στη μονή κατοικούν 61 μοναχοί (2001).

Άποψη από το νότο (μεγάλη)	Άποψη εσωτερικού
Άποψη εσωτερικού	Άποψη εσωτερικού
Το καθολικό	Το καθολικό
Εξωνάρθηκας καθολικού	Η φιάλη
Η τράπεζα